Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Στη φύση υπάρχει η αρχή της εντροπίας. Αυτή λέει ότι σ’ ένα κλειστό σύστημα όλα οδηγούν στην αταξία. Αν αφήσετε ένα σπίτι νοικοκυρεμένο και λείψετε χρόνια, όταν επιστρέψετε δεν θα το γνωρίζετε. Σιγά-σιγά θα ρημάξει.
Αυτή την αρχή ακολουθεί και η ανθρωπότητα και ιδίως η Ελλάδα. Αλλά εδώ δεν χρειάζονται χρόνια. Το έργο αναλαμβάνουν άμεσα οι μπαχαλάκηδες, οι αντεξουσιαστές και ενίοτε οι ίδιες οι κυβερνήσεις. Ένα σωρό ιδεοληπτικοί απολαμβάνουν την καταστροφικότητά τους.
Όμως ας υποθέσουμε ότι μέσα πάμε καλά. Υπάρχουν οι γείτονες που δεν μας αφήνουν σε ησυχία. Ο φίλος μας ο Ρετζέπ ονειρεύεται ανασύσταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας κι απειλεί να βάλει μπουρλότο στην περιοχή. Παράλληλα βάζει τους Αλβανούς να προβάλουν απαιτήσεις ενώ εμείς βρισκόμαστε ακόμα στη μέση οικονομικής δίνης. Ταμάμ για να εφαρμοσθεί η αρχή της εντροπίας.
Βέβαια οι καλά πληροφορημένοι λένε ότι τα περί αναθεώρησης της Λωζάνης είναι για εσωτερική κατανάλωση. Ο Ερντογάν νιώθει ανασφαλής. Απόδειξη ο διωγμός χιλιάδων κεμαλιστών. Όμως γνωρίζει ότι οι δομές του κράτους δεν του αφήνουν τον πλήρη έλεγχο. Φοβάται τους στρατιωτικούς, φοβάται τον ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν , φοβάται τους δημοσιογράφους, τους φοιτητές τους αριστερούς. Με λίγα λόγια βλέπει παντού εχθρούς.
Ένας τρόπος άμυνας είναι η καταγγελία για προδοσία των κεμαλιστών που υπέγραψαν την επονείδιστη γι’ αυτόν συνθήκη της Λωζάνης (1923) την οποία ας σημειωθεί ότι η Ελλάδα υπέγραψε ηττημένη μετά την καταστροφή του 1922. Προσπαθεί να αναρριπίσει τον εθνικισμό με οράματα για μεγάλη Τουρκία ξεχνώντας ότι όταν το μυρμήγκι πρόκειται να χαθεί βγάζει φτερά. Ο εθνικισμός εύκολα φουντώνει μα δύσκολα σβήνει γιατί δεν σβήνει με νερό αλλά με φωτιά.
Μέχρι τώρα φοβόταν τους αμερικανούς και περιμένει με αγωνία την προεδρία Τραμπ για να πραγματοποιήσει τα όνειρά του. Ένας ανασφαλής σουλτάνος γνωρίζει ότι η μόνη διέξοδος για να παραμείνει στην εξουσία έτσι που τα κατάφερε είναι ο πόλεμος. Γιατί μόνο μ’ αυτόν αλλάζουν τα σύνορα. Έτσι εξοπλίζεται σαν αστακός, αλλά θέλει το πράσινο φως από τους συμμάχους του κι εκεί είναι η αχίλλειος πτέρνα του.
Κι εμείς ομφαλοσκοπούμε ενώ τα κόμματα κοιτάζονται στον καθρέφτη για να δουν ποιο είναι πιο ικανό: «καθρέφτη καθρεφτάκι μου και άλλα αντ’ άλλα της Παρασκευής το γάλα». Αλλα γι’ αυτά στο επόμενο…
Κώστας Δαλακιουρίδης
