Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Αυτή είναι μια έκφραση ακόμα από τον καιρό του Ομήρου, και σημαίνει «βάρος της γης» δηλαδή ένα άνθρωπο άχρηστο ακόμα κι επικίνδυνο που συνήθως ζει με δανεικά.
Την θυμηθήκαμε γιατί είδαμε μια γιαγιούλα να υπόσχεται ένα δώρο με το πριμ που θα έπαιρνε στο εγγονάκι της και όχι απλά μια σοκολάτα. Έλαμπε ολόκληρη με μια λάμψη εσωτερική κι όχι επιτηδευμένη.
Ουσιαστικά τα λεφτά που πέφτουν αυτή τη στιγμή τα δίνουν και οι ίδιοι οι δικαιούχου που τα έχουν πληρώσει με το Φ.Π.Α αλλά και οι κάπως ευπορότεροι από τη φορολογία τους. Δεν είναι χρήματα από την αύξηση του ΑΕΠ. Παρόλα αυτά όμως θα δώσουν χαρά σε χιλιάδες κόσμο και μάλλον πρέπει να κατοχυρωθεί σε μόνιμη βάση.
Γιατί είναι γνωστό ότι στο τέλος κάθε χρόνου τα έξοδα είναι αυξημένα. Από την άλλη πλευρά αυτά θα πέσουν εκτός από ΕΝΦΙΑ, ΔΕΗ, ΟΤΕ και στην αγορά που θα πάρει μια ανάσα. Αυτή ήταν η έννοια του 13ου μισθού που είχε τόσο άδοξο τέλος.
Αλλά θα σταθούμε τώρα στη γιαγιούλα που με τόσο καμάρι υποσχόταν όχι μόνο στα εγγονάκια αλλά και στα παιδιά της το κάτι τι τους. Γιατί εκείνο που χαρακτηρίζει τους πολύ νέους αλλά και τους πολύ ηλικιωμένους είναι η επιθυμία τους να φαίνονται χρήσιμοι. Να θυμηθούμε τους μπόμπιρες που σηκώνουν το τηλέφωνο για να προσφέρουν κάτι ή που κάνουν μικροθελήματα. Ακόμα θυμόμαστε όταν ήμασταν μικροί, που μαλώναμε ποιος θα χωθεί κάτω από το τραπέζι να ξεσκονίσει ή να γυαλίσει τα μπρούτζινα.
Βέβαια αυτό τον καιρό οι ηλικιωμένοι έπαψαν να θεωρούνται βάρος και παράσιτα αφού συντηρούν όλη την οικογένεια και ξαναφθάσαμε στο σημείο που ο παππούς είχε το μπεζαχτά κι έκανε το κουμάντο. Όμως η ουσία της υπόθεσης είναι το να θέλει κανείς να είναι χρήσιμος. Από αυτή την άποψη ο θεσμός της σύνταξης είναι αποκρουστικός. Σε μια ηλικία που μπορεί κάποιος να προσφέρει αναγκάζεται να φύγει και να κάνει δουλειές στη μαύρη αγορά. Είναι η ηλικία που μπορεί να προσφέρει σε κοινωνικές δράσεις ώστε και ο ίδιος να είναι ευτυχής και η αμοιβή του να έχει κάποιο νόημα. Γιατί το να πληρώνεσαι περιμένοντας να πεθάνεις δεν είναι το ωραιότερο.
Τα ΚΑΠΗ θα μπορούσαν αν δεν καταντούσαν μόνο καφενεία να είχαν εξελιχτεί σε αξιόλογα κέντρα. Όμως ουσιαστικά το νόημα, όπως κατάντησε ήταν: πάρτε πέντε δεκάρες να μη σας έχουμε στα πόδια μας. Πόση επιμόρφωση και κυρίως καλλιτεχνική που είναι το αλατοπίπερο της ζωής θα μπορούσαν να πάρουν και να δώσουν οι κάποιας ηλικίας για να μη νιώθουν άχθος αρούρης!
Το πόσο θα μπορούσαν να ξαναγυρίσουν στη φύση που τόσο στερήθηκαν από την απάνθρωπη ζωή που κάνουμε. Θυμόμαστε ένα ηλικιωμένο επιχειρηματία κι ένα συμβολαιογράφο που κοιτούσαν το ρολόι για το πότε θα ξεφύγουν να πάνε να σκάψουν ή να κλαδέψουν στο κτήμα. Κι όμως εμείς τους έχουμε ολημερίς κλεισμένους σε καφενεία λες και δεν υπάρχουν βράδια γι’ αυτή τη δουλειά.
Βέβαια το να τα περιμένουμε όλα από την πολιτεία δεν είναι ότι καλύτερο. Θα μπορούσε να δώσει όμως κίνητρα για όσους έχουν κοινωνική προσφορά. Ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε μόνο για να καταναλώνει κα το ίδιο το ρήμα αναλώνω σημαίνει και σπαταλώ που συγγενεύει με το «άχθος αρούρης». Γιατί δεν μένει τίποτε μάσα σου για να σε γεμίζει.
Αυτές τις μέρες που η προσφορά κάποιου φαίνεται στα μάτια των παιδιών ας φανεί και στα μάτια όλων μας.
Σημ. Η στήλη εύχεται χρόνια πολλά και γι’ αυτό θα ακολουθήσει τις διακοπές των μαθητών.
