Τι μ’ ωφελεί ανάπτυξη, τι θέλω τις Εκθέσεις,
αφού συντάξεις κόβονται και είναι παρενθέσεις…
Τι μ’ ωφελεί ανάπτυξη, τι θέλω τις Εκθέσεις,
αφού συντάξεις κόβονται και είναι παρενθέσεις
αριστερά προγράμματα τύπου «Θεσσαλονίκης»,
μήπως «μυρίσει» κι ο λαός το «άρωμα» της νίκης.
Τι κι αν Αλέξης, ωιμέ(!), θα ‘σκιζε τα Μνημόνια,
τι κι αν τη «Frau» φώναζε: «Πίσω», απ’ τα μπαλκόνια,
τι κι αν χορός των πιστωτών θα ‘ταν ο «πεντοζάλης»,
εγώ πληρώνω τα στραβά της ταξικής μας πάλης.
Όλα της κρίσης μάταια, τα πάντα ματαιότης
και μια ιδέα ψεύτικη, ψεύτη ντουνιά, γίνηκε η ισότης,
ο «Μήτσος» ο αδύναμος να ζει ωσάν «ιππότης»,
δάνεια ξεχρεώνοντας, να ‘χει η ανθρωπότης.
Αναγνώστες μου, η παράφραση του βιρτουόζου της διπλοπενιάς, Μάρκου Βαμβακάρη, μόλις αποκάλυψε την απάντηση του πενόμενου μικροσυνταξιούχου, «Μήτσου», στην από τηλεοράσεως ομιλία του Πρωθυπουργού κατά τα εγκαίνια τής Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης – ΔΕΘ, επί το οικονομικότερο, τις λιτότητες μέσα!
Ναι, για(!), ας όψεται το πρωτόκολλο που θέλει σαββατόβραδο την έναρξη τής εμπορικής γιορτής της συμπρωτεύουσας, ώστε οι αφεντιές μας να διαμαρτύρονται χωρίς την κάλυψη των πονετικών φυλλάδων του κυρίου εκδότη που δεν κυκλοφορούν σαββατοκύριακα, ως γνωστόν.
Τέλος πάντων. Επειδή, το μίζερο «κλίμα» της τελευταίας εξαετίας δεν ανεστράφη ούτε φέτος, παρά τις προεκλογικές υποσχέσεις των «συριζανέλ» (σ.σ. όχι πως υπήρξαν συνεπείς οι προηγούμενοι, δηλαδή, αλλά από «σφηνών» τα ακούν οι εκάστοτε κυβερνώντες, κι άμα χαλιούνται, μυγιάγγιχτοι γαρ; Ξύδι, θα τους περάσει!) ο πενόμενος αναγκάστηκε να βρει απάγκιο σε περασμένες δόξες της ΔΕΘ, προ(σ)καλώντας τον εμπειροτέχνη πολιτικό αναλυτή, θείο Αφεντούλη, να διερευνήσει την κρίσιμη συζυγία:
Η βέσπα και η λεύκα.
Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, ο «Μήτσος», επιστρέφοντας από τη ΔΕΘ, όπου πρωτοείδε τον «γύρο του θανάτου» και θάμασε ο άνθρωπος(!), έτρεξε να συναντήσει δικυκλιστή γείτονα, αναφωνώντας: «Πού είναι η βέσπα; Τη χρειάζομαι!».
«Μάθε ισορροπία κι εδώ είμαστε» απάντησε, εκείνος, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει ο διάλογος.
– Εντάξει αλλά στα επόμενα δανεικά για να ξεχρεώσεις το «εργαλείο», εγώ θα είμαι αλλού.
– Ορίστε το κλειδί και για τυχόν πεσίματα ουδεμία ευθύνη φέρουμε, χτύπα ξύλο!
«Γκρεμίζονται οι “καμικάζι”;» αναρωτήθηκε, ο προνοητικός, που διέθετε μπόλικο σχοινί, ώστε να δέσει τον σκελετό της μοτοσικλέτας σε παρακείμενη λεύκα – γεροδεμένη, ε!
Ύστερα, ανέβηκε, πάτησε μανιβέλα κι επανέλαβε σε κάτοψη όσα είδε στο «βαρέλι», μέχρι να τελειώσει το καύσιμο και να πέσουμε ομαλά, μεγάλη η χάρη της τριχιάς που δεν πήραμε σβάρνα τα τσαΐρια να μας ψάχνουν.
ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ.
Αναγνώστες μου, πείτε «ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ» τη λεύκα, «ΕΛΛΑΔΑ» το μοτοσακό και τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.
Διότι, περιγράψαμε, με τον δικό μας τρόπο, το λεγόμενο «σπιράλ του θανάτου» που μας έχει αλλάξει τον αδόξαστο, κι αν οι κυβερνώντες δεν καταφέρουν να πείσουν τους πιστωτές να λασκάρουν τη μέγγενη, ο «καμικάζι» ετοιμάζεται να κατηφορίσει προς Μαξίμου μεριά, άδοντας, σε παράφραση Στράτου Διονυσίου, το σουξέ:
Μη μου ξυπνάς το παρελθόν,
με λόγια μασημένα,
στη λήθη και στη μοναξιά,
ας πάν’ τα περασμένα,
Πρωθυπουργέ, μη με κοιτάς,
με μάτια δακρυσμένα.
Ό,τι ελπίσω χάνεται,
ό,τι μου πεις ξεχνιέται,
θυσίες παίρνει ο άνεμος,
κόσμος να τυραννιέται,
Αλέξη, μιας και «ξέρεις από βέσπα», θα εννόησες το παράδειγμα, οπότε μερίμνησε να εξασφαλίσεις τίποτα ελαφρύνσεις υπέρ αδυνάμων, αμ πώς!…
