Σφήνες του Αφεντούλη
Ισημερία, σήμερα, άνοιξη(!), αναγνώστες μου, εποχή που ανοίγει την όρεξη, όσο να πείτε, κι έτσι το ερώτημα: «Ως πόσα μακαρόνια τρώει ένας άνθρωπος τον χρόνο;» που εξ αφορμής τής υπό τη διαπραγματευτική πίεση του Κουαρτέτου φημολογούμενης αύξησης του ΦΠΑ των τυποποιημένων τροφίμων είχε θέσει μέρες δημοψηφίσματος τού 2015, ο όψιμος επικριτής κάποιων αποφάσεων του κουβέρνου, παρότι υπουργός Παιδείας αυτού μέχρι πρότινος, για να μην ξεχνιόμαστε, σύντροφος, Νίκος Φίλης, παρακίνησε τον εμπειροτέχνη πολιτικό αναλυτή, θείο Αφεντούλη, να μελετήσει την κρίσιμη συζυγία του τίτλου, τρατάροντας:
Μακαρονάδες για καλοφαγάδες.
«Εφτά μερίδες!» πετάχτηκε, ο χαμηλοσυνταξιούχος, «Μήτσος», αναγνώστες μου, και με τη σε ρόλο οικοδέσποινας της στήλης σύζυγο να αποφαίνεται εσφαλμένα: «Δεν είναι μακαρονάς, σωστός ο σύντροφος!» επόμενο ήταν να ακολουθήσει ο διάλογος:
– Παρεξήγηση. Οι λοιποί συνδαιτυμόνες θα παραγγείλουν χωριστά, καθόσον εφτά μερίδες θέλω στην καθισιά, άμα λάχει!
– Και λαχαίνει, συχνά, καλοφαγά μου; Μπράβο, γαστέρα!
– Καρτέρα να ετοιμάσω νέα παρτίδα, είπε κι ένας εστιάτορας στο τέταρτο πιάτο, όταν δούλευα οικοδόμος. Μέντιουμ είσαι και το κατάλαβες;
– Βοηθός φακίρη, βρε θηρίο(!), αλλά πώς και δεν έσκασες με μια σκάφη μακαρόνια;
– Το κατάστημα κέρασε χωνευτικά, καθότι γερός πελάτης, σου λέω…
– Κι εγώ επιμένω να κόψεις τις πολλές μερίδες, πριν σε τρέχουμε στα σπιτάλια, τούμπανο, συνεννοηθήκαμε;
– Μπα, που να φας τη γλώσσα σου. Πειράζει, δηλαδή, να θυμηθώ τα νιάτα μου με τον γκαζοτενεκέ πλήρη τσιμεντοκονιάματος στην πλάτη και την Ελένη Ροδά – μεγάλη φωνή! – άδουσα στο τρανζίστορ:
Μη βροντοχτυπάς τις χάντρες,
η δουλειά κάνει τους άντρες,
το γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί.
Εκείνη τη μέρα ανεβοκατέβαινα εφτά πατώματα. Να μην τσιμπήσω κατιτίς;
– Εντάξει, ορθώς έπραξες. Όμως, αν κοτζάμ ΔουΝουΤου επιμένει να τη βγάζουμε με λιγοστά μακαρόνια, αγνοώντας πόσες θερμίδες χρειάζεται το πηλοφόρι, ένα θα πω: Έλα Χριστέ και μη χειρότερα!
– Ρημαδιό ζωή και σπίτι,
ο τιμάριθμος μάς πλήττει,
λάβρα και φωτιά τα ώνια,
άφταστα τα μακαρόνια,
απάντησε, ο «Μήτσος», αναγνώστες μου, δίνοντας λαβή να επικαιροποιήσουμε παλαιότερα (17/7/2015), από «σφηνών»:
Παζαρέματα.
Κακά τα ψέματα, καταναλωτές μου. Όταν, προ δημοψηφίσματος κυβερνητικοί κύκλοι διέψευδαν μετά βδελυγμίας κάποια ΜΜΕ που έφεραν το 13% του ΦΠΑ στα τρόφιμα να γίνεται 23%, για να υπάρξει αποτρεπτική των «capital controls» συμφωνία με τους Θεσμούς, και είμαστε ήδη στο 24%, το μελλοντικό ύψος τού τιμάριθμου αποτελεί δύσκολη εξίσωση.
Κι επειδή τη λύση θα τη μάθουμε σε εύθετο χρόνο, μισό ο «Μήτσος» να ξορκίσει το απευκταίο, απαγγέλλοντας, έξω από δω και μακριά(!):
Παιδιά! Η αύξηση του ΦΠΑ επί μακαρονάδας,
γίνεται προς διάσωση πενόμενης Ελλάδας,
μα αν κόψουμε τα τρόφιμα τα επεξεργασμένα,
λαχανικά θα ψάχνουμε προσφάτως φυτεμένα
και όποιος είδε λάχανο στην πυροστιά να βράζει,
γνωρίζει από θόρυβο τέντζερη που κοχλάζει.
Φωτιά και λάβρα οι τιμές, γινήκαμε Οτάβα,
ακούσατε. ακούσατε… τρία ευρώ η φάβα,
φασόλια δυο, όσο η φακή, γίγαντες εις διπλούν,
κι ενώ μέχρι τα όσπρια φτωχοί απεμπολούν,
αριστεροί ιθύνοντες στον κάθε πεινασμένο
σερβίρουν ίδιο φαγητό το ξαναζεσταμένο,
που ίσως και να έστεργε να τρώει μόνο ελιές,
εφόσον βέβαια έβλεπε σωστές πολιτικές,
θα τις δούμε ποτέ, αναγνώστες μου, άραγε; Θα τις δούμε ποτέ;…
-Ω-
