– «Μήτσαινα», εψές είδα στον ύπνο μου τον Πρωθυπουργό, αγορεύοντα από βήματος Κοινοβουλίου. Σε τι να ελπίζω, κατά τον ονειροκρίτη σας;
– «Μήτσαινα», εψές είδα στον ύπνο μου τον Πρωθυπουργό, αγορεύοντα από βήματος Κοινοβουλίου. Σε τι να ελπίζω, κατά τον ονειροκρίτη σας;
– Λεφτά θα δώσουμε!
– Ορίστε;
– Εγώ θα ορίσω, η νοικοκυρά, όταν άλλοι κυβερνούν, ως γνωστόν;
– Σύμφωνοι, αλλά εκτός εξουσίας τον δικό μου βίο πώς τον κάνεις αβίωτο με τα «θέλουμε» – θέλουμε ψωμί, θέλουμε ντοματούλες, θέλουμε κιμά να ζυμώσω κεφτεδάκια που σου αρέσουν, θέλουμε σαρδελίτσες με «ωμέγα τρία» λιπαρά για την καρδούλα σου, μη μου πάθεις κανένα έμφραγμα και χάσω τη σύνταξη, η «χηρευάμενη», χτύπα ξύλο(!), κ.λπ. κ.λπ., όπερ μεθερμηνευόμενο σημαίνει: «Μήτσο», μπες στα παπούτσια και σύρε στον φούρναρη, τον μανάβη, τον χασάπη και τον ψαρά της γωνίας, ωχ τα ποδαράκια μου;
– Άνοιξε το ψαράδικο στη γωνία και δεν το γνωρίζω; Αλλά, βέβαια. Πότε να μάθω τα νέα, κλεισμένη ολημερίς στο σπίτι, η γυναίκα;
– Παρεξήγηση, μανδάμ. Διότι, αν πουλούσαν ψαράκια στα πέριξ, θα το ‘παιρνες χαμπάρι από την ευωδία της θάλασσας, τι να λέμε τώρα.
– Και οι σαρδέλες πόθεν, συμφεροντολόγε μου; Μήπως, από πλανόδιο, αγνώστων λοιπών στοιχείων, για να μασουλήσετε τον Φι-Πι-Α, «fifty – fifty», και να φτιάξετε τη μέρα του Τρύφωνος, διαβλέποντος άδειο μπεζαχτά;
– Ένσταση, μανδάμ, ένσταση. Ψωνίζω πάντοτε από τον «Σπάρο τον ακάματο – Οι ιχθύες σπαρταράν στο πιάτο σας!», κατάστημα ιδρυθέν το 1900, από τον παππού των «Σπάρων» στην πάνω γειτονιά, ιδού και η απόδειξη, αλλά περί ποίου Τρύφωνος ομιλούμε; Εγώ, Αλέξη είδα στον ύπνο μου.
– Λεφτά θα δώσουμε, επαναλαμβάνω, κι ο επί των κρατικών εσόδων τεφτετέρης, Τρύφων Αλεξιάδης, θα τα βάλει στον κορβανά, ώστε να σερβίρει «δίκαιη ανάπτυξη», που επαγγέλλεται κι ο Πρωθυπουργός, προσεχώς, άμα τη δείτε να τη δείξετε και στον εμπειροτέχνη πολιτικό αναλυτή, θείο Αφεντούλη, θα τον υποχρεώσετε!
– Ψάρια στις γωνίες, ονειροκρίτες με αγωνίες, δεν είναι ζωή αυτή. Ευκαιρία, λοιπόν, να κακοκαρδίσουμε τους κυβερνώντες για να ξεσκάσουμε οι κυβερνώμενοι, οπότε πάμε όλοι μαζί σε παράφραση, Χαράλαμπου Βασιλειάδη:
Αγωνία.
Η καρδιά μου πληγωμένη,
σπ’ την κάλπη προδομένη,
σαν «σειρήνα» αλυχτάει με μανία!
Κι η οργή πριν προχωρήσει,
προσπαθώ να βρω μια λύση,
αγωνία, αγωνία…
Αγωνία, τα χαράτσια όταν έρχονται,
αγωνία, τέτοιες νίλες δεν αντέχονται.
Με καρδιά ψυχρή σαν πέτρα,
συλλογίζομαι τα μέτρα,
του κουβέρνου τις προθέσεις να μαντέψω.
Μια μαυρίλα τριγυρίζει,
την καρδιά μου τραυματίζει,
άγγελμα ζωής θα πέμψω:
Αγωνία, συριζαίοι, που σας πίστεψα,
αγωνία, λίγο θάλπος, τι σας ζήτησα;
Έλα μου, ντε! Δύσκολο το ανωτέρω ερώτημα τέτοιες δύσκολες ώρες, αναγνώστη μου, και το χειρότερο;
Άβυσσος η ψυχή των μικροσυνταξιούχων, όπως θα διαπίστωσες ήδη, εκ του ανωτέρω συζυγικού διαλόγου, αφού η μανδάμ πηγαινόφερνε την κουβέντα, από γωνία σε αγωνία, μέχρι να εμπλέξει την πένα μας στον καβγά.
Ναι, για(!), κι ας το έχουν υπόψη κάποιοι ιθύνοντες που θεωρούν «πουργκατόριο» του κατώτερου των προσδοκιών μας κυβερνητικού έργου το συγύρισμα του ραδιοτηλεοπτικού χάρτη, παρότι πρωτοφανές το – πετυχημένο ή όχι εγχείρημα, ο καιρός θα δείξει! – στα μεταπολιτευτικά χρονικά, ομολογούμε.
Διότι, δίνουν λαβή στους εκλογείς να ισχυριστούν, προσεχώς, ότι ο τύπος τους παρακίνησε να περιμένουν τους πολλά υποσχόμενους υποψήφιους στη γωνία (της κάλπης) και περί αυτού ουδεμία ευθύνη θα φέρουμε, καθόσον χτυπήσαμε καμπανάκι εγκαίρως. Ακούει κανείς;…
-Ω-
