Σφήνες του Αφεντούλη
Έλα μου, ντε, πείτε κι εσείς, αναγνώστες μου, όταν λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, το ερώτημα τού εμπειροτέχνη πολιτικού αναλυτή, θείου Αφεντούλη, έρχεται να υπενθυμίσει ότι το υπό αφανισμό, προ της εικόνας των νέων τεχνολογιών, βιβλίο παραμένει καλό δώρο που αντέχει στον χρόνο.
Ναι, για(!), μην πιάσει το στόμα του βιβλιόφιλου μικροσυνταξιούχου, «Μήτσου», το «internet» εντός του οποίου τα εγγόνια ξεναγούν με τις ώρες τη σύζυγο, για να μην αναφέρουμε το άλλο «net», το «taxis» των λυπητερών, κι ασθενήσουμε εκ προοιμίου, χτύπα ξύλο!
Τέλος πάντων. Αφήνουμε τη μανδάμ «Μήτσαινα» να σερφάρει, τρομάρα της(!), και ελλείψει διαθέσιμων προς αγορά πετρελαίου θέρμανσης βγαίνουμε στον έξω κόσμο, της Κατερίνης για την ακρίβεια, με τον βιβλιόφιλο να προτείνει:
Αγαπούλες πέφτουν οι μυτούλες; Γρήγορα στο «Μάτι»!…
Αναδρομή στην Πέμπτη, 15 του μήνα, του αγίου Ελευθερίου, βοήθειά μας(!), που ένεκα το δριμύ ψύχος θα ενημερώναμε ποια συμβεβλημένα με τη στήλη φαρμακεία κολλάνε όσες μύτες πέφτουν, καλό, ε!
Ενημέρωση ενοχλητική για τους εκάστοτε κυβερνώντες γενικώς, αληθώς υποθέτουμε, αφού άπαντες τα παίρνουν από τον κοσμάκη στην ψύχρα, διά των φόρων, και ειδικότερα οι νυν, «δεύτερη φορά αριστερά», αντί να ανεμίζουν πομπωδώς τον «μποναμά» υπέρ χαμηλοσυνταξιούχων, κάλλιο να παίξουν το μάτι σε ποτήρι έμπλεο καθαρού ύδατος, θα τους περάσει(!), αφού το εφάπαξ επίδομα, προγραμματισμένο να δοθεί μετά τις 20 Δεκεμβρίου, οι δικαιούχοι σπεύσατε(!), ουδόλως θα μας αναθέρμανε το βράδυ της εν λόγω Πέμπτης.
Όμως, σιγά μην το βάζαμε κάτω. Με τη διαφορά πως στον πηγαιμό για το φαρμακείο συναντήσαμε βιβλιοπωλείο, ονόματι «Μάτι», όπου ο ογκολόγος – φιλόλογος, Χρήστος Εμμανουηλίδης, παρουσίαζε, «Το μικρό βιβλίο της καλής ζωής», του Κώστα Δαλακιουρίδη.
Έτσι, μπήκαμε μέσα κι όσο για τις ξυλιασμένες μύτες; Με την ομάδα να διαθέτει θεράποντα επί των συγκολλήσεων, πολιτικό μηχανικό (σ.σ. ο συγγραφέας ντε!) για τυχόν υποστυλώματα και σχολιαστή του αισθητικού αποτελέσματος υπάρχουν καλύτεροι να εμπιστευτείτε την πρόσοψή σας;
Δεν νομίζω(!), τι γράφω, σε παράφραση Σουρή, ο «μούρη αγρία / και ζαρωμένη / χλωμή και κρύα, / ξεπαγιασμένη!» αναλυτής, και για της εικασίας το αληθές ιδού βιβλιόφιλος αποφαινόμενος:
Καλή ζωή; Κακή διαθήκη!
Αμάν! Στο άκουσμα της σοφίας, λέμε τώρα, η σύζυγος μάς προσγείωσε, αναφωνούσα: «Αν εννόησες πως τα εγγόνια θα δεχτούν να τους γράψεις το διαμέρισμα για να λουφάρεις τον “Ενφιάν!” πλανάσαι πλάνην οικτράν!» κι ακολούθησε ο διάλογος.
– Άσε να «πουλήσω» διαβούλευση με το «μέρισμα» στο χέρι και θα δεις. Μέχρι και τα χωράφια θα κληρονομήσουν.
– Πας καλά; Είναι ανένδοτοι σου λέω, παρεκτός αν κάμψεις τις αντιρρήσεις τους, υποσχόμενος κινητό τελευταίας γενιάς. Θα ξηγηθείς αναλόγως;
– Αμέ! Μόλις προσέλθουν να μπουν στη σειρά, αφού:
Στην κοινωνία τους δεν έχω θέση
και ντεμοντέ με θεωρούν από καιρό,
ένα μονάχα θα τους πω:
Μάνο Ελευθερίου, παραφράζω
και προς συμμόρφωση κραυγάζω:
Όταν θ’ ανοίγετε τους μποναμάδες
και το δωράκι αξιολογείτε καθενός,
ξεκοκαλίστε των βιβλίων τις αράδες,
οι τρόικες να μη μας παίρνουνε το βιος,
λάβατε το μήνυμα, αναγνώστες μου;
Αν όχι, στη μελέτη ασκηθείτε, μια ζωή να ευτυχείτε, καλοτάξιδο το βιβλίο σου, Κώστα, μικρό που ευχόμαστε να αποδειχτεί θαυματουργό, αμήν.
