Εις ώτα μη ακουόντων
Όλα κι όλα κύριε Γεωργιάδη. Δεν θα απεμπολήσουμε τις εθνικές μας παραδόσεις προς χάρη νεωτερισμών. Εντάξει πρέπει να πειραματιζόμαστε και να εμπλουτίζουμε το λεξιλόγιό μας, αλλά όχι κι έτσι. Άκου «κάτσε κάτω αγοράκι μου» ή «κάτσε κ. Ρότσιλντ». Θα μπορούσατε κάλλιστα να χρησιμοποιήσετε το ελληνοπρεπές «κάτσε κάτω ρε». Και με το «ρε υπονοούνται τα πάντα. Βέβαια προηγουμένως ο κ. πρωθυπουργός είχε πει το απαράδεκτο «από τρελό κι από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια», παρεκτός κι αν σας θεωρεί …αγοράκι και του το επιστρέψατε!
Πάντως ο κ. Τσίπρας πήρε τα μέτρα του για την περίπτωση που από τα λόγια περάσετε στις πράξεις πάνω στον αντιπολιτευτικό σας οίστρο. Προκειμένου να τον πιάσετε από τη γραβάτα, χειρονομία που συνηθίζεται και σε αλλότρια κοινοβούλια, την κατάργησε με την δικαιολογία ότι θα την βάλει όταν λυθεί το ζήτημα του χρέους, δηλαδή «ζήσε μαύρε μου».
Πολύ φοβόμαστε ότι αν και άλλοι συνάδελφοι βουλευτές ακολουθήσουν το παράδειγμά σας κανείς δεν θα διανοηθεί να βγει από την αίθουσα. Τώρα θα πείτε και που βρίσκονται τι προκοπή βλέπουμε; Όμως αυτό είναι άλλη συζήτηση.
Τελικά κανένας δεν σέβεται αυτούς τους έρμους τους θεσμούς; Γιατί δεν απευθύνεται κανείς στο άτομο αλλά στον πρωθυπουργό. Την ώρα που τον διάλεξε ο ελληνικός λαός θα τον προσφωνούμε «κύριε πρωθυπουργέ». Διαφορετικά είναι σαν να λέτε στον ελληνικό λαό «κάτσε κάτω αγοράκι μου». Αλλά αν το πείτε αυτό στους ψηφοφόρους σας δεν θα βρίσκετε στην κάλπη ούτε τη δική σας ψήφο.
Όμως σε μια περίοδο έκπτωσης των αξιών τι να περιμένει κανείς. Εδώ τον κ. Τραμπ τον έχουν του κλώτσου και του μπάτσου. Βέβαια το κακό ξεκινά από τους δημοσιογράφους που βρίζουν ατιμωρητί τον καθένα αρκεί να ικανοποιήσουν τους αναγνώστες τους.
Ασφαλώς με το ζόρι σεβασμός σε αξιώματα δεν γίνεται. Και όλοι ξεχνούμε ότι κάποιος δίνει τα αξιώματα, κι εφόσον όλα αυτά απονέμονται από τον λαό και στο όνομά του, ουσιαστικά αυτόν βρίζουμε. Θα πείτε τώρα και οι ηγέτες διαιρούν το λαό σε ψηφοφόρους και μη. Έτσι ο κ. Τραμπ απευθύνεται σ’ αυτούς που τον ψήφισαν οπότε οι υπόλοιποι τον περνούν γενεές δεκατέσσερις.
Όλα αυτά είναι συμπτώματα μιας εποχής απόλυτου μηδενισμού και απαξίωσης. Κι όλα αυτά στο όνομα της ισότητας και της …δημοκρατίας. Αλλά ισότητα υπάρχει (και πρέπει να υπάρχει) στα φυσικά πρόσωπα, όμως σε συλλογικές μορφές υπάρχει ιεραρχία και πρέπει να την σεβόμαστε. Αρκεί να τη σέβονται και όσοι είναι στην κορυφή της. Γιατί κάποιος θα αντιτείνει τον νόμο περί ανευθυνότητας υπουργών και τη βουλευτική ασυλία που εφαρμόζεται ακόμα και σε τροχαία και θα έχει δίκαιο. Ακόμα, ότι οι βουλευτές βάζουν πάνω απ’ όλα την βουλευτική τους ιδιότητα και λειτουργούν σαν συντεχνία πολλές φορές σε βάρος των εντολέων τους. Όμως από το να προσφωνούμε τον οποιοδήποτε πρωθυπουργό «αγοράκι» υπάρχει τεράστια διαφορά, την ώρα μάλιστα που ο εκάστοτε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης χρησιμοποιεί τον κανονικό τίτλο. Αλλιώς θα φτάσουμε στην εποχή που ο προεδρεύων στη βουλή θα αναγγέλλει: τον λόγο έχει ο Μήτσος!
Κώστας Δαλακιουρίδης.
