– Στο είπα ρε, δε στο είπα;
– Τόσα που λες…
– Ρε, τα μπάνια του λαού ανέμελα θα τα ζήσουμε, θα…
– Στο είπα ρε, δε στο είπα;
– Τόσα που λες…
– Ρε, τα μπάνια του λαού ανέμελα θα τα ζήσουμε, θα πλατσουρίσουμε στις παραλίες σα μικρά παιδιά, θα απλώσουμε τις κορμάρες μας κάτω από τον ήλιο να πάρει αυτό το χρώμα το καλοκαιρινό, να είμαστε αναζωογονημένοι το χειμώνα…
– Α! Ο χειμώνας…
– Μη μου πεις ότι τον αποθύμησες τον χειμώνα…
– Τον αποθύμησα; Δε λες καλύτερα τον φοβάμαι! Τρέμω με τον ερχομό του!
– Αυτό είναι άλλο θέμα φίλε μου…
– Για λέγε… Για λέγε για τον Αύγουστο…
– Είναι δυνατόν, λέω, είναι δυνατόν να ταρακουνηθούν τα μπάνια του λαού;
– Για πες μου… Πώς μπορούν να ταρακουνηθούν τα μπάνια του λαού; Θα ταρακουνηθεί η θάλασσα; Θα γίνει υπόγειος σεισμός;
– Όχι, ρε φίλε, αλλά πες μου αν έχεις τον Θεό σου! Πως μπορείς να το καταπιείς όταν Αύγουστο μήνα θα σκέφτεσαι τον ΕΝΦΙΑ σου; Είναι δυνατόν;
– Τι θες να πεις; Έμαθες τίποτα; Δεν θα έχουμε τον Αύγουστο ΕΝΦΙΑ;
-Όχι, ρε! Πάει για Σεπτέμβρη!
– Άντε…
– Για αυτό σου λέω ο Αύγουστος είναι ελεύθερος, απαλλαγμένος από σκληρές παρενέργειες. Θα απολαύσουμε τα ουζάκια μας, τα μεζεδάκια μας, θα αφήσουμε το κυματάκι να γλύφει το πόδι μας καθώς θα απολαμβάνουμε το ηλιοβασίλεμα με έναν ήλιο να βυθίζεται στα βαθιά νερά…
– Ωραία τα λες! Πώς καταφέρνεις και ωραιοποιείς τα πράγματα…
– Ειδικότης μου…
– Πάντως το πρόβλημα δεν είναι ο μήνας… Τι Αύγουστος, τι Σεπτέμβρης… Το πρόβλημα είναι άλλο… Το οικονομικό είναι… Θα μείνει κανένα φράγκο από τις οινοποσίες του Αυγούστου για τις καταβολές του Σεπτέμβρη; Και κανένα χάλκινο για τα ξύλα του Αυγούστου; Γιατί, μη μου πεις ότι καλού κακού δεν θα πάρεις κάνα δυο τόνους ξύλα για τις μακρινές κρύες νύχτες του χειμώνα; Διότι δεν μπορείς να ξέρεις τι θα γίνει με το πετρέλαιο. Μπορεί να σου κρύβει καμιά έκπληξη και να μείνεις ενεός!
– Ενεός;
