Του Γιάννη Τσαπουρνιώτη
Μπορεί η πραγματικότητα να ξεπερνά την φαντασία; Είναι δυνατόν να συμβαίνουν ακραίες καταστάσεις και να εκτελούνται απίστευτα τερατουργήματα σε καθημερινή βάση;
Η κατάρρευση των δίδυμων πύργων την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, οι αποκεφαλισμοί αθώων ανθρώπων, οι πολλαπλές, σκληρές τρομοκρατικές ενέργειες σε όλο τον κόσμο, οι επιθέσεις αυτοκτονίας και τα εγκλήματα, πάσης φύσεως, καταδεικνύουν ότι ο νους του ανθρώπου ταξιδεύει συνέχεια σε δρόμους που οδηγούν στον όλεθρο και την καταστροφή.
Μπροστά στις πλανεύτρες οθόνες των τηλεοράσεων και των ηλεκτρονικών υπολογιστών προβάλλονται, κατά δεκάδες, απάνθρωπες εγκληματικές πράξεις που, πριν από δεκαετίες, δεν μπορούσε να εμπνευστεί κανείς σεναριογράφος και συγγραφέας. Η συχνότητα της προβολής των μακάβριων αυτών εικόνων τείνει να μετατραπεί σε «απόλαυση» με την συνοδεία τσιπς και ποπ κορν.
Σε αυτό το σημείο μας οδήγησαν. Να μένουμε απαθείς μπροστά στην ανθρώπινη παράνοια. Πόλεμοι, εγκλήματα, βιασμοί, ληστείες, ναρκωτικά κυλάνε σαν καραμέλες στην καθημερινότητα μας, χωρίς πλέον να συγκινείται κανείς, χωρίς κανείς να αντιδρά ή να τολμά να αντισταθεί μπροστά στο μίσος και την αστείρευτη εκχύλιση αίματος και ντροπής.
Όχι δεν τον θέλω αυτό τον κόσμο. Δεν θέλω να βλέπω αυτά τα βίντεο. Έλεος.
Δεν θέλω στα όνειρα μου αυτούς τους ψυχρούς ηγέτες και τα τεχνολογικά τους ζόμπι που έχουν καταστρέψει το παρελθόν μου και έχουν κλειδώσει τις υπέροχες αναμνήσεις, τις αξίες και τις αρχές στις σύγχρονες «φυλακές» που καταστρέφουν τα αισθήματα και καταργούν την καλοσύνη.
Όχι δεν ζούμε σε αναπτυγμένη κοινωνία. Ζούμε σε έναν υπανάπτυκτο, απάνθρωπο κόσμο που στερείται λογικής. Ζούμε σε μια κοινωνία που στηρίζει τις ελπίδες της σε μεγιστάνες που τρέφουν το κακό, προκαλούν δεινά στους αθώους και καταστροφή στο υπέροχο δημιούργημα του παντοδύναμου.
Δεν μπορώ να βλέπω τα παιδιά μου, τα παιδιά μας, την νεολαία μας, να παρασύρονται για ατελείωτα εικοσιτετράωρα σε ένα απίθανο κυνηγητό των πόκεμον, την ώρα που η πατρίδα τους στενάζει και λεηλατείται πανταχόθεν.
«Μήπως κι εσύ μπαμπά καλύτερος είσαι; Ή περνάς λιγότερες ώρες στο κινητό σου». Έχει δίκιο ο γιος μου. Καθένας μας κινείται στη δική του παράνοια.
Κληθήκαμε να ζήσουμε ελεύθεροι στον παράδεισο και μεταμορφωθήκαμε σε κτήνη, κυριολεκτικά. Μετατρέψαμε την ομορφιά σε κόλαση. Μολύναμε το αγνό και παρθένο της φύσης με το εγωιστικό μας παραλήρημα.
Ξηλώσαμε τις ρίζες μας και τις πετάξαμε με ασέβεια στο πουθενά. Αν δεν επιστρέψουμε πίσω δεν έχουμε σωτηρία. Αν ακολουθήσουμε και συμβιβαστούμε με το παιχνίδι της ανθρώπινης παράνοιας, που, ίσως και τεχνηέντως, καλλιεργείται από τους μεγάλους, γήινους κολοσσούς, θα οδηγηθούμε στην πλήρη διάλυση κάθε ηθικής αξίας και αρχής.
Μπορεί να μαλακώσει η καρδιά μας στην πέτρινη κοινωνία των ψυχρών «δολοφόνων»;
Μπορεί να διδαχτούμε κάτι από το παρελθόν και να το κάνουμε πράξη;
Μπορούμε να νικήσουμε το άρρωστο εγώ μας;
Μπορούμε, τουλάχιστον, να συμπορευτούμε σε μια ανάλογη μορφή διαμαρτυρίας, ανάλογη με αυτήν που αποτυπώθηκε στο παραπάνω κείμενο;
Μπορούμε;
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
