Σφήνες του Αφεντούλη
«Μία είναι η “Δανία του Νότου”! Τι κερδίζω;» απάντησε στο άψε – σβήσε, αντικρίζοντας τον τίτλο, ο μικροσυνταξιούχος, «Μήτσος», πάντα βιαστικός, αναγνώστες μου, αλλά λογάριασε χωρίς την αντίθετη άποψη τής συζύγου.
Που ευλόγως αναρωτήθηκε: «Πεσκέσι ζήτησες; Ορίστε, λοιπόν, σιντί, «σύμπυκνος δίσκος» ελληνιστί, με τις ομιλίες του Γιώργου που οραματίστηκε “Κοπεγχάγη” για να μας κατατρύχουν δανειακά “άγη”, και καλά ακούσματα. Νομίζω;» κι έτσι ο κλήρος μήπως μπει τάξη στη συζήτηση πέφτει στον εμπειροτέχνη πολιτικό αναλυτή, θείο Αφεντούλη, που σπεύδει να υπενθυμίσει τη σοσιαλιστική «πράσινη ανάπτυξη», όπου η Δανία διακρίνεται παγκοσμίως, ως γνωστόν.
Όπως και στις «ελαστικές σχέσεις» εργασίας, βεβαίως – βεβαίως, που προτείνει το ΔουΝουΤου για τις αφεντιές μας, παραβλέποντας ότι στο «δανέζικο μοντέλο» οι εργαζόμενοι έχουν αποκούμπι το άρτια οργανωμένο κοινωνικό κράτος, ανεπαρκές στη χώρα μας, δυστυχώς, και το χειρότερο, υποαμειβόμενοι δουλευταράδες μου;
Κατόπιν της «ευελφάλειας» τριών Μνημονίων – «flexicurity», από τη σύντμηση των λέξεων «flexibility (ευελιξία)» και «security (ασφάλεια)» που μάθαμε να λέμε και στα χωριά, τι πήγα να θυμηθώ ο άνθρωπος! – ένα από τα δισέγγονα των ξωμάχων άδραξε την ευκαιρία να «στείλει χαιρετίσματα» αρμοδίως, άδοντας σε παράφραση Γιάννη Κακουλίδη:
Τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι.
Ο Μιχάλης στο Βισμπάντεν
κι ο Θανάσης στο Τορόντο,
κι εγώ μόνος μου στο Άντεν
να ηχώ πρίμο – σεκόντο:
Τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι
και τ’ αδέλφια στο ταξίδι,
Γερμανία, Καναδά,
φεύγουνε να βρουν δουλειά,
κι άμα λάχει Αραβία,
όπου ανθεί η εργολαβία.
Το φευγιό δεν είναι λύση,
σ’ άλλων τους ρυθμούς χορεύεις,
απ’ ανατολή σε δύση
σαν ρολόι να δουλεύεις,
επειδή στη «μάμα Γκρις»
δεν μπορείς να εργασθείς,
οι ιθύνοντες αντελήφθησαν τι θέλει να πει ο εκπατρισθείς;
Δεν ελπίζω(!), αφού παρά τις υποσχέσεις να ανοίξουν δουλειές, η ανεργία των νέων αγγίζει το 50% τα τελευταία χρόνια ενώ εσχάτως πρωταγωνιστεί και η «μερική απασχόληση», ήτοι μηνιάτικα των διακοσίων ευρώ, φέρ’ ειπείν, κι όποιου του αρέσει.
Αποτέλεσμα; Τα σημερινά νιάτα δεν προβληματίζονται αν θα κάνουν τη τύχη τους στην πατρίδα ή στο εξωτερικό, όπως παλιά. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ποια ξένη χώρα προσφέρει μεγαλύτερες ευκαιρίες απασχόλησης κι ας το έχει υπόψη η νέα υπουργός Εργασίας, Έφη Αχτσιόγλου.
Διότι, αν επιτρέψει την περαιτέρω αποδυνάμωση του ευρωπαϊκού κεκτημένου, το μόνο κατάλληλο εργασιακό μοντέλο για τον τόπο μας θα είναι εκείνο που πολλάκις σκωπτικά μεταδώσαμε, από «σφηνών», και επικαιροποιούμε κατωτέρω με τον μεταμελημένο, «Μήτσο», να απαγγέλλει:
Δουλειά – ανάπαυλα εναλλάξ.
Η «ευελφάλεια» αυτή είναι κοινωνική,
πρωτοφανούς εμπνεύσεως και καταπληκτική.
Παρόντες εργαζόμενοι εάν απολυθούν,
οι άνεργοι στις θέσεις τους θα τοποθετηθούν,
«υποκατώτατους» μισθούς τ’ αφεντικά να δίνουν
και το κουβέρνο, ευτυχείς, να μην το επικρίνουν.
Αυτό αν γίνει εναλλάξ μ’ όλους τους υπαλλήλους,
εργοδοτών ενάντιοι δεν θα μισούν τους φίλους,
κι αφού θα έχουν αμοιβή άπαξ στη διετία,
ουδείς τα ξένα θα σκεφτεί, ας είναι κι Ελβετία.
Τον χρόνο της υπομονής ύπνο θ’ αποθηκεύουν
για να ‘ρθει ο επόμενος, μ’ όρεξη να δουλεύουν,
κι όσο για τους πολιτικούς που, θεωρώντας την πρόταση ιταμή, ενδεχομένως να εξοργίστηκαν, αναγνώστες μου;
Ξύδι, θα τους περάσει, το είπαμε!…
