Γράφει ο Γεώργιος Δουλδούρας
Φοιτητής Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών Πανεπιστημίου Μακεδονίας
Μέλος ΟΝΝΕΔ Πιερίας
Όταν οι ιδεοληπτικές αερολογίες εκτοξεύονται από και προς κάθε κατεύθυνση, μια ψύχραιμη και ρεαλιστική ματιά στα πράγματα και μια ορθολογική κριτική είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Σίγουρα οι λαοί ανά τον κόσμο έχουν ανάγκη από είδωλα και από επαναστατικές μορφές που τους γεμίζουν ελπίδα, αλλά και από ιδέες που δείχνουν ότι οι αυθόρμητες ιδεαλιστικές ενέργειες μπορούν να αλλάξουν ριζοσπαστικά καταστάσεις, καθεστώτα και ζωές. Η πραγματικότητα καλώς ή κακώς δεν είναι τόσο ρομαντική.
Το καθεστώς του Φιντέλ Κάστρο στην Κούβα αριθμεί ήδη 57 χρόνια στην κυβέρνηση του κράτους, μετά από μια επανάσταση που γέννησε ελπίδα σε πολλούς καθώς και μορφές-σύμβολα που στιγμάτισαν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων ανά τα χρόνια όπως αυτή του Κομαντάντε Τσε Γκεβάρα. Προσγειώνοντας τον εαυτό μας στην αλήθεια της ιστορίας, χωρίς να σταθούμε στην ίδια την επανάσταση και στους χιλιάδες πολιτικούς αντιπάλους του Κάστρο οι οποίοι φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν εν ψυχρώ και άνευ δίκης και τη λογοκρισία η οποία αποτελεί ένα συνεχές φαινόμενο, φτάνουμε στην Κούβα του σήμερα.
Η Κούβα του 2016, μια χώρα φτωχή και εξαθλιωμένη όπου το μαύρο εμπόριο ανθεί ώστε οι πολίτες να επιβιώσουν αγοράζοντας βασικά είδη τροφίμων και ρουχισμού. Το νόμισμα είναι τόσο υποτιμημένο που υφίσταται η ανάγκη χρήσης διπλού νομίσματος, ώστε να υπάρχει συναλλαγή με τουρίστες. Οι γυναίκες σε ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό εργάζονται στην πορνεία, εκδιδόμενες σε εξευτελιστικές τιμές ενώ οι πολίτες αν και τους παρέχεται στέγη, διαβιούν σε τριτοκοσμικές συνθήκες.
Την ίδια στιγμή που συμβαίνουν όλα αυτά, ο Φιντέλ Κάστρο είχε στην κατοχή του 20 πολυτελείς κατοικίες, βιομηχανίες, ζούσε μια ιδιαίτερα “χλιδάτη” ζωή και η περιουσία του αγγίζει το 1 δισεκατομμύριο δολάρια. Ο ίδιος βέβαια δηλώνει πως δεν είχε ούτε ένα δολάριο προσωπική περιουσία και πως ο μισθός του ήταν λίγα μόλις δολάρια.
Μέχρι σήμερα, 2000 κουβανοί συνεχίζουν να εγκαταλείπουν τη χώρα ετησίως διασχίζοντας τη θάλασσα με αυτοσχέδιες βάρκες ενώ μία από τις κόρες του Φιντέλ Κάστρο η οποία ζει σήμερα στο Μαϊάμι των ΗΠΑ, τον χαρακτηρίζει ως τύραννο. Χαρακτηριστικό και ιδιαίτερο είναι επίσης το παράδειγμα των κουβανών αθλητών, οι οποίοι αναχωρώντας με τις αποστολές του για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, πολύ συχνά δεν επιστρέφουν στην Κούβα.
Σε επίπεδο διεθνούς συστήματος, το κράτος της Κούβας έτυχε ιδιαίτερης απομόνωσης όπως και τα περισσότερα κράτη τα οποία κυβερνιούνται από απολυταρχικά καθεστώτα, έχοντας αναπτύξει εμπορικές και συμμαχικές σχέσης κυρίως με τη Σοβιετική Ένωση μέχρι τη διάλυσή της το 1991. Οι πολιτικές και στρατηγικές επιλογές του Κάστρο ήταν εκείνες που οδήγησαν τον κόσμο πιο κοντά από ποτέ στον πυρηνικό όλεθρο, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου τον Οκτώβριο του 1962, με την εγκατάσταση των σοβιετικών βαλλιστικών πυραύλων στο έδαφος της Κούβας, στον Κόλπο των Χοίρων. Η αντιπαράθεση αυτή, η οποία έμεινε γνωστή στην ιστορία ως «Κρίση των πυραύλων της Κούβας» έληξε μετά από 13 ημέρες, μετά από παρέμβαση του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ Ου Θάντ και τη συμφιλίωση μεταξύ του προέδρου των ΗΠΑ Τζον Κένεντι και του ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης Νικίτα Χρουστσόφ.
Σκοπός μου δεν είναι να σας πείσω με κάποιες πληροφορίες τις οποίες συνέλεξα μετά από έρευνα που έκανα πάνω στο ζήτημα, αλλά να προβληματίσω τον καθένα και την καθεμία από εσάς και να βάλουμε όλοι τον εαυτό μας στη διαδικασία να σκεφτεί και να κρίνει. Να κρίνει αν ο Κάστρο ήταν τελικά ή όχι ένας χαρισματικός ηγέτης, αν η επανάσταση της Κούβας ήταν επιτυχημένη, αν το κομμουνιστικό καθεστώς που έχει επιβληθεί στη Κούβα έφερε εν τέλει την ευημερία στον τόπο και το αν τα επαναστατικά σύμβολα που γαλούχησαν γενεές και γενεές και στόλισαν τοίχους φοιτητικών δωματίων, είναι όντως αληθινά.
Τέλος, όσον αφορά την κίνηση του Αλέξη Τσίπρα να μεταβεί στην Κούβα, προσωπικά θεωρώ πως αποτελεί ένα στοιχείο εντυπωσιασμού προς τους απογοητευμένους ομοϊδεάτες του. Είναι εύκολο να κρίνει κανείς το αν αυτή η επιλογή ήταν ορθολογική ή όχι για ένα ηγέτη δυτικού κράτους, τη στιγμή που κανείς άλλος ηγέτης των κρατών της δύσης δεν θα παραστεί, στον απόηχο της ιστορικής επίσκεψης του προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα στην Ελλάδα και εν αναμονή της επικείμενης αξιολόγησης στο Eurogroup της 5ης Δεκεμβρίου, σε μια περίοδο που κρίνεται ουσιαστικά η πολιτική και οικονομική κατάσταση της χώρας μας για τα επόμενα χρόνια.
Γεώργιος Δουλδούρας
Φοιτητής Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών Πανεπιστημίου Μακεδονίας
Μέλος ΟΝΝΕΔ Πιερίας
