Του Αντώνη Βελώνη*
Πρόσφατα ήρθαν στη δημοσιότητα στοιχεία για προκλήσεις στρατιωτών του ελληνικού στρατού αλβανικής καταγωγής οι οποίοι εμφανίστηκαν σε φωτογραφικό υλικό να σχηματίζουν με τα χέρια τους το σύμβολο της αλβανικής σημαίας. Η απερισκεψία των νεοσύλλεκτων Αλβανών συγκλόνισε το πανελλήνιο, πράγμα αναμενόμενο και αυτονόητο, μιας και η πράξη αυτών των άμυαλων νέων έφερε στην επιφάνεια πολλά ζητήματα, που παραμένουν ταμπού και προβληματίζουν την πολιτική ηγεσία αλλά και την ελληνική κοινωνία εδώ και χρόνια.
Ήταν πολλοί εκείνοι που θυμήθηκαν το σύνθημα των ΟΥΚ λίγα χρόνια πριν, το γνωστό σε όλους «Έλληνας γεννιέσαι δε γίνεσαι ποτέ», μια έξαρση εθνικισμού από τις πιο επίλεκτες μονάδες των πρωτοπαλίκαρων των Ενόπλων Δυνάμεων του Έθνους. Οι περισσότεροι επώνυμοι και μη είχαν καταδικάσει αυτά τα συνθήματα πιστεύοντας πως είναι ξεπερασμένα και αναχρονιστικά. Όμως η παραπάνω πράξη έρχεται να επιβεβαιώσει τους ειδικούς που κρούουν το κώδωνα του κινδύνου λέγοντας πως τα Βαλκάνια είναι μια μπαρουταποθήκη που δεν ξέρει κανείς πότε θα εκραγεί.
Τα δεδομένα σήμερα είναι διαφορετικά. Η προσφυγική κρίση έσκασε σαν βόμβα μεγατόνων στην ήδη κατεστραμμένη Ελλάδα της Κρίσης, με την αδυναμία της επίλυσης της να αποτελεί γεγονός. Και σε αυτό το σημείο εκφράζεται η εύλογη απορία όλων, ποια θα είναι τελικά η μοίρα αυτών των ανθρώπων και ποιος ο τελικός προορισμός τους. Η αδυναμία των κυβερνητικών αρχών για την περίθαλψη όλων αυτών είναι εμφανής, όπως και το τρομοκρατικό σενάριο για πολλούς που δεν είναι άλλο από την παραμονή των προσφύγων εσαεί στη χώρα και η αφομοίωση τους από τους γηγενείς με την πάροδο του χρόνου, κάτι που καταρρίπτεται πανηγυρικά με το προαναφερθέν επεισόδιο στον Ελληνικό Στρατό.
Εφόσον δεν επιτεύχθηκε η πλήρης αφομοίωση των μεταναστών που είχαν εισέλθει στη χώρα από τρίτες χώρες την εποχή της κατάρρευσης του Υπαρκτού Σοσιαλισμού με δεδομένο πως βρήκαν την Ελλάδα της ευημερίας και του «παρά», πως θα καταστεί δυνατή η ενσωμάτωση με τα σημερινά τραγικά δεδομένα για την ελληνική κοινωνία και οικονομία;
Εδώ όμως υπάρχει ένα τεράστιο «αλλά», που ερμηνεύεται απλά. Δεν είναι δυνατό να πληρώσει το σύνολο αυτών των ανθρώπων την ανοησία μια ομάδας νεαρών. Σίγουρα η πράξη τους πρέπει να τιμωρηθεί αυστηρά, και να επανεξεταστεί άμεσα η διδικασία της στρατιωτικής θητείας και η αντιμετώπιση αυτών των ανθρώπων από την Ελληνική Πολιτεία.
Το φλέγον θέμα που προκύπτει από τα προαναφερθέντα είναι το ζήτημα της Υπηκοότητας. Η ευθύνη αυτής έγκειται τόσο στους ειδικούς όσο και στο πολιτικό σύστημα της χώρας και η φράση-κλειδί κατά εμέ είναι η εξής: Η Υπηκοότητα δεν χαρίζεται αλλά κερδίζεται, δεν είναι αυτονόητη αλλά ούτε και δεδομένη. Άλλωστε η απώλεια της αποτελεί σημαντικό κεφάλαιο στην Ιστορία της χώρας.
Συμπεραίνουμε ότι το νόμισμα έχει δυο όψεις. Από τη μια είναι αυτοί που δεν εκτιμάνε τη χώρα που τους έδωσε τα προς το ζην και μια καλύτερη ζωή, παραμένοντας πιστοί και δίνοντας ψυχή και σώμα στην χώρα καταγωγής τους και από την άλλη υπάρχουν και αυτοί που δεν αποτελούν Έλληνες εξ’ αίματος, σεβόμενοι την πατρογονική τους γη, αλλά αγαπούν και τιμούν την Ελλάδα που τους ανέθρεψε, με κορυφαίο παράδειγμα των ημερών μας τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.
Προσωπικά θεωρώ πως το Brexit και η προεδρία Τράμπ αποτελούν μια «Εθνική» στροφή, στις ημέρες της παγκοσμιοποίησης και της ψηφιακής εποχής που διανύουμε. Αυτό άλλωστε είναι και το γενικό πλαίσιο σήμερα φυσικά με τις ιδιαιτερότητες να ποικίλουν από χώρα σε χώρα. Το σίγουρο είναι πως στην καθημερινότητά μας θα κυριαρχήσουν τα θέματα αυτά, με το ζήτημα της Υπηκοότητας να πρωταγωνιστεί στην ατζέντα των πολιτικών προσώπων της χώρας. Προσωπικά εκτιμώ πως η χρυσή τομή βρίσκεται στην «Αρετή», όπως είπε κάποτε ο Μέγας Αλέξανδρος.
Βελώνης Αντώνιος
Φιλόλογος- Ιστορικός
Γραμματέας ΔΗΜΤΟ ΝΔ Δίου-Ολύμπου
