Συμφωνία, εν αργοπορημένη συντομία.

Σφήνες του Αφεντούλη

Αμφισβητίες μου, σιγά μη λάλησε, ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης, όπως, παρασυρμένοι εκ της αντιφάσεως τού τίτλου, σπεύσατε να καταλογίσετε, άδοντες σε διασκευή παλαιότερης επιτυχίας του λαϊκού πενταγράμμου:

Πάει κι αυτός, πάει κι αυτός,

ο αητός και το λιοντάρι,

απ’ τα χρέη ο καψερός,

βίδα έχει του λασκάρει.

Υποπίπτοντες σε πλάνη, βεβαίως – βεβαίως, κι αν δεν απαιτούμε να ανακαλέσετε τις εσφαλμένες διαγνώσεις, βροντοφωνάζοντας τη δέουσα, προς αποκατάσταση της αξιοπιστίας της πένας μας, «συγγνώμη», το οφείλετε στον θυμόσοφο χαμηλοσυνταξιούχο, «Μήτσο».

Που θέλοντας να αποφορτίσει την «ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα», αιτήθηκε παύση αντεγκλήσεων, προκειμένου να θέσει σε δημόσια διαβούλευση το κρίσιμο δίπολο:

Χρόνοι και τόνοι.

Ναι, για! Βλέπετε, ο «Μήτσος», κατόπιν ενδελεχούς μελέτης μηνών, αν όχι ετών, της ιδιαιτέρας σχέσεως των εταίρων – δανειστών με αυτό που λέμε «διαπραγματευτικός χρόνος», ήτοι στον επόμενο τόνο κλείνει η διαπραγμάτευση αλλά πού(;), στον μεθεπόμενο, πάντως, η σύνταξή θα μειωθεί έτι περαιτέρω κι άντε ο «πειναλέων» βόλτα να τα φέρω, αμ πώς(!), μοιραία κατέληξε να διασκευάσει το πόνημα, το πόνημα… – κάπου το ακούσαμε αλλά τίνος ήταν η έμπνευση δεν θυμόμαστε, πειράζει; – τεκμαίροντας:

Ο χρόνος πανδαμάτωρ,

μας παραμυθεί διά της λήθης,

γνωστό, Αλέξη, και δεν πείθεις,

«fast» και «track» τις λήξεις άδων.

Αποτέλεσμα; Ιδού ευκαιρία, αντί επιτιμητικών σχολίων για την «ελαφρά τη καρδία» προσβολή της ευθυκρισίας μας, το είπαμε(!), να κάνουμε λιανά τις υπό τη μόνιμη επωδό «το συντομότερο δυνατό», «as soon as possible» στο πιο διαπραγματευτικό, αξιολογήσεις των Θεσμών ή χρονοχρεώσεις ημών των οφειλετών, θα σας γελάσουμε, διηγούμενοι:

Παρελκύσεις στις επανεκκινήσεις.

Μετά το φθινοπωρινό τρενάρισμα της δεύτερης αξιολόγησης του τρίτου σωτηρίου, λέμε τώρα, αβάσταχτες οι μεσοπρόθεσμες θυσίες γαρ, προγράμματός μας, να δείτε πώς το είχε πει ο Πρωθυπουργός, αναγνώστες μου, να δείτε πώς το είχε πει…

Α, ναι (σ.σ. ελεύθερη απόδοση). Τον πολυπόθητο «λευκό καπνό» θα βγάλει το Eurogroup της 5^ης Δεκεμβρίου, τελεία και παύλα.

Παράγραφος, σειρά μας να προσθέσουμε, λοιπόν, αφού ούτε στα Eurogroup της 26^ης Ιανουαρίου, 20^ης Φεβρουαρίου, 20^ης Μαρτίου, είδαμε να κλείνει το ζήτημα κι όσο για το τελευταίο της 7^ης του Απρίλη στη Μάλτα;

«Μάλτα γιοκ, που θα ‘λεγαν κι οι εξ ανατολών γείτονες!», αναφώνησε, ο θυμόσοφος, κι αντιρρήσεις επ’ αυτού δεν δεχόμαστε, αφού ναι μεν η καταρχήν συμφωνία άνοιξε παράθυρο για οσονούπω κλείσιμο της αξιολόγησης, παραδεχόμαστε, αλλά υπάρχει κι ένας δόκτωρ Σόιμπλε που εύκολα προσθέτει «κόφτες», για να μην ξεχνιόμαστε, αμφιβάλλει κανείς;

Δεν νομίζω(!), να βρει χρόνο για αγριάδες κι αυτή τη φορά, αναγνώστες μου.

Ωστόσο, ποτέ μην λέτε ποτέ, όταν ο «Μήτσος», αναλογιζόμενος την προαποφασισμένη μεσοπρόθεσμη μείωση συντάξεων κι αφορολόγητου, αποφαίνεται με τον τρόπο τού Σταμάτη Κραουνάκη:

Αλλιώς τα είχα φανταστεί…

κι αίφνης πλεόνασμα ενσκήπτει,

τρεισήμισι σφοδρά μάς πλήττει,

σκληρές θυσίες απαιτεί,

αλλιώς τα είχα φανταστεί!

Μια σύνταξη αξιοπρεπή,

είχα αποκούμπι για να ζήσω,

περνάω φάση τραγική,

τα μάτια νηστικός θα κλείσω.

Τον χρόνο πίσω αν γυρίσω,

ευμάρεια θα συναντήσω,

και λίγο πριν τα εκατοστίσω,

την πείνα πώς να συνηθίσω;

Πώς να συνηθίσει και να συνηθίσουμε, φεντεραλιστές μου, μεγάλο το λάθος να λογαριάσουμε χωρίς τους νεοφιλελεύθερους κύκλους του δόκτορος, ή μήπως όχι;…

-Ω-