Της Δέσποινας Χ.Ποικιλίδου
Ναι, ναι, φίλε μου, χωρίς αμφιβολία είμαστε ακούσιοι θεατές ενός θέατρου του παραλόγου. Πώς αλλιώς να το πεις αυτό που μας συμβαίνει καθημερινά;
Ανοίγεις την τηλεόραση ν’ ακούσεις τα νέα της ημέρας που τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα και άθελά σου πέφτεις, όποιο κανάλι και αν ανοίξεις, σε ένα πάνελ από εκπροσώπους όλων των κομμάτων να διαπληκτίζονται, ποιος θα κερδίσει τις τηλεοπτικές εντυπώσεις και ενίοτε «μαλλιοτραβιούνται» εκστομίζοντας χυδαίες εκφράσεις του πεζοδρομίου.
Μα προ παντός μιλούν όλοι μαζί, ταυτόχρονα, προσπαθώντας να καλύψει ο ένας τα λόγια του άλλου, μια πραγματική χάβρα των Ιουδαίων, ώστε κανείς θεατής να μην καταλαβαίνει τίποτε.
Και όταν σκέφτεσαι πως είναι αυτοί που μας κυβερνούν ή «παραμονεύουν» να μας κυβερνήσουν, νιώθεις θλίψη και απελπισία.
Από την άλλη όταν ακούς από τα χείλη του εκάστοτε κυβερνητικού εκπροσώπου τη στερεότυπη φράση «μπήκαμε σε τροχιά ανάκαμψης της οικονομίας» ενώ ο κόσμος δεινοπαθεί και υποφέρει, ξαφνικά από τα βάθη των αιώνων ακούγονται στεντόρεια τα λόγια του Θουκυδίδη προς τους Αθηναίους κατά τη διάρκεια του καταστροφικού Πελοποννησιακού πολέμου «Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν» δηλαδή τα σπίτια μας καίγονται και εμείς τραγουδάμε.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται…
Όμως το πιο φοβερό απ’ όλα είναι πως τους μεν που ήρθαν για να… φύγουν, τους περιμένουν έξω εναγωνίως οι άλλοι που… έφυγαν για να ξανάρθουν. Και όλοι αυτοί νέοι και παλιοί, μαθητευόμενοι και δάσκαλοι των πολιτικών τεχνασμάτων, προσπαθούν να μας παραμυθιάσουν προκειμένου να αρπάξουν την ψήφο μας για να μας «σώσουν» όπως μας έσωσαν οι πατεράδες και οι παππούδες τους.
Ούτε βασιλείς να ήταν… Όλοι αυτοί δεν αγαπούν την πατρίδα…την εξουσία αγαπούν. Αυτήν την όμορφη πατρίδα που δυστυχώς τα παιδιά της δεν φροντίζουν για το παρόν αλλά ούτε για το μέλλον της. Αυτήν την όμορφη πατρίδα της οποίας ούτε τον επίγειο ούτε τον υπόγειο πλούτο αξιοποιούν για να μπορέσει να ανασάνει ο λαός της, ούτε το λαό της για να ανθίσει ο τόπος τους.
Διάβασα μια πληροφορία στο διαδίκτυο για ένα μέταλλο που βρίσκεται σε μεγάλες ποσότητες στον ελλαδικό χώρο και θεωρείται το πιο ακριβό μέταλλο στον κόσμο. Η πληροφορία μάλιστα αναφέρει ότι 8 κιλά χρυσού αντιστοιχούν σε 1 κιλό όσμιου (έτσι ονομάζεται το μέταλλο). Κάποιοι, λέει η πληροφορία, μπλοκάρουν την εκμετάλλευση του. Να το πιστέψω; Ουδέν σχόλιον…
Κι ενώ όλα αυτά συμβαίνουν εντός των τειχών, εκτός συνεχίζεται η ανθρωποφαγία. Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, στο οποίο βέβαια ξεχνάνε όλοι ότι κάτι χρωστάνε από κατοχικά δάνεια μέχρι τον ίδιο τον πολιτισμό για τον οποίο περηφανεύονται, ακόμη ακόμη και το όνομα που φέρει η Ένωση. Και αντί να βοηθήσουν το μέλος εκείνο που βρίσκεται σε ανάγκη (γιατί άλλωστε να υπάρχει μια ένωση) του φορτώνουν αλλεπάλληλα δυσβάσταχτα μνημόνια που θα πληρώνουν, εφ’ όρου ζωής γενεές και γενεές, και του κουνάνε και το δάχτυλο απαιτώντας «υποταγή». Δυνάστες μεταμφιεσμένοι σε «εταίρους».
Όχι, πές μου φίλε μου, αμφιβάλλεις;
Και από την άλλη μεριά του Αιγαίου ο «φίλος» γείτονας άρχισε πάλι να βρυχάται, διεκδικώντας νησιά, εδάφη και σύνορα της «καρδιάς» του που είναι όμως και της «καρδιάς» μας. Πολιτικά παιχνίδια θα μου πεις…που διαμορφώνουν όμως ένα κλίμα φόβου και καχυποψίας. Δεν θέλει βέβαια και πολύ αφού ο «δικός μας» απελευθερωτικός αγώνας είναι η «δική τους» ήττα και συρρίκνωση. Οι δικοί μας ήρωες, οι δικοί τους εχθροί. Αλλά αυτά ανήκουν στο παρελθόν και οι λαοί πρέπει να τα ξεπερνούν για το δικό τους κοινό καλό. Εξάλλου ο κόσμος αυτός δημιουργήθηκε από τον Πλάστη μας ενιαίος και αδιαίρετος, χωρίς σύνορα και τείχη.
Όλα αυτά με κάνουν να σκέφτομαι ξανά και ξανά πόση αδικία και πόση κακία επικρατεί στον όμορφο αυτό πλανήτη. Από την αρχή της δημιουργίας ακόμη οι άνθρωποι δεν σταμάτησαν να εξουσιάζουν και να εκμεταλλεύονται τους πιο αδύναμους, να γίνονται σκληροί και άδικοι για ένα θρόνο ή για ενα…μνημόνιο. Δεν σταμάτησαν να πολεμούν μεταξύ τους, να σκοτώνουν και να σκοτώνονται για ένα κομμάτι γης, για ένα… αδειανό πουκάμισο.
Και κάποια στιγμή, φίλε μου, μπορεί φυσικά απογοητευμένος να σκεφτείς τα λόγια του Άμλετ «να ζει κανείς ή να μη ζει;». Από την άλλη όμως ακούγεται η φωνή του Αποστ.Παύλου να λέει στην επιστολή του προς Φιλιππισίους α,21 «διότι το ζείν εις εμέ είναι ο Χριστός και το αποθανείν κέρδος». Και απευθυνόμενος στο μαθητή του Τιμόθεο να λέει για τον απολογισμό της ζωής του «τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστην διετήρησα. Του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη την ημέρα, ο δίκαιος κριτής. Και ού μόνον εις εμέ, αλλά είς πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού» (Τιμ.Β’, δ,7-8)
Κατερίνη 28/3/2017
Δέσποινα Χ.Ποικιλίδου
Ζωγράφος – Λογοτέχνης
