Γράφει ο Παναγιώτης Σαββίδης
Η προσπάθεια που γίνεται από διάφορα διεθνή συστιμικά κέντρα και όχι μόνο, να παρουσιάσουν την πολιτική Τράμπ, σαν πολιτική που αντιπαλεύει ισχυρά οικονομικά συμφέροντα και χτυπάει το οικονομικοπολιτικό κατεστημένο των ΗΠΑ, είναι εντελώς ψεύτικη. Όντας ο ίδιος ο Τράμπ, σε αυτό το οικονομικοπολιτικό κατεστημένο των ΗΠΑ έγινε δισεκατομμυριούχος, πως το πολέμησε και το πολεμάει
Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 στις ΗΠΑ, άφησε βαθειά τα σημάδια της και η όποια ανάκαμψη της, γίνεται με αργούς ρυθμούς. 1,9% είναι οι προβλέψεις του ΔΝΤ, για τον ρυθμό ανάπτυξης των ΗΠΑ, το 2017. Το εμπορικό ισοζύγιο τους μεταβάλλεται αρνητικά, με της εισαγωγές και ιδιαίτερα από την Κινά να αυξάνονται, από ότι οι εξαγωγές των ΗΠΑ που έχουν μείωση. Όπως μειώθηκαν και οι εξαγωγές στην Ε.Ε. από της ΗΠΑ και εδώ με την Κίνα να ανεβάζει δραστικά στο μερίδιο της στις εμπορικές συναλλαγές με την Ε.Ε. και ιδιαίτερα στον εξαγωγικό τομέα.
Οι καπιταλιστικοί αυτοί ανταγωνισμοί και ιδιαίτερα με την Κίνα, εμποδίζει της ΗΠΑ να φύγουν μπροστά στον οικονομικό ανταγωνισμό, αν και διατηρούν την πρώτη θέση ως προς την συμβουλή τους, στο Παγκόσμιο Ακαθάριστο Προϊόν, σημειώνονταν όμως τάση μείωσης.
Η βιομηχανική ανάπτυξη των ΗΠΑ, έχει μικρούς και αργούς ρυθμούς, γύρω στο 0,5 % και δεν μπορεί να έρθει σε επίπεδα προ οικονομικής κρίσης και με ρυθμό αυξητικής τάσης.
Βασική αίτια μέχρι τώρα, είναι οι μεγάλες εισαγωγές από Κίνα, που διοχετεύει την αγορά των ΗΠΑ, με φθηνά και πολλά προϊόντα. Για αυτό και το βιομηχανικό κεφάλαιο των ΗΠΑ στήριξε τον Τράμπ, έναντι του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, που στήριξε κυρίως την υποψηφιότητα Κλίντον, αφού οι Αμερικανοί βιομήχανοι προσβλέπουν σε αυτόν, για να ανακάμψουν τα κέρδη τους, μέσα από της οικονομικές πολιτικές που εξήγγειλε.
Σε αυτό το οικονομικό πλαίσιο κινήθηκε η εκλογική αναμέτρηση στις ΗΠΑ και στον φόντο των εκτιμήσεων, ότι μια νέα συγχρονισμένη παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική κρίση, δεν είναι καθόλου απίθανο να πραγματοποιηθεί, με τμήματα του κεφαλαίου στο εσωτερικό τους, να ανταγωνίζονται, πιο θα χάσει περισσότερα, πιο λιγότερα, μέσα από την απαξίωση – καταστροφή κεφαλαίων, διαδικασία που γίνεται με αργούς ρυθμούς και εντάσεις, που θα δώσει χώρο – αέρα, να αναπτυχθεί γοργά η Αμερικανική καπιταλιστική οικονομία ,με ότι αυτό θα σημαίνει για τους εργαζόμενους, τον Αμερικάνικο λαό, από την καταστροφή κεφαλαίων ( κλείσιμο επιχειρήσεων, απολύσεις, μειώσεις μισθών, μειώσεις κοινωνικών παροχών).
Τα εθνικόφρονα λογύδρια του Τράμπ, δεν είναι τίποτα άλλο, από το αμπαλάρισμα μιας πολιτικής, που εξυπηρετεί τα ιδιαίτερα συμφέροντα ,τμημάτων του κεφαλαίου στις ΗΠΑ και κινείται φυσικά στα πλαίσια της στρατηγικής, της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Αυτά τα τμήματα του κεφαλαίου, όπως το βιομηχανικό κεφάλαιο, με την οικονομική κρίση του 2008, πληγήκαν περισσότερο και ήταν πιο εκτεθειμένοι σε σχέση με το χρηματιστηριακό κεφάλαιο των ΗΠΑ, που πιο γρήγορα ανάκαμψε, επειδή πιο γρήγορα προχώρησε η απαξίωση κεφαλαίων και βέβαια δεν έκοψαν τον ομφάλιο λόρδο που τους συνδέει μεταξύ τους.
Τμήματα τους, όπως το βιομηχανικό κεφάλαιο που είπαμε, αρχίζουν να μην βλέπουν με καλό μάτι, την τάση διεθνοποίησης του κεφαλαίου, αυτό που ονομάζουν αδόκιμα ( παγκοσμιοποίηση) και πρόκειται για αντικειμενική τάση, με βάση της νομοτέλειες της καπιταλιστικής οικονομίας και πρωταγωνίστησαν τα προηγούμενα χρόνια αποθεώνοντας αυτή την τάση, σαν την πηγή ανάπτυξης των καπιταλιστικών χωρών.
Τώρα μιλάνε για προστατευτισμό της οικονομίας και ανάκληση διεθνών συμφωνιών στα πλαίσια της << ελεύθερης >> οικονομίας και εμπορίου και βρήκαν στο πρόσωπο του Τράμπ, τον άνθρωπο, που μπορεί να προωθήσει σε αυτές της συνθήκες, τα οικονομικά – ταξικά τους συμφέροντα, σε συνθήκες δηλαδή, ύφεσης της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας, με μικρά σημάδια ανάπτυξης σε κάποια καπιταλιστικά κέντρα.
Αυτά τα οικονομικά συμφέροντα ανέδειξαν τον Τράμπ, τα δικά τους πρώτιστα συμφέροντα θα προωθήσει, που μέσα από εκεί, θέλει να θωρακίσει τον Αμερικάνικο καπιταλισμό συνολικά, έναντι των οικονομικών ανταγωνιστών.
Από αυτή την πολιτική και στρατηγική, ο λαός των ΗΠΑ δεν έχει να περιμένει τίποτα, όπως και πριν με την πολιτική Ομπάμα. Τα κοινωνικά αδιέξοδα μεγαλώνουν καθημερινά στην Αμερική, οι ανισότητες και η φτώχεια οξύνονται, όλο και περισσότερα λαϊκά τμήματα να περιθωριοποιούνταν, με πολιτείες – πόλεις ολόκληρες, όπως το Ντιτρόιτ, να υποφέρουν από την φτώχεια και την αντασφάλεια. Είναι η Αμερική που δεν δείχνου και αποκρύβουν επιμελώς.
Καμιά αυταπάτη για την πολιτική Τράμπ ότι κινείται αντισυστιμικά και συγκρουσιακά. Συγκρούεται για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, που είναι ασυμβίβαστα με τα εργατικά – λαϊκά συμφέροντα, αφού και ο ίδιος σε αυτή την τάξη ανήκει, των καπιταλιστών.
Όσοι βαυκαλίζουν για την πολιτική Τράμπ, όπως οι ναζί της”χρυσής αυγής”, αστοί νεοφιλελεύθεροι και όχι μόνο, καρικατούρες τύπου ΕΠΑΜ, η φασιστών τύπου, Κρανιδιώτη, Καρατζαφέρη, κοροϊδεύουν πάλι τον λαό, δημιουργούν εσκεμμένες συγχύσει, αφού ταυτίζουν το ανατρεπτικό, με άλλη μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού, που επειδή πασπαλίζετε με εθνικοκάπηλες κορώνες και συνομοσιολογικά σενάρια, τον προβάλλουν για αντισυστιμική πολιτική.
Όλοι αυτοί, ακόμα και ο ίδιος ο Τράμπ, αποθέωναν τα προηγούμενα χρόνια, την <<ελεύθερη>> οικονομία, τους νόμους απελευθέρωση της. Τώρα μιλάνε για οικονομικό προστατευτισμό, γιατί όπως είπαμε, από εκεί προσβλέπουν καλυτέρα, τμήματα του κεφάλαιο να ανακάμψουν, αλλά και παράλληλα, να μπουν ανάχωμα, σε κάθε τάση ριζοσπαστικοποίησης του λαού, χειραφέτησης του, από την αστική πολιτική, αστική ιδεολογία, που θα αμφισβητήσει στρατηγικά τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, σε όποια εκδοχή η μορφή διαχείρισης του, αφού το πρόσημο της πολιτικής, θα είναι αντεργατικό, αντιλαϊκό.
Αυτό τρέχουν να προλάβουν όλοι οι θιασώτες αυτού του συστήματος, την ριζοσπαστική πάλη του λαού φοβούνται, αυτή που θα γίνει με ταξικούς όρους, σύγκρουσης και ρήξης, για την ανατροπή.
Για αυτό βαφτίζουν << αντισυστιμικούς>>, νεοφασίστες, ευρωσκεπτικιστές, ναζί, που ο πυρήνας της πολιτικής τους είναι αντιδραστικός, αντιλαϊκός και ταξικά προσκείμενος να υπηρετούν το κεφάλαιο, τα μεγάλα αφεντικά.
Παίζουν ρόλο αποπροσανατολιστικό, παραπλανητικό και μέσα από την δημαγωγία και τους λαϊκισμούς, εγκλωβίζουν λαϊκές δυνάμεις, που από άλλο δρόμο της ενσωματώνουν ξανά και της αφομοιώνουν στο σύστημα.
Όσα γιατροσόφια και να βγάλουν και να του δώσουν, αυτό το σύστημα δεν γιατρεύεται, δεν εξανθρωπίζετε, παρά μόνο ανατρέπεται. Αν θέλουμε ο ήλιος να βγαίνει για όλους και η κοινωνική ευημερία να είναι το αποκούμπι της ευτυχίας των λαών. Αυτό δεν μπορεί να γίνει, με το ιστορικά παρωχημένο σύστημα του καπιταλισμού, που όσο μένει στο προσκήνιο της ιστορίας, τόσο πιο αντιδραστικός και επιθετικός θα γίνεται στους λαούς.
Το νέο, το σύγχρονο και αληθινά αντισυστιμικό, είναι η λαϊκή πάλη για την ανατροπή του, ώστε η οικονομία και η εξουσία να περάσει σε αυτούς που παράγουν τον πλούτο, στον εργαζόμενο λαό.
Αυτή η προοπτική, είναι η μονή που θα κάνει τον λαό πρωταγωνιστή των πολιτικών – κοινωνικών εξελίξεων, με τον ίδιο να ευημερεί και να προοδεύει κοινωνικά, αφού το αποτέλεσμα του κοινωνικού προϊόντος, δεν θα γίνεται πλούτος για τους λίγους όπως σήμερα στον καπιταλισμό, αφού οι καπιταλιστές κατέχουν τα μέσα παραγωγής, αλλά θα γυρνάει η υπεραξία στην κοινωνία, για να ικανοποίει όλες της ανάγκες του λαού, αφού τα μέσα παραγωγής, θα αλλάξουν ταξικά χέρια, θα κοινωνικοποιηθούν, θα αλλάξουν στόχο και σκοπό παραγωγής.
Αυτός είναι ο δρόμος του λαού, σε αυτόν θα πιάσουν τόπο οι θυσίες του, σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να δράσουν οι λαοί, για την ειρήνη, χωρίς ιμπεριαλιστικούς πολέμους, ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, χωρίς προσφυγιά, για την ασφάλεια και την κοινωνική πρόοδο όλων, στην βάση του αμοιβαίου οφέλους και συνεργασίας.
Σαββίδης Παναγιώτης
