Σφήνες του Αφεντούλη
Παρασκευή, 2 του Δεκέμβρη, σήμερα, αναγνώστη μου, κι επειδή από Δευτέρα στις Βρυξέλλες έχει προγραμματιστεί ένα εισέτι, επ’ ευκαιρία περαίωσης της τρέχουσας αξιολόγησης, κρίσιμο Eurogroup, «δι’ υπόθεσιν μας», η στήλη εισηγείται να «ψάλλουμε τα κάλαντα» προκαταβολικά αρμοδίως.
Εξ ου ο σε πείσμα των «δεύτερη φορά αριστερά» προβλέψεων απαισιόδοξος τίτλος, λοιπόν, κι αντιρρήσεις δεν δεχόμαστε όταν οι κυβερνώντες, βλέποντας την αξιωματική αντιπολίτευση πρώτη και με διψήφια διαφορά στις δημοσκοπήσεις, δεν παραλείπουν να τονίσουν από τηλεοράσεως ότι η επερχόμενη ποσοτική χαλάρωση, «κιου-ι (QE)» που λέμε και στα χωριά(!), θα αλλάξει άρδην τα πράγματα.
Αμφιβάλλεις αναγνώστη μου; Αν όχι, άποψή σου, που ο καχύποπτος μικροσυνταξιούχος «Μήτσος», πιστός στις περί ανοχής των ιδεών των άλλων αντιλήψεις του Βολταίρου, ναι μεν θα υπερασπιζότανε «μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματος», από το εναπομείναν κατόπιν τριών Μνημονίων, ε(!), κατά σειρά πράσινο, μπλε, κι αριστερό το τρίτο και «φαρμακερό», για να μην ξεχνιόμαστε.
Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν δικαιούμαστε σαν άνθρωποι, πολίτες αγρίως φορολογημένοι μάλιστα, κι εμείς να παραθέσουμε κατωτέρω τις επιφυλάξεις μας, αναφωνούντες:
Τόσες και τόσες απορίες.
Η κυβέρνηση του σοσιαλιστή, «μηδέν εις το πηλήκιο!!!», Γιώργου, έκλαιγε όταν υπόγραφε το πρώτο Μνημόνιο, το είπαμε. Δεν έκλαψε κανείς άλλος;
Οι διάδοχοι «σαμαροβενιζέλ», νεολογισμός σε απάντηση των «συριζανέλ» που εφηύραν τα μεγάλα MME, καλό ε(!), «κούρεψαν» το Χρέος, κατά τα στο επόμενο Μνημόνιο συμπεφωνημένα, το είπαμε κι αυτό. Δεν «κούρεψαν» τίποτε άλλο, αποθεματικά Ασφαλιστικών Ταμείων, μικροομολογιούχους κ.λπ. κ.λπ.;
Οι «συριζανέλ», τέλος, κι αυτό όχι μόνο το είπαμε αλλά θα το λέμε διαρκώς, υπερθεματιστές τους μήπως τσεπώσουμε καμιά δέκατη τρίτη σύνταξη αλλά πού γαρ, πέραν της σε διάψευση της προεκλογικής ρητορικής τους υπογραφής τρίτου Μνημονίου, υπόσχονται ανάπτυξη και δη δίκαιη δυο χρόνια τώρα. Τους επενδυτές, χωρίς το παραδάκι των οποίων, οικονομία δεν μεγεθύνεται, ως γνωστόν, τους ρώτησαν;
«Δεν νομίζω!» πετάχτηκε, η μανδάμ «Μήτσαινα», αίφνης, αναγνώστη μου, κι ένα δίκιο το έχει, όσο να πεις, αν αναλογιστούμε πως στα κανάλια εκτυλίσσονται καθημερινά:
Τόσες και τόσες ιστορίες.
Εντάξει, τον εμπειροτέχνη πολιτικό αναλυτή, θείο Αφεντούλη, Μπρεχτ, δεν τον λες, αναγνώστη μου, κι ας μιμηθήκαμε το ύφος του ανωτέρω, καθόσον τι να κάνουμε κι εμείς οι σχολιαστές, όταν:
Στη Βουλή, οι πολιτικοί μας πάντα φιλάλληλοι λογομαχούν για την του λαού ευημερία την ώρα που:
Οι πιο αδύναμοι στενάζουν από την προαναφερθείσα σκληρή φορολογία.
Οι μέτοχοι έχουν «ξεχάσει» τα μερίσματα σε κάθε υπό πτώχευση εταιρεία.
Οι ένοικοι τσακώνονται για το πετρέλαιο στην πολυκατοικία.
Οι γείτονες, με το μυαλό στα χρέη, δεν ανταλλάσουν «καλημέρα» στη συνοικία, και το χειρότερο, αναγνώστη μου;
Ουδείς πιστεύει πια πως η ανάπτυξη είναι σιμά, οπότε έλα να πέμψουμε προειδοποιητικό μήνυμα στο Μαξίμου, απαγγέλλοντας:
Ανάπτυξη, ποια ανάπτυξη;…
Είναι πολύ απάνθρωπο σ’ αδύναμους που πένονται,
πολιτικοί να υπόσχονται πως επενδύσεις έρχονται,
τι όταν η φτωχολογιά δεν έχει να επιζήσει,
η ανέχεια την παρωθεί μοιραία να ρωτήσει:
Είκοσι φεύγα στα εκατό τον ΦΠΑ πληρώνω
κοιτάζω τα εδώδιμα, Θε μου, και μαραζώνω
κι εσύ Αλέξη προσδοκάς να χάψω χαλαρώσεις;
Κάλλιο να ψάξεις κάπου αλλού, σ’ εκείνους να τις δώσεις,
το κουβέρνο εννόησε τον πόνο μας; Δεν ελπίζω!…
