Του Κώστα Δαλακιουρίδη
– Για κούνησε το μικρό δεξί δάκτυλο.
– Ορίστε. Όχι μόνο το κουνάω αλλά και το λυγίζω!
– Όχι του χεριού έξυπνε, του ποδιού!
– Μπα κουνιούνται και τα δάχτυλα του ποδιού;
– Και βέβαια. Όταν ήμασταν στα δέντρα αυτά σήκωναν όλο το βάρος αφού με τα χέρια μαζεύαμε καρπούς!
– Καλά δεν μας έκανε όπως είμαστε ο καλός θεούλης;
– Ναι άλλη δουλειά δεν είχε. Ανέθεσε στη φύση να μας κάνει αλλά κι αυτή βαρέθηκε κι έβαλε τον αυτόματο πιλότο της φυσικής επιλογής και νά ‘μαστε!
– Για να μας κάνεις μάθημα ήρθαμε;
– Ήρθες γιατί σου πονάει η μέση.
– Και τι σχέση έχει η μέση με τα δάκτυλα του ποδιού;
– Όχι μόνο η μέση αλλά και ο αυχένας και πολλές ημικρανίες!
– Είσαι σίγουρος ότι έχεις δίπλωμα;
– Και βέβαια με άριστα.
– Που το πήρες; Μήπως στην Άρτα που έβαζαν τα εικοσάρια με το κιλό;
– Άσε τις υπεκφυγές. Θα το κουνήσεις;
– Μα εμείς θυμόμαστε ότι έχουμε δάχτυλα μόνο όταν μεγαλώνουν τα νύχια.
– Να το! Έχουμε νύχια άρα σκαρφαλώνουμε!
– Θέλεις να πεις ότι αν αρχίσω να σκαρφαλώνω σε δέντρα θα μου περάσει;
– Ιδίως όταν κατεβαίνεις!
– Κι αν πέσω;
– Τότε θα γλιτώσεις μια και καλή!
– Γιατρέ τώρα θυμήθηκα. Έχω μια επείγουσα δουλειά!
– Κάθισε φίλε μου. Αυτά στα είπα για να καταλάβεις ότι όλο το σώμα είναι μια πανέξυπνη μηχανή έτοιμη να αντιμετωπίσει ένα εχθρικό περιβάλλον και δημιουργήθηκε να κινείται συνέχεια κι όχι να κάθεται σε μια καρέκλα. Τα πάντα στο σώμα επικοινωνούν. Ξέρεις ότι πολλά υπερκινητικά παιδιά έχουν κάποιο σφιγμένο μυ στην πλάτη;
– Να μου σφίξεις κι έναν δικό μου για να κινούμαι!
– Θα σοβαρευτείς καμιά φορά;
– Μετά από σας γιατρέ.
– Λοιπόν από ότι βλέπω δεν έχεις κάτι παθολογικό. Μόνο που πάσχεις από οξεία καναπεδίτιδα. Άρχισε το περπάτημα κι έλα σε μια βδομάδα.
– Δεν έχεις κάτι πιο γρήγορο;
– Σαν τι δηλαδή;
– Ένα χάπι βρε αδελφέ. Δεν το δίνουν χωρίς ιατρική συνταγή!
