«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
Ο ελληνισμός στη μακραίωνη ιστορία του δεν έπαυσε ποτέ να αντιμάχεται τη βαρβαρότητα. Κατά τον Πολύβιο ο Ακαρνάνας Λυκίσκος ομιλώντας στη Σπάρτη (211 π.Χ) είχε πλέξει το εγκώμιο των Μακεδόνων με τα ακόλουθα: «Ποια και πόσο μεγάλη τιμή αξίζουν οι Μακεδόνες, οι οποίοι τον περισσότερο χρόνο της ζωής τους δεν σταματούν να αγωνίζονται εναντίον των βαρβάρων για την ασφάλεια των Ελλήνων;».
Τα επιχειρήματά του δεν στάθηκαν αρκετά, ώστε να αποτρέψουν τις συμμαχίες τόσο των Ακαρνάνων και των Σπαρτιατών, όσο και άλλων Ελλήνων του Νότου με τους Ρωμαίους κατά των Μακεδόνων με αποτέλεσμα να κυριευθεί βέβαια πρώτη η Μακεδονία (168 π.Χ.) αλλά και δύο μόλις δεκαετίες αργότερα η υπόλοιπη Ελλάδα (146 π.Χ.). Η αφέλεια ότι οι Ρωμαίοι εκπροσωπούσαν τον δημοκρατικό κόσμο και θα αποκαθιστούσαν τις ανεξάρτητες πόλεις κράτη υπερίσχυσε, ώστε για μία ακόμη φορά Έλληνες να συμπαραταχθούν με εισβολέα.
Εκείνο που δεν κατέστη δυνατόν να πραγματοποιήσει ο Μέγας Αλέξανδρος επέτυχαν οι Ρωμαίοι κυρίαρχοι σ’ όλη την έκταση της λεκάνης της Μεσογείου. Μάλιστα ο αυτοκράτωρ Καρακάλας, θαυμαστής του Μακεδόνα στρατηλάτη, παραχώρησε (212 μ.Χ.) το δικαίωμα του Ρωμαίου σε όλους τους πολίτες της αυτοκρατορίας. Η αυτοκρατορία αυτή με την επικράτηση της χριστιανικής πίστης απέκτησε δυναμική, η οποία της επέτρεψε, με νέα πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη, να επιβιώσει επί χιλιετία στο ανατολικό τμήμα της αρχικής αχανούς εκτάσεως και σε τμήμα αυτού μετά τα μέσα του 7ου αιώνα.
Οι περιοχές εκείνες, οι οποίες, παρά την επίδραση του ελληνικού πολιτισμού, δεν είχαν αφομοιωθεί από τον ελληνισμό, υπέκυψαν εντυπωσιακά γρήγορα στην ορμή των νεοφωτίστων στο ισλάμ Αράβων! Η κυρίως Ελλάδα όμως και η Μικρά Ασία απέκτησαν πολιτιστική ομοιογένεια, ώστε το πλήθος των λαών της Μικράς Ασίας, να ταυτίσει σταδιακά την τύχη του με τον ελληνισμό. Σήμερα υπάρχουν ακόμη και Έλληνες, οι οποίοι ταυτιζόμενοι με τους διαχρονικά εχθρικούς προς τον ελληνισμό Φράγκους αρνούνται να δεχθούν ότι η Ρωμανία ήταν ελληνική αυτοκρατορία.
Οι Φράγκοι κυρίαρχοι στη Δύση ήδη κατά τον 8ο μ.Χ. αιώνα επιβουλεύτηκαν ενωρίς τον τίτλο της αυτοκρατορίας μας και σταδιακά εξανάγκασαν την Εκκλησία της Ρώμης να υποταχθεί όχι μόνο στο ιδεολόγημα της κληρονομιάς της αρχαίας ρωμαϊκής αυτοκρατορίας αλλά και στο φραγκικό δόγμα του filioque, το οποίο προκάλεσε τη διάσπαση του εκκλησιαστικού σώματος με ολέθριες τις συνέπειες. Η αυτοκρατορία μας, της οποίας παραχάραξαν ακόμη και τον τίτλο, επιβάλλοντας τον όρο βυζαντινή, δεν έπαψε ούτε στιγμή να αποκρούει τους εισβάλλοντες από Ανατολή και Βορρά βαρβάρους.
Ελάχιστοι υπήρξαν οι ερευνητές της Δύσης, οι οποίοι αποδέχθηκαν την προσφορά των Ρωμηών (Βυζαντινών) κατά το ανάλογο των Μακεδόνων της αρχαιότητας. Η Δύση εξαντλεί την ευγνωμοσύνη της με το εγκώμιο των Ελλήνων θριαμβευτών κατά τους περσικούς πολέμους. Και ο λόγος είναι απλός. Θεωρούν ότι κατά την «Αναγέννηση» κληρονόμησαν το πνεύμα των αρχαίων προγόνων μας. Τη Ρωμανία (Βυζάντιο), συνέχεια των οραματισμών του Μεγάλου Αλεξάνδρου και κάποιων Ρωμαίων αυτοκρατόρων την αποστρέφονται, καθώς αυτή έχει ζυμωθεί με την ορθόδοξη πίστη, την οποία πολεμά με πάθος η Δύση ήδη από τον 11ο αιώνα. Τότε, λίγο μετά το σχίσμα (1054 μ.Χ.), Φράγκος πάπας, ο Γρηγόριος, ευλόγησε τη λεηλασία της ορθόδοξης Μεγάλης Ελλάδας από τους Νορμανδούς και την απόβαση αυτών στη Βαλκανική, προκειμένου να καταλύσουν την αυτοκρατορία των «σχισματικών».
Δύο δεκαετίες αργότερα άλλος Φράγκος πάπας, ο Ουρβανός Β΄, οργάνωσε την πρώτη σταυροφορία (1095 μ.Χ.). Τρίτος τέλος πάπας, ο Ιννοκέντιος Γ΄, επισφράγισε την κατά της Ανατολής επιβουλή με την «ευλογία» της Δ΄ σταυροφορίας, η οποία κατέληξε στην πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης. Ο πάπας αυτός, κατά τον π. Γεώργιο Μεταλληνό υπήρξε ο «πνευματικός πατέρας» των δύο βασικών επεκτατικών μέσων της φραγκοπαπικής εξουσίας, της «Ιεράς Εξετάσεως» και της Ουνίας (ως ιδέας). Συνεργάτης αυτόκλητος παρουσιάσθηκε ο δόγης (δούκας) της Βενετίας Δάνδολος με το στόλο του, ο οποίος εξέφραζε την κοσμική εξουσία, οι πολίτες της οποίας ήταν πρώτα Βενετοί και μετά χριστιανοί, χωρίς να ενοχλείται γι’ αυτό ο πάπας των βασανιστηρίων και των πυρών.
Η λεηλασία που ακολούθησε την πρώτη άλωση αποτελεί μία από τις μελανότερες σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας. Βέβαια δεν θα ήταν δυνατό να κυριεύσουν την Πόλη οι Φραγκοβενετοί, αν δεν συνέπρατταν μ’ αυτούς δικοί μας, όπως κατά την αρχαιότητα με τους Ρωμαίους. Και τότε μεν οι λόγοι ήσαν κάπως «ευγενείς», αφού δεν προτάσσονταν προσωπικά συμφέροντα, αλλά η απελευθέρωση των πόλεων, νοουμένων ως κρατών, από τη δυναστεία των Μακεδόνων.
Τώρα η βοήθεια προσφέρθηκε για άκρως ιδιοτελή σκοπό: Την αναρρίχηση στον αυτοκρατορικό θρόνο! Ήδη ο ελληνισμός είχε εισέλθει σε βαθύτατη κρίση και ηθική παρακμή, όπως κατεγράφη σε χρονικά της εποχής. Και αυτή την αυτοκριτική, που χαρακτηρίζει τους πιστούς διαχρονικά, οι οποίοι ερμηνεύουν τις συμφορές ως αποτέλεσμα απομάκρυνσης της θείας χάρης λόγω των αμαρτιών, βρήκαν ως πρώτης τάξεως δικαιολογία οι δυτικοί και δυτικόπληκτοι δικοί μας για να υποστηρίξουν ότι οι Φράγκοι κατέλυσαν μια άκρως διεφθαρμένη αυτοκρατορία!
Η τουρκική επέκταση ήταν έκτοτε ζήτημα χρόνου, καθώς η αυτοκρατορία μας δεν κατέστη δυνατό να ανακάμψει, καθώς απέκρουε τις συνεχείς επιθέσεις των Οθωμανών, ενώ η απειλή από τη Δύση ήταν διαρκής, μέσω των Νορμανδών της Σικελίας, και οι «αδελφοί» στα βόρεια δεν έπαυαν να την επιβουλεύονται επωφελούμενοι από την αδυναμία της. Με την κατάκτηση επιχειρήθηκε η πρώτη γενοκτονία μέσω των βιαίων εξισλαμισμών, της αρπαγής των τέκνων των Ρωμηών για τη στελέχωση των γενιτσαρικών ταγμάτων και την αρπαγή των γυναικών για τα χαρέμια. Οι εκούσια εξισλαμισθέντες διαδραμάτισαν τον ρόλο των συνεργατών του εισβολέα. Μέσω της γενοκτονίας αυτής οι Τούρκοι, μογγολικής καταγωγής, απώλεσαν όλα τα φυλετικά τους χαρακτηριστικά.
Ήρθε κάποτε η ώρα, οπότε Τούρκοι που αποδέχθηκαν τον δυτικό πολιτισμό, επιχείρησαν το φρικτό έγκλημα της γενοκτονίας σε βάρος των χριστιανών της Μικράς Ασίας. Πάλι όμως είχε προπαρασκευαστεί το έδαφος από Φράγκους (Γερμανούς), οι οποίοι, εξυπηρετούντες τα δικά τους συμφέροντα υπέδειξαν στους Τούρκους την εξόντωση των χριστιανών υπηκόων της αυτοκρατορίας τους. Τότε δεν υπήρξαν δικοί μας, που συνέπραξαν με τους ολετήρες μας. Αυτοί επλεόνασαν στη συνέχεια προσφέροντας τις υπηρεσίες τους είτε στους κατακτητές (γερμανική κατοχή) είτε στην φραγκική ιδεολογική ερμηνεία της ιστορίας. Και καθώς η εξουσία, πολιτική, οικονομική και διανόησης, έχει αφομοιωθεί «πολιτιστικά» από τη Δύση, τη σύγχρονη γενοκτονία επιχειρούμε μόνοι μας μέσω των εκτρώσεων.
Όμως ο ελληνισμός είναι φυλή «συνότζιαιρη του κόσμου», κατά τον Κύπριο ποιητή. Και ο Μακρυγιάννης συμπληρώνει: «Όλα τα θηρία πολεμούν να μας φάνε και δε μπορούνε τρώνε από εμάς και μένει και μαγιά».
