Σφήνες του Αφεντούλη
Αναγνώστες μου, πριν μπούμε στο ψητό της σημερινής αφήγησης, μισό να αποκαλύψουμε ότι ο τίτλος φιλοδοξεί να προσθέσει ένα εισέτι τεφαρίκι στα γραφόμενα του εμπειροτέχνη πολιτικού αναλυτή, θείου Αφεντούλη.
Ναι, για(!), «διατί να το κρύψωμεν άλλωστε», όταν το μοναδικό, ανεπανάληπτο κ.λπ. κ.λπ, ίνα μη τι βαρύτερο κοσμητικό υπό την επήρεια των ογκωδών Άλπεων σκαρφιστούμε, ευφυολόγημα παραπέμπει στην Τρίτη, 22 του Νοέμβρη.
Τρίτη, κατά την οποία οι προς συμφωνία βαίνουσες συνομιλίες μεταξύ του Κυπρίου προέδρου, Νίκου Αναστασιάδη, και του ηγέτη του ψευδοκράτους, Μουσταφά Ακιντζί, «ναυάγησαν» αιφνιδίως, και το χειρότερο, περί τα εθνικά θέματα ευαισθητοποιημένοι μου;
Ένεκα που παρήλθε χρόνος πέραν του δεκαπενθημέρου μέχρι να εστιάσουμε επί του κυπριακού, με το συμπάθιο κιόλας για την αργοπορία, μπορείτε να μας δοξάσετε, «ας γιούζουαλ» (σ.σ. Με τις παλάμες κλειστές, ε! Φάσκελα, ως γνωστόν, δεν δεχόμαστε!) αλλά στα σβέλτα.
Στα σβέλτα, καθόσον ο ντιλετάντης απεσταλμένος μας, μικροσυνταξιούχος «Μήτσος», λίγο έλειψε να ξυλιάσει, βαστώντας το «παγωμένο» ραπόρτο μέσα του επί μακρόν, κι ως εκ τούτου επείγεται να απαλλαχτεί, μεταδίδοντας:
Υπονομεύσεις στις διαπραγματεύσεις.
Τα πράγματα δεν προχωράν
στου Ο-Η-Ε το πλάνο,
«Μήτσος», εδώ εκ Peleran,
μα τι να συμπεράνω;
Ο Ακιντζί διαφωνεί
κι ο Αναστασιάδης
φαίνεται έτοιμος να πει,
άμε αλλού να άδεις.
Έτσι, λοιπόν, στη βάση μου
γυρνώ απορημένος,
να βρω ποιανού διάσημου
επέδρασε το μένος.
Μήπως η χάρη Ερντογάν,
έφτασε ως το Peleran,
και «ναυάγιο» στις Άλπεις
το προξένησε ο «σατράπης»;
Τέλος «κατεψυγμένων» νέων, αναγνώστες μου, κι ώρα να βάλετε πλάτη, καταθέτοντας τις προτάσεις σας, πολύπλοκο και πολυπλόκαμο το ερώτημα γαρ.
Αν επιτρέψει η σύζυγος ρεπόρτερ, κυρία «Μήτσαινα», βεβαίως – βεβαίως, που αντιληφθείσα από τηλεοράσεως τα βαθύτερα νοήματα της συμπεριφοράς των εξ ανατολών γειτόνων, υποσχόμενων, σε απάντηση της απόφασης του ευρωκοινοβουλίου να «παγώσει» τις διαδικασίες ένταξης της αντιδημοκρατικής, υπό τη διακυβέρνηση Ερντογάν, Τουρκίας, να «πλημμυρίσουν» την Ευρώπη με εκατομμύρια πρόσφυγες την ώρα που αμφισβητούν τη συνθήκη της Λωζάννης, για να μην ξεχνιόμαστε και περί τις καθ’ ημάς απειλές, έσπευσε να τοποθετηθεί σχετικά, αναφωνούσα:
Εντάσεις τύπου «εντελβάις», φυόμενες αυτοφυώς; Φοβούμαι!…
Κακά τα ψέματα, προβληματισμένοι μου. Με τη μανδάμ ευλόγως διερωτώμενη: «Όταν οι “σουλτάνοι” το παρατραβάν, τι περιμένετε απ’ το “Μον Πελεράν”;» και τον πρόεδρο Ερντογάν εμφανιζόμενο να έχει πρότυπο το λουδοβίκειο «Après moi le deluge (Κατόπιν εμού ο κατακλυσμός)!» εσχάτως, φυσικό ήταν κι ο ρεπόρτερ να μιμηθεί ολίγον τι τον πρώτο αποτελεσματική διπλωματία διδάξαντα, Μποστ, απαγγέλλοντας :
Κυπριακό, προσφυγικό και βλέψεις στο Αιγαίο,
συνθέτουν ένα τρίπτυχο που θ’ αποβεί μοιραίο,
όσο η πατρίς, η «μάμα Γκρις», τους ξένους ικετεύει,
αντί τα τέκνα της σοφά με θέρμη να ορμηνεύει:
Κάθε μητέρας οφειλή στις διαπραγματεύσεις
είναι να λέει στο παιδί: Ποτέ αμφιταλαντεύσεις!
Τελεφερίκ των Άλπεων που ανέλαβες να τρέξεις
να μη γυρίσεις ζωντανός εάν δεν το μπορέσεις.
Κοίταζε τα εντελβάις και το γκάζι να πατάς
σαν γενναίος Σπαρτιάτης λέγων «Ταν ή επί τας»,
τους «σουλτάνους» να φοβίζεις μόλις θα παρεκτραπούν
κι υπό σύννεφο χιόνος στο καβούκι τους να μπουν,
οι ιθύνοντες της ημέτερης, εγγυήτριας του μαρτυρικού «νησιού», δύναμης έλαβαν το μήνυμα;
Αν όχι, περισσότερα «εντελβάις» προσεχώς, αμ πώς!…
