Άρθρο του Γιάννη Κορομήλη
Μαύρα σύννεφα – για να παραφράσουμε το Μαρξ – πλανώνται πάνω από την Ελλάδα. Στα ανατολικά μας ο .. Σουλτάνος Ταγιπ Ερντογάν. Ο πιο επιθετικός και επικίνδυνος απ’ όλους τους εχθρούς μας.
Πλην … ημών των ιδίων ενδεχομένως. Στα δυτικά η Αλβανία που θέλει, λέει να γίνει Μεγάλη Αλβανία κι ονειρεύεται πως θα φθάνει μέχρι κοντά στην Αθήνα!
Στα βόρεια οι … «Μακεδόνες» του «δικού μας» Νικόλας Γκρούεφσκι που είναι λέει Μακεδόνας ( ο ίδιος μπορεί και να είναι ελληνικής καταγωγής από χωριό της Φλώρινας, ο πατέρας του λεγόταν Γρούϊος, αλλά οι Σλάβοι, Τσιγγάνοι κλπ;) και φαντασιώνεται πως είναι κυβερνήτης μιας δικής του Μακεδονίας, με πρωτεύουσα τη… Θεσσαλονίκη, κι άλλα θλιβερά παρόμοια.
Ο Σουλτάνος θέλει το μισό Αιγαίο και βάλε, οι Αλβανοί τη δυτική Ελλάδα ( μέχρι και περιοχές της Αθήνας), οι Σκοπιανοί τη Θεσσαλονίκη, κι όχι μόνο.
Κι ο Πρωθυπουργός υπέβαλε αίτημα να … συναντηθεί με τον Ερντογάν! Όπως μάλιστα μας πληροφόρησε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της Κύπρου ασμένως δέχονται οι Τούρκοι την ικανοποίηση του αιτήματος στο ανάκτορο του Ταγίπ. Ασμένως – πολύ φυσικά – αυτοί παραβιάζουν μόνιμα τον εναέριο και θαλάσσιο ελληνικό χώρο, ο Σουλτάνος αμφισβητεί … τη συμφωνία της Λωζάννης. Κι ο «δικός» μας θέλει μαζί του συνομιλίες… «Αφού διαφωνούμε γιατί να συναντηθούμε;» έλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Όλα τούτα δεν είναι ξαφνικά, μη αναμενόμενα. «Ο λύκος στην αντάρα χαίρεται». Και δυστυχώς η αντάρα, η καταχνιά πνίγει τα τελευταία χρόνια την Ελλάδα. Η εξαθλίωση, η αβεβαιότητα, η απόγνωση είναι ύπουλοι εχθροί. Που ανοίγουν την όρεξη των γειτόνων μας, αλλά και κάποιων από τους φίλους, δήθεν, εταίρους και συμμάχους μας.
Με δύο λόγια βρισκόμαστε σε μια εξαιρετικά δύσκολη και επικίνδυνη κατάσταση. Από την οποία πρέπει επειγόντως να βγούμε. Και όπως είναι διαμορφωμένα τα πράγματα, στη χώρα μας και διεθνώς, το ιερό αυτό καθήκον βαρύνει πρώτα και κυρίως τους κυβερνώντες και ύστερα όλα τα κόμματα κι όλους τους Έλληνες. Για κακή μας τύχη οι κυβερνώντες δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο «κάλεσμα των καιρών».
Η Αξιωματική Αντιπολίτευση δείχνει να αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της κατάστασης. Όμως αν πραγματικά θέλει να αποτελέσει τη λύση στα δυσεπίλυτα προβλήματα της χώρας (εσωτερικά κι εξωτερικά) θα πρέπει:
1.Να αλλάξει ριζικά: Να αναγεννηθεί . Όταν επέρχονται τεκτονικές αλλαγές στην οικονομική, αξιακή, θεσμική, πολιτισμική βάση, πάνω στην οποία εδράζεται μια κοινωνία ( η ελληνική ) νομοτελειακά συντελούνται αντίστοιχες αλλαγές και στην κοινωνία. Όποιο κόμμα τις αγνοήσει θα το αγνοήσει και η κοινωνία. Κι αυτό το κόμμα θα διαθέτει μεν περίσσευμα «αξιωματικών» αλλά θα ξεμείνει από στρατιώτες. Τρανό παράδειγμα το Πα.σο.κ που από 45% τον Οκτώβριο του 2009 έμεινε με … 12% μόλις τρία χρόνια αργότερα ( το 2012).
Υπεραφθονία αξιωματούχων- που διασκορπίστηκαν ένθεν κακείσε ( το «βαθύ Πασοκ» στον ΣΥΡΙΖΑ) – και εκατοντάδες χιλιάδες τους εκούσιους «λιποτάκτες». Η ΝΔ υπέστη κι αυτή φθορά από τα χρόνια. Πλην όμως διαχειρίσιμη. Και σήμερα αποτελεί, το αντίπαλο δέος για τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και τον πόλο έλξης όλων όσων θέλουν να απαλλαγεί το συντομότερο η χώρα από την καταστροφική διακυβέρνησή τους.
Αλλά αν η ΝΔ δεν αλλάξει, πιθανότατα θα πάρει την εξουσία μόνη της ή με συνεργασία όμορων κομμάτων, αλλά θα τη χάσει σύντομα. Ο τόπος και οι συνθήκες χρειάζονται (και αναζητούν) το νέο. Το νέο δύσκολα μπορεί να προκύψει από παρθενογένεση.
Πιο πιθανό φαίνεται να έλθει ως προϊόν αναγέννησης της ΝΔ σε κάτι νέο οργανωτικά μοντέρνο και ιδεολογικά ελκυστικό. Που θα πει να απαλλαγεί από τα βαρίδια, από πρόσωπα δηλαδή που βαρέθηκε τις τελευταίες δεκαετίες να βλέπει ο κόσμος, από πρόσωπα που έφθειρε (μερικά διέφθειρε) η άσκηση, κατά το παρελθόν, της εξουσίας.
2. Να προσδιοριστεί πλήρως η ιδεολογική ταυτότητα της.
Συνεχίζεται
