Του Γιάννη Κορομήλη
Το 2017 προβλέπεται χειρότερο από το 2916. Που ήταν χειρότερο από το 2015. Και εκείνο χειρότερο από το 2014…
«Κάθε πέρσι και καλύτερα», σαν να λέμε. Αβεβαιότητα, φτώχεια, ανεργία και πολλά άλλα, «ων ουκ έστιν αριθμός». Το πολιτικό μας σύστημα – που φέρει και την πρώτη ευθύνη – δεν τα κατάφερε, όπως μας είχε υποσχεθεί, τα επτά περίπου χρόνια της συνεχούς παρακμής να μας βγάλει από τον εφιάλτη της κρίσης και των μνημονίων.
Κάτι πήγε να κάνει ο Αντώνης Σαμαράς το 2014, όμως εξαναγκάστηκε σε παραίτηση λόγω της μη εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας.
Ο πολύς Γιάνης Βαρουφάκης ισχυρίζεται τώρα ότι του αποκάλυψε, λέει, ο Βόλφγκαν Σόιμπλε πως αυτός ( ο Σόιμπλε ) μεθόδευσε την ανατροπή Σαμαρά το καλοκαίρι του 2014…
Ούτως ή άλλως γεγονός παραμένει ότι η χώρα πάει διαρκώς από το κακό στο χειρότερο. Προς πλήρη απογοήτευση και απόγνωση των μισών τουλάχιστον Νεοελλήνων που, σύμφωνα με το ευρωβαρόμετρο, «ζουν» κάτω από το όριο της φτώχειας. Και ο αριθμός τους συνεχώς αυξάνεται.
Η πολύχρωμη Αριστερά, αποτελούσε μέχρι το 2015 την τελευταία ελπίδα για μικρό σχετικά τμήμα του λαού. Ήρθε κι ο αριστερός Αλέξης Τσίπρας με τον εθνικολαϊκισμό του και ξεγελώντας τους πολίτες με ασύστολα ψέματα και ανέφικτες υποσχέσεις κατάφερε να αναλάβει – με τη βοήθεια του εκλογικού νόμου και το δεκανίκι του κ. Πάνου Καμμένου- την διακυβέρνηση της χώρας. Υποσχέθηκε έναν άλλο δρόμο, έξω από τα μνημόνια και την επιτροπεία των «θεσμών» και όχι μόνο δεν τήρησε αυτή του την υπόσχεση αλλά και καμία άλλη, από τις πολλές που προεκλογικά έδωσε στους πολίτες.
Και ως πρωθυπουργός και της αριστεροδεξιάς κυβέρνηση όχι μόνο δεν ακολούθησε έναν άλλο καλύτερο για το λαό δρόμο αλλά έκανε πολύ χειρότερα από τους προηγούμενους του. Και φόρτωσε στον αποκαμωμένο πολίτη ένα ακόμη μνημόνιο με πολλά βάρη και ελάχιστες μεταρρυθμίσεις. Και τα βάρη μεν τα φόρτωσε στο λαό, τις μεταρρυθμίσεις όμως τις φόρτωσε.. στον κόκορα. Δεν συμφωνούσαν, βλέπετε, με την «αριστερή ριζοσπαστική» ιδεολογία του που προτάσσει τον κρατισμό και τον «δημοκρατικό συγκεντρωτισμό». Δηλαδή τους κλειστούς θεσμούς, ότι χειρότερο – κατά Ρόμπινσον- Ατζέμογλου: «Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη» – για την ανάπτυξη ενός κράτους.
Οι κυβερνώντες, στα λόγια πάντοτε, κόπτονται υπέρ της ανάπτυξης. Στην πράξη ακολουθούν την πεπατημένη: με τα «δικά μας» ( δικά τους) παιδιά, τις πελατειακές σχέσεις, την «κατάληψη του κράτους» κ.λ.π.
Κάνουν δηλαδή τα ίδια και χειρότερα από τους προκατόχους τους, χρεώνουν όλο και περισσότερο την Ελλάδα και τους Έλληνες και αντί να βοηθήσουν την ανάπτυξη την υποσκάπτουν. Φυσικό επόμενο να προβλέπεται το μέλλον δυσοίωνο. Με το «κράτος Δικαίου» στην κατάψυξη. Ο μεγάλος άγιος της Εκκλησίας Αυγουστίνος ( 354-430 μ.Χ) προειδοποιούσε: «Αν απουσιάζει η δικαιοσύνη τι άλλο είναι η πολιτική εξουσία παρά οργανωμένη ληστεία;»
Οι Αριστεροί έχουν επίσης κι ένα ακόμη δόγμα. Αυτό της ισότητας. Αλλά προς τα κάτω. Θυμηθείτε τη μανία του π. Υπουργού Παιδείας σ. Φίλη με τις απόψεις του (αριστερές) περί αριστείας.
Και με την κατάργηση των Πρότυπων και Πειραματικών Σχολείων. Ο κ. Κατρούγκαλος, πριν μήνες, ως Υπουργός Εργασίας έλεγε: «Όλοι οι Έλληνες θα είστε πλούσιοι. Θα παίρνετε σύνταξη 386 ευρώ το μήνα»! Στα «πόθεν έσχες» υπουργών και βουλευτών – το «πόθεν» γιατί το γράφουν άραγε; Μόνο το «έσχες» εξετάζεται – είδαμε υπουργούς και βουλευτές με καταθέσεις εκατομμυρίων ευρώ. Είδαμε ετήσια έσοδα από μισθούς βουλευτών πάνω από 70.000 ή 80.000 ευρώ και τα μισά και πλέον από αυτά… αφορολόγητα. Πόσα έσοδα και πόσο αφορολόγητο έχουν οι άνεργοι, οι φτωχοί, οι μικρομεσαίοι, οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι της κοινωνίας; Αυτούς που υποτίθεται ότι εκφράζει και εκπροσωπεί η σημερινή Κυβέρνηση;
Τα εφτά χρόνια της κρίσης τα δοκιμάσαμε όλα. Την κεντροαριστερά, την κεντροδεξιά, την ριζοσπαστική Αριστερά. Και μας απογοήτευσαν. Ιδιαίτερα η σημερινή αριστεροδεξιά κυβέρνηση από την οποία ικανοποιημένο δηλώνει (κατά προχθεσινή έρευνα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής) μόλις το 9% των ερωτηθέντων. Το .. 90% δεν της έχει καμία εμπιστοσύνη και το 1% δεν ξέρει.
Είναι κατά συνέπεια απορίας άξιο γιατί δεν παραιτείται αυτή η κυβέρνηση. Στηρίζεται – υποτίθεται- στη θέληση του λαού. Όμως ο λαός σύμπας σχεδόν δεν τη θέλει. Γιατί γαντζώθηκε στις καρέκλες; Επειδή δεν προβλέπει (κακώς) το Σύνταγμα των Ανδρέα – Βενιζέλου (1986) καμία δυνατότητα στο λαό να επιβάλει τη θέλησή του;
Και ακριβώς εδώ προκύπτει το αμείλικτο ερώτημα: Και τώρα τι κάνουμε εμείς ο περήφανος ελληνικός λαός, με την πλέον μακρόχρονη ιστορία στην Ευρώπη ως ένας από τους τρεις μακροβιότερους στον κόσμο; Ως άτομα και ως έθνος εξευτελιζόμαστε ασύστολα. Ως χώρα πτωχεύσαμε και χάσαμε την αξιοπιστία μας. Οι ελίτ μας αποδείχθηκαν αδύναμες κι ανίκανες. Οι «φίλοι και σύμμαχοί μας» μας ποδοπατούν. Υπάρχει άραγε κάτι που μπορούμε να κάνουμε για την αξιοπρέπεια, το φιλότιμο, τη δικαιοσύνη;
Συνεχίζεται
