Σφήνες του Αφεντούλη
Αναγνώστες μου, διπλή γιορτή, τού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και της εθνικής παλιγγενεσίας, αύριο, Σάββατο, που οι φυλλάδες του κυρίου εκδότη δεν κυκλοφορούν, ως γνωστόν.
Αποτέλεσμα; Ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης, παραγγέλλει προκαταβολική, άνευ των συνήθων τυμπανοκρουσιών άρση, στο ύψος των περιστάσεων, καθόσον:
Λαμβάνοντας υπόψη την εκ της ημέτερης ανάγκης προς ταχεία περαίωση της τρέχουσας αξιολόγησης αναφυόμενη απαίτηση των εταίρων – δανειστών να αποδεχτούμε δυσβάσταχτη λιτότητα και μετά το 2018, έτος λήξης και του τρίτου Μνημονίου, βοήθειά μας(!),
αποφασίζουμε:
αντί τετριμμένων πανηγυρικών – κάθε χρόνο τα ίδια που ξεχνιούνται την υστεραία επαναλαμβάνουμε, ή μήπως όχι;… – να γιορτάσουμε επιδιδόμενοι στην ιστορική έρευνα, αμφιβάλλει κανείς;
Δεν νομίζω(!), όταν το χαρμόσυνο «κλίμα» υποθάλπει την εθνική συνεννόηση, αναγκαία προς λυσιτελή αντιμετώπιση και της παρούσας κρίσης, πλην παντελώς απούσα, ας όψονται οι πολιτικοί μας, απουσία που δίνει λαβή τον εναπομένοντα χώρο να καλύψει η ανά τους αιώνες διερεύνηση των συμμαχιών μας, μήπως προκύψουν τίποτα επωφελή συμπεράσματα κι ο Θεός βοηθός!
Μαζί μας ο ιστοριοδίφης χαμηλοσυνταξιούχος, «Μήτσος», που θα μονοπωλήσει την ημερίδα, απαγγέλλοντας:
Άλλο φιλική βοήθεια κι άλλο ευρωπαϊκή,
Πρώτα οι ευπατρίδες Φίλοι.
Σκουφάς ήταν ο εμπνευστής, συνάντησε τον Ξάνθο,
έναν «εμπορευάμενο» νησιώτη απ’ την Πάτμο,
εν συνεχεία κάλεσαν, Τσακάλωφ τον Γιαννιώτη,
του Καποδίστρια γνωστό, αδάμαστο Ηπειρώτη,
κι έτσι Οδησσό βρεθήκανε να κάνουν εταιρεία,
το όνομά της «Φιλική» κι ακούστε Ιστορία.
Τριπολιτσά, το όραμα του Δράμαλη εφέντη;
Οι Φιλικοί λεν στους Ρωμιούς: «Δώστε του τού λεβέντη!».
«Μπαίνω μπροστά και φύγαμε. Ομπρός για Δερβενάκια,
εκεί η πατρίδα μάς καλεί, βγάλτε τα μπαϊράκια!»,
δόθηκε απλά η προσταγή απ’ τον Κολοκοτρώνη,
που εχθρό δεν υπολόγισε: Τολμάς, Ομέρ Βρυώνη;
Αγέρωχοι, οι Οθωμανοί προ μπουλουκιού αδυνάμων,
ωσότου κατανικηθεί, πασάς ο αιθεροβάμων,
τα ίδια έταξε η φυλή να πάθει ο Κιουταχής,
ο Καραΐσκος του ‘μαθε να είναι νουνεχής,
κι είναι «μπουρλότο» μη βρεθεί στα χέρια Ψαριανού
γιατί η υφήλιος θα βοά: «Γίνεται του χαμού!».
Μα εδώ, τα κατορθώματα χρήζουν άνω τελείας,
να πούμε τα κουσούρια μας τα και εξ αμελείας,
αφού κινδύνους ορατούς πεισματικά αγνοούμε
και στους εχθρούς μηνύουμε: «Μισό να φαγωθούμε»
είτε πατάει τον Μοριά ασκέρι Αιγυπτίων
είτε αρπάζουνε «φλουριά» οι γύπες των «δανείων», οπότε…
Ιδού, εταίροι (μη) φέροντες «σεφέρι».
«Ξυπνάτε, γρήγορα, ορέ!» φωνάζει ο Παπαφλέσσας,
«ξυπνάτε να δοξάσετε τα χρώματα τα μπλε σας,
δείτε πώς καταντήσατε τη δόλια την πατρίδα,
αφότου μου απλώσατε όλοι σας την αρίδα.
Πάω Μανιάκι να υποστώ την ύστατη θυσία,
εκτός αν θέλει διασωθώ η κραταιά Ρωσία».
Ο Μόσχοβος δεν φάνηκε, άφαντο το σεφέρι,
ένας Δικαίος χάθηκε, μα είχε καταφέρει
ο στόλος ο συμμαχικός να πλεύσει Ναβαρίνο,
και τον φιλόδοξο Ιμπραήμ στις μπαταριές αφήνω
να δούμε πώς συνέχισαν Δυνάμεις οι Μεγάλες
να έχουνε τη χώρα μας σε ανοιχτές αγκάλες.
Κάθε που η Οικονομία μας κατέβαζε ρολά
δάνεια να πτωχεύουμε μας έδιναν πολλά
κι όσο η διχόνοια κυβερνά το ηρωικό δοβλέτι,
τα Κουαρτέτα θα ‘χουνε τον Έλληνα επαίτη.
Γι’ αυτό ένα έχω να σας πω κι αυτό του Μακρυγιάννη,
«εμείς» στη θέση τού «εγώ», ο Σόιμπλε να χάνει,
από καρδιάς. τα «χρόνια πολλά», αναγνώστες μου, και πού είστε; Του χρόνου καλύτερα!…
-Ω-
