Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Αρχίζουμε ν’ αναρωτιόμαστε αν είναι στο χαρακτήρα του κ. Τσίπρα να αυταπατάται ή του αρέσει να παίζει ριψοκίνδυνες παρτίδες όταν άλλος τις πληρώνει.
Το να κάνει αυτές τις παραχωρήσεις στους δανειστές χωρίς να πάρει κάποιο ουσιαστικό αντάλλαγμα ξεπερνά κάθε όριο. Αν ήταν χριστιανός θα λέγαμε ότι αυτός έκανε τη δουλειά του και περίμενε το Θεό να φωτίσει τους δανειστές να μας φερθούν ανάλογα. Αν ήταν πραγματικός μαρξιστής θα έκανε μια ανάλυση της όλης ιστορίας για να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα. Δηλαδή πως φέρθηκαν στους προηγούμενους και που το πήγαιναν. Παρεκτός κι αν πίστευε ότι τους άλλους τους κρατούσαν με σκάνδαλα κι αυτός ο αναμάρτητος θα είχε καλύτερη μεταχείριση. Αυταπατήθηκε και πάλι. Αλλά ποιος μας εγγυάται ότι αυτό δεν θα επαναληφθεί; Μήπως υπάρχουν κρυφές δεσμεύσεις; Δεν μπορεί να είναι τόσο ανίκανοι!
Αν εξετάσουμε τα πράγματα χωρίς κομματικές παρωπίδες πρέπει να αναλογιστούμε μια δήλωση του κ. Τόμσεν ότι μισθοί και συντάξεις πρέπει να είναι κοντά στα άλλα βαλκανικά κράτη. Γιατί άραγε «πρέπει»; Η Ελλάδα με τις δυνατότητες που έχει θα μπορούσε να είναι πρώτης στην Ευρώπη. Ναι το πιστεύουμε! Τα ξένα πανεπιστήμια κι εργαστήρια είναι γεμάτα έλληνες. Γιατί να υποστούμε αυτή τη φτωχοποίηση; Μήπως υπάρχουν σχεδιασμοί που αγνοούμε; Μήπως τα δώρα του κ. Τσίπρα ήταν αυτά που χρειάζονταν να τους πραγματοποιήσουν;
Γιατί όλη αυτή η αμερικάνικη «βοήθεια» σε ένα «κομουνιστή»; «Φοβού τους Αμερικανούς και δώρα φέροντας». Πως γίνεται να ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις για να παίρνουν αυτά που δεν μπορούσαν να δώσουν οι προηγούμενοι; Είναι όλοι οι πολιτικοί όργανα ξένων δυνάμεων; Γιατί προστατεύουν όλοι τον Γιωργάκη που ουσιαστικά άνοιξε διάπλατα την πόρτα;
Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που προκύπτουν αν δεν δεχθούμε ότι το κόμμα μας τα κάνει όλα καλά και όλοι οι άλλοι είναι προδότες.
Αν οι πολιτικοί μας (δεν λέμε αρχηγοί γιατί είναι ο σκληρός πυρήνας των κομμάτων που αποφασίζει) είχαν κουκούτσι μυαλό θα αναρωτιούνταν γιατί μας θέλουν διαλυμένους και μήπως με την συμπεριφορά τους διευκολύνουν την καταστροφή μας.
Αν υπήρχε ίχνος πατριωτισμού (έχουν πατριωτισμό οι διεθνιστές;) θα υπήρχε μια κοινή προσέγγιση τουλάχιστον σε μερικά θέματα. Εδώ με κάθε αλλαγή κυβέρνησης (ακόμα και υπουργού) κατεδαφίζονται όλα τα προηγούμενα και ξαναρχίζουν από την αρχή.
Τελικά μήπως τα κόμματα εκτός από συμφέροντα εκφράζουν την εξάρτηση της χώρας από την αρχή της παλιγγενεσίας; Δηλαδή έχουμε ακόμα φιλοαμερικανικό, φιλογαλλικό και φιλορωσσικό κόμμα; (περιμένετε οσονούπω αναγγέλεται).
Αλλά αν είναι έτς,ι τι τα θέλουμε; Μπορούμε να καταστραφούμε και χωρίς αυτά. Τι προσφέρουν στην δημοκρατία και τον τόπο όταν τρομοκρατούν τον λαό και τους βουλευτές τους; Πως είναι δυνατόν ο καθένας να ιδρύει κόμμα χωρίς προϋποθέσεις λαϊκής συμμετοχής ώστε να αντιπροσωπεύεται στο λαό; Απλά ο καθένας παίρνει μια βάρκα την βαφτίζει και βγαίνει στη θάλασσα των ψήφων με οποιοδήποτε δόλωμα για να πιάσει χάνους. Όσο για πλήρωμα, μόνο μούτσους!
Βέβαια αν κανείς είναι τόσο καλός ψαράς μπορεί κι από την ακτή χωρίς βάρκα να πιάσει ψήφους αν κατεβεί σαν ανεξάρτητος, αλλά το να ιδρύσεις κόμμα εκτός από όνομα πρέπει να έχεις κι άλλες προϋποθέσεις που δεν αναφέρει το σύνταγμα. Αλλά έτσι η χώρα μας κατάντησε ένα πεδίο βολής που ασκούντε βρίζοντας (τους ιθαγενείς) ξένοι φαντάροι. Τι να πούμε;
