Σφήνες του Αφεντούλη
– Σύντροφε μικροσυνταξιούχε, «Μήτσε», αποτάσσεσαι τα φιλολαϊκά πλην άκρως ενοχλητικά για νεοφιλελεύθερους εταίρους – δανειστές ιδεολογήματα του τύπου: τα «ασημικά» θα παραμείνουν κρατικά, κ.λπ. κ.λπ.;
– Απεταξάμην!
– Και συντάσσεσαι με τις περί του μαθήματος των Θρησκευτικών απόψεις της διοικούσης Εκκλησίας;
– Ασμένως, κι αν ενοχλήθηκε ο πρώην υπουργός Παιδείας, Νίκος Φίλης: Ξύδι, θα του περάσει! Διότι, αν δεν στενοχωρούσε τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος, κ.κ. Ιερώνυμο, δεν θα ανάγκαζε τον Πρωθυπουργό να τον αντικαταστήσει με τον πιστό πανεπιστημιακό, Κωνσταντίνο Γαβρόγλου, βοήθειά μας! Αμφιβάλλεις εμπειροτέχνη πολιτικέ αναλυτή, θείε Αφεντούλη;
– Όχι, προς Θεού, μεταμελημένε μου, αλλά να με το συμπάθιο κιόλας: δεν είναι απορίας άξιο πως έμεινες εκτός κυβερνητικού σχήματος, παρά τα τόσα προσόντα σου;
– Εντάξει, δεν λέω, αισθάνομαι νεότατος, ετών 81! Όμως άλλη χάρη έχει η νέας κοπής νεόκοπη υπουργός Εργασίας, Έφης Αχτσιόγλου, ή οι λοιποί τριαντάρηδες που θα συνοδεύσουν τον Πρωθυπουργό στην αναζήτηση του νέου, υπέρ όλων ημών των νεότερων, συγγνώμη, γηραιότερων. Εννόησες, τα «απεταξάμην» μέσα;
– Αμέ! «Τάχα η θέλησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος, αχ, πού ’σαι, νιότη, που ’δειχνες πως θα γινόμουν άλλος!». Βάρναλης, «Μήτσε», Βάρναλης!
Χρεοφειλέτες μου, όπως θα καταλάβατε ήδη, χρειαστήκαμε κάμποσες μέρες, δεκαεφτά για την ακρίβεια από τον ανασχηματισμό της Παρασκευής, 4 του μήνα, μέχρι να σκαρώσουμε τον ελπιδοφόρο προς εμψύχωση υμών των πενομένων διάλογο, ας όψεται:
Ο ανασχηματισμός που άργησε πολύ.
Κακά τα ψέματα, αναγνώστες μου. Όταν τα κανάλια συζητούσαν τα ευχάριστα μέρες πριν συμβούν, επόμενο ήταν η αργοπορία του Πρωθυπουργού, στην αποκλειστική προνομία του οποίου ανήκουν οι αναδομήσεις, ως γνωστόν, εξ ου και η σιγή ιχθύος επί της προ ημερών επιστολής μας, με την οποία προτείναμε να αναλάβουμε τη δουλειά αντ’ αυτού (σ.σ. το θυμάστε;) να τύχει της δέουσας μεταχειρίσεως, από «σφηνών».
Ναι, για! Βλέπετε, οφείλαμε να αποδώσουμε «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι» κι όσο για «τα του Θεού», ώστε να τηρηθούν αμφότερες οι επιταγές της σοφής ρήσης;
Ελπίζουμε να έλαβε πειστική απάντηση, επί τέλους, το από «Εφημερίδας των Συντακτών» ερώτημα «Ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα;» του γενικού γραμματέα Ενημέρωσης, Λευτέρη Κρέτσου, που ανέβασε την αξιωματική αντιπολίτευση στα κεραμίδια, τις προάλλες, και διαψεύσεις των προσδοκιών μας δεν δεχόμαστε, όταν υπέρ ημών συνηγορούν η διόλου απίθανη δι’ επεμβάσεως Βρυξελλών αποπομπή κάποιων πιο απείθαρχων στα κελεύσματα του Κουαρτέτου υπουργών – ονόματα δεν λέμε, Θοδωρή Δρίτσα είσαι εδώ;… – ή η διά θείας παρεμβάσεως αντικατάσταση Φίλη.
Το είπαμε και κατόπιν τούτων παραδίνουμε τη σκυτάλη στον σύντροφο «Μήτσο» μπας και καταφέρει να αποκωδικοποιήσει το στίγμα του νέου κουβέρνου, απαγγέλλοντας:
Αριστερά πού πας – quo vadis, στο πιο φιλοδυτικό…
Κάθε ανασχηματισμός δίνει φρεσκάδα τόση
όση θα φέρει τον επόμενο για να αποτελειώσει,
συνταξιούχους, μισθωτούς κι άνεργους πτωχευμένους
που οι πιστωτές τους θεωρούν γερά κονομημένους.
Και με τα βάλε, Αλέξη μου, βάλε φόρους, βάλε,
τα κουβέρνα, πρώην και νυν, φαίνονται «τάλε» με «κουάλε»,
τι αν οι κυβερνώμενοι δεν έχουμε να φάμε,
μοιραία θ’ ανακράζουμε: Πού πάμε, ορέ, πού πάμε;
Έλα μου, ντε, δύσκολο το ανωτέρω ερώτημα, αναγνώστες μου, οπότε πείτε κι εσείς: Πού πάμε, ορέ, πού πάμε;…
