Σφήνες του Αφεντούλη
Εντάξει, αναγνώστες μου. Άλλοι και δη γλωσσολόγοι έπρεπε να θέσουν σε δημόσια διαβούλευση το κρίσιμο ερώτημα του τίτλου, μήπως καταφέρουμε να «ετυμολογήσουμε!» κι εμείς οι «πάντα ευκολόπιστοι και πάντα προδομένοι» του ποιητή, τα «μαργαριτάρια»» των πολιτικών μας – όχι όλοι, ασφαλώς, προς αποφυγή τυχόν παρεξηγήσεων – αείποτε έτοιμοι, καλό ε(!), να λογοφέρουν, από βήματος Κοινοβουλίου, κατά το τελευταίο χρονικό διάστημα, που λόγω της υπερφορολόγησης, όταν ταγός αποζητά τα νέα εκλογέα, ρωτώντας τον «τι κάνει», κείνος, οργίλος, απαντά: «φτου, να μην τον βασκάνει».
Ναι, για(!), μάρτυς μας ο Μποστ, πρώτος διδάξας παρόμοιους κανόνες, ως γνωστόν, συντακτικούς ή γραμματικούς, θα σας γελάσουμε, οι σύγχρονοι (παρ)ερμηνευτές του, τρομάρα μας(!), κι αντί άλλης αποδείξεως παρακολουθήστε τον προβληματισμένο περί του πόση λιτότητα αντέχει άνθρωπος, χρεοφειλέτη μικροσυνταξιούχο, «Μήτσο», να αναφωνεί, επηρεασμένος από τα τσιτάτα του πρώτου διδάξαντος: «Μύγα τους τσίμπησε (σ.σ. τους πολιτικούς μας, ντε, το είπαμε!) ή “καρφίτσα” κι έπιασαν τα λογοπαίγνια;», παρωθώντας την πένα μας να εμφιλοχωρήσει στην προαναφερθείσα «ηλεκτρισμένη» κοινοβουλευτική «ατμόσφαιρα».
Προς εξερεύνηση αυτής, βεβαίως – βεβαίως, ας όψονται οι ειδήμονες που άφησαν σ’ εμάς το γλωσσάρι του ενεστώτα, για να μας κατατρύχει το δίλημμα:
Σπίρτζης ή Σπρίτζης; Ιδού η απορία!…
Κακά τα ψέματα, φιλομαθείς αναγνώστες μου. Εφόσον, η ανωτέρω «καρφίτσα» στο πέτο των παρακρατικών κατάφερε να απειλήσει τη Δημοκρατία, με τον άδικο χαμό του Αγωνιστή της Αριστεράς, Γρηγόρη Λαμπράκη – αθάνατος, μεγάλη η θυσία του γαρ! – παρότι οι ιδεολογίες άλλαζαν τότε με «ταχύτητα τρικύκλου», φανταστείτε τι θα γινότανε σήμερα, που νέων τεχνολογιών ένεκεν τα πράγματα εξελίσσονται ιλιγγιωδώς, αν ο αείμνηστος Σερραίος με τα μεγάλα φρύδια δεν μεριμνούσε να προσδέσει τη χώρα μας στο ευρωπαϊκό «άρμα», μεγάλη η χάρη του!
Αμφιβάλλει κανείς; Δεν νομίζω(!), αλλά κι ένα άρμα, όσο γερό κι αν είναι, πώς να αντισταθεί στις ταχύτατες, «fast track» που λέμε και στα χωριά(!), πολιτικές μεταβολές της τελευταίας επταετίας της κρίσης;
Έλα μου, ντε(!), κι αντιρρήσεις δεν δεχόμαστε, όταν σε πείσμα του Συντάγματος, που προβλέπει εθνικές κάλπες κάθε τέσσερα χρόνια, από τον Οκτώβρη του 2009 μετράμε πέντε (αριθμός 5!) εκλογικές αναμετρήσεις.
Φυσικό επόμενο ήταν, λοιπόν, ο ίλιγγος να παρασύρει και τον αντιπρόεδρο της ΝΔ, Άδωνι Γεωργιάδη. Ο οποίος, κατά την υπερψήφιση στη Βουλή των ιδιωτικοποιήσεων που μας απασχόλησαν χτες από «σφηνών», απευθυνόμενος προς τον υπουργό Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, Χρήστο Σπίρτζη, υπέπεσε επανειλημμένα στο σαρδάμ του υπότιτλου, εν τη ρύμη του λόγου, και το χειρότερο, γλωσσαμύντορες μου;
Στη διορθωτική παρέμβαση του προεδρεύοντος, αντί να παραδεχτεί το λάθος του, άδραξε την ευκαιρία να ζητήσει από τον υπουργό και το κουβέρνο (σ.σ. ελεύθερη απόδοση) να μας αδειάσουν τη γωνιά με «νεολογισμούς» που αδυνατούμε να μεταφέρουμε για ευνόητους λόγους, δίνοντας λαβή στον «Μήτσο» να την ξαναδεί Μποστ, επισημαίνοντας:
Κρείττον το σιγάν…
«Εκτοξεύοντας» λήμματα υβριστικά
προκαλούμε τα «κοράκια» και λοιπά αρπακτικά,
διχασμένους σαν θωρούν,
στις οικίες να εφορμούν.
Διότι, στη θέα ομιλητών που μαλώνουν διαρκώς,
χωρίς κόπο «funds» την πέφτουν να κατάσχουνε το βιος.
Έτσι, με αυτό και άλλα σχετικά περιστατικά
αποδεικνύεται ότι τα «γαλλικά»
γενικώς δεν μας συμφέρουν,
μιας κι οι «γύπες» επιχαίρουν,
ή μήπως όχι, αναγνώστες μου; Ή μήπως όχι;…
