Του Δημητρίου Δημηνά, Δικηγόρου
Πάντοτε κατά τη δύση ή την ανατολή ενός έτους ο στοχαστικός άνθρωπος κάνει απολογισμό της διαχείρισης του χρόνου που πέρασε και κατατάσσει στο ενεργητικό τις επιτυχίες, τις χαρές και τα καλά έργα που επιτέλεσε, στο δε παθητικό τις αποτυχίες, τις λύπες, τις κακίες και τις αρνητικές του επιδόσεις.
Έχει ακόμη την ευκαιρία να συνειδητοποιήσει ότι η ανθρώπινη οντότητα ζει μέσα σε περιορισμένα χρονικά όρια, που σαν επίγεια ύπαρξη φέρει μέσα της την σφραγίδα του τέλους. Η αβεβαιότητα του τέλους του κάθε ανθρώπου γεννά το φόβο και την υπαρξιακή αγωνία, για την λύτρωση της οποίας έχουν προταθεί λύσεις από την φιλοσοφία και την θρησκεία.
Η νεωτεριστική φιλοσοφική σκέψη του διακεκριμένου Γερμανού φιλοσόφου και θεολόγου Χάιντεγκερ καθώς και η αθεϊστική διδασκαλία των υπαρξιστών φιλοσόφων Σαρτρ, Γιάσπερ κλπ., δεν δίνουν διέξοδο στα βαθύτερα υπαρξιακά προβλήματα του ανθρώπου, παραπέμποντάς τον σε ένα υπερβατικό κενό περιεχομένου, που αφήνει τον άνθρωπο αβοήθητο.
Η θρησκεία αντίθετα και ειδικότερα η χριστιανική διδασκαλία υποβοηθά τον ζώντα στα χρονικά όρια άνθρωπο να απομακρύνει κάθε μέριμνα και αγωνία με τη σύναψη προσωπικής σχέσης με τον αιώνιο Θεό, ο οποίος παραμένει αναλλοίωτος και ζει σε ένα διαρκές παρόν, καθόσον είναι «ο ών και ο ήν και ο ερχόμενος»(Αποκ. 4,8).
Ο χριστιανός αν και ζει στον χρόνο και στη γη, μπορεί ταυτόχρινα να ζει εκτός χρόνου και να μεταφέρεται στη σφαίρα της αιωνίου ζωής . Στο κέντρο και πάνω από την ιστορία στέκετε ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος είναι «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας» (Εβρ 13,8). Η βασιλεία του Θεού δεν είναι μόνο υπόθεση του μέλλοντος , αλλά είναι παρούσα πραγματικότητα. «Η βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί» (Λουκ. 17,21)
Ο χρόνος της ζωής μας είναι αμείλικτος , περνά γρήγορα και δεν επιστρέφει πίσω αφήνοντας της όποιες καλές ή κακές αναμνήσεις. Στο υπέροχο ποίημα του «Τα κεριά», ο ποιητής Κ. Καβάφης παρουσιάζει απογοητευμένος τις μέρες που πέρασαν σαν «μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων… κρύων κεριών, λιωμένων και κυρτών… Δεν θέλω να γυρίσω μη δω και φρίξω, εμπρός κοιτάζω τα αναμμένα μου κεριά».
Όντας διαχειριστές του ανεκτίμητου, αλλά συγχρόνως και αβέβαιου σε διάρκεια κεφαλαίου του χρόνου που μας εμπιστεύεται ο Θεός, οφείλουμε να το αξιοποιήσουμε δημιουργικά επενδύοντάς το σε έργα αγάπης, φιλανθρωπίας, αλληλεγγύης και αρετών για να έχουμε στο τέλος του βίου μας καλή απολογία επί του βήματος του ζωοδότη Ιησού Χριστού.
