Σε «ανθρώπινο λάθος» απέδωσαν οι ιταλικές Αρχές τη σύγκρουση των αμαξοστοιχιών πέριξ του Μπάρι, που συγκλόνισε τη διεθνή κοινή γνώμη, στις 12 του φετινού, δραματικού, Ιούλη…
Σε «ανθρώπινο λάθος» απέδωσαν οι ιταλικές Αρχές τη σύγκρουση των αμαξοστοιχιών πέριξ του Μπάρι, που συγκλόνισε τη διεθνή κοινή γνώμη, στις 12 του φετινού, δραματικού, Ιούλη.
Των οικείων των 27 νεκρών και των 50 και βάλε βαριά τραυματισμένων (σ.σ. την ώρα που γράφονταν αυτές οι αράδες, καθόσον οι διασώστες έψαχναν μέρες, μπας κι αφουγκραστούν βογκητό, άμορφη μάζα τα συντρίμμια γαρ), προεξαρχόντων, ασφαλώς, όταν «καθένας κλαίει τον Γιάννη του», ως γνωστόν, Θεός σχωρέσ’ τις αδικοχαμένες ψυχές και σιδερένιοι, το συντομότερο δυνατό, οι τραυματίες.
Το θυμάσαι, αναγνώστη μου; Αν όχι, καιρός να παραθέσουμε και την επί του θέματος ταπεινή άποψη της στήλης, αποφαινόμενης:
Τα σφάλματα έγιναν πολλά!
Εντάξει, τον εμπειροτέχνη πολιτικό αναλυτή, θείο Αφεντούλη, πραγματογνώμονα δεν τον λες, ώστε να πληροφορηθείς, από τηλεοράσεως, τις ακριβείς παραμέτρους του δυστυχήματος, όπως συμβαίνει σε περιπτώσεις αεροπορικών τραγωδιών, χτύπα ξύλο(!), όταν και παρακολουθείς, εναγωνίως, κάποιους ειδήμονες της πτητικής τέχνης, όπως ο μετρ του είδους, Ακριβός Τσολάκης, φέρ’ ειπείν, ούτε υπήρξε κανάλι που να καλέσει εμάς τους ήσσονος αξίας σχολιαστές, ομολογούμε, «διατί να το κρύψωμεν άλλωστε».
Επομένως, οι εξηγήσεις των αρμοδίων, οι οποίοι κάτι παραπάνω ξέρουν πάντοτε, για να μην ξεχνιόμαστε, είναι αρκετές, τελεία και παύλα, αλλά να, με το συμπάθιο κιόλας.
Παράγραφος. Επειδή, όσο η λιτότητα εντείνεται, παρόμοια «σφάλματα» απασχολούν όλο και συχνότερα την επικαιρότητα, με τα άλλα, μεγάλα λέει, ο άλλος(!), ΜΜΕ να εστιάζουν βασικά στο «λάθος», παραβλέποντας τυχόν ζόρια τού λανθάνοντος – «είχε να πληρώσει τις λυπητερές, ο άνθρωπος, για να αναλάβει υπηρεσία με καθαρό νου κ.λπ. κ.λπ.;» που αναρωτιέται κι ο θυμόσοφος μικροσυνταξιούχος, «Μήτσος», πανέτοιμος να παραφράσει πεπαλαιωμένη σιδηροδρομική επιτυχία, για να διαλευκάνει την όλη υπόθεση η καλλικέλαδη σύζυγος, άδουσα σε μουσική Σταύρου Ξαρχάκου:
Πες μου κάτι πιστευτό…
Τα τρένα στο Μπάρι
τις ράγες αφήσανε,
μανάδες να κλαίνε,
γιατί συγκρουστήκανε;
Πες μου κάτι να πιαστώ,
να πιαστώ, να κρατηθώ,
μιαν αλήθεια πιστευτή,
που ‘χω χάσει το παιδί.
Ακούω τα τρένα,
πως πήραν τ’ αγόρι μου,
δεν είχανε φρένα
κι απόμεινα μόνη μου,
να πιστέψω, δηλαδή;
«Με πειθώ θα γιατρευτεί ο πόνος; Δεν ελπίζω!», απάντησε, ο «Μήτσος», στο ανωτέρω τραγικό δίλημμα κι ένα δίκιο το έχει, όσο να πεις, αναγνώστη μου, αν σκεφτείς ότι όσο το κοινωνικό κράτος περικόπτεται τα «ανθρώπινα λάθη» πληθαίνουν, όπως προαναφέραμε, ας όψονται οι πολιτικοί που σκαρφίζονται «κόφτες» για να στερούν τον άρτο των εργαζομένων, με αποτέλεσμα τα λάθη των ξενηστικωμένων.
Λάθη, που ευκαιρίας δοθείσης, ξορκίζουμε με τον τρόπο του Γιώργου Νταλάρα, άδοντες συμβουλευτικά:
Στα σφάλματά σου δώσε σημασία
για να βαδίζεις μυαλωμένος στη ζωή,
όταν λανθάνεις άλλος νιώθει δυστυχία,
κι απόφυγε να του μαυρίζεις την ψυχή.
Όλοι έχουμε τα πάθη, που μας οδηγούν σε λάθη,
και κανένας δεν μπορεί να τ’ αποφύγει,
να μην τύχει αστοχία σ’ όποια αμαξοστοιχία,
κι ο καθένας τ’ αποφεύγει όπως ξέρει και μπορεί,
από παιδί προσέχω τις κακοτοπιές,
«“Κόφτης”, είπατε; Αν είναι να μας επισκεφτεί, προσεχώς, έξω από δω και μακριά(!), οι Βρυξέλλες να τον στείλουν σιδηροδρομικώς!» πετάχτηκε η καλλικέλαδη, στον απόηχο των προτροπών, κι ως εκ τούτου τα συμπεράσματα δικά σου, αναγνώστη μου.
Ναι, για!…
-Ω-
