Σφήνες του Αφεντούλη
Εντάξει, αναγνώστες μου. Αυτονόητη η απαισιόδοξη απάντηση τού ερωτήματος του εμπειροτέχνη πολιτικού αναλυτή, θείου Αφεντούλη, θα πείτε, όταν το καλαντάρι δείχνει 29 Μαΐου, ήτοι αποφράδα επέτειο άλωσης της Πόλης που έριξε στα χέρια Οθωμανών ο προαιώνιος διχασμός της φυλής όπως παμπάλαιοι είναι και οι εχθροί μας, για να μην ξεχνιόμαστε περί των τεσσάρων αιώνων επακόλουθης σκλαβιάς, μέχρι να μονιάσουν οι πρόγονοι και να αρχίσουν να λευτερώνουν τα άγια χώματα το 1821.
Όμως, με τον ευπατρίδη χαμηλοσυνταξιούχο, «Μήτσο», να προβάλλει το τουρκοκρατούμενο παρελθόν στον «καθρέφτη» του υπερχρεωμένου κι ως εκ τούτου κηδεμονευομένου παρόντος, διερωτώμενος σε παράφραση Πυθαγόρα:
Η Ελλάδα υποθηκεύεται, δημοπρατούν το βιος μας…
κι ο πόνος μας δε λέγεται, μεγάλος ο καημός μας.
Η Ελλάδα επιτροπεύεται, τα νιάτα μας μισεύουν
χρεώστης όποιος πιάνεται, φίλοι τον δυναστεύουν.
Ρωμιοσύνη, ρωμιοσύνη δε θα ανακάμψεις πια,
ένα χρόνο ζεις χορτάτη και τριάντα νηστικιά,
και τον «σουλτάνο» των εξ ανατολών γειτόνων, Ταγίπ Ερντογάν, να προσθέτει στο όνειρο της μεγάλης πατρίδας του κάμποσα ελληνικά νησιά τού Αιγαίου – «Το καριοφίλι, “Μήτσαινα”, το καριοφίλι!» βροντοφώναξε, αίφνης, ο αοιδός ως άλλος αρματολός, αμ πώς! – πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να περιγράψουμε τα αναφυόμενα «είδωλα» (σ.σ. ο «καθρέφτης» ντε, το είπαμε!), όταν μάλιστα η ανταπόκριση της συζύγου στην ηρωική προσταγή δεν ήταν η αναμενόμενη από τον ευπατρίδη;
Ναι, για(!), αφού η «Μπουμπουλίνα» αντί να προσκομίσει οπλισμό έσπευσε να επαυξήσει τον επί του θέματος προβληματισμό, αναφωνούσα:
Υπάρχει σωτηρία μέσ’ στη διχοστασία;…
Έλα μου, ντε(!), απελπιστικά, ούτε που θέλουμε να τα σκεφτόμαστε τα ανωτέρω πενόμενοι χρεοφειλέτες, και το χειρότερο;
Όταν κοτζάμ εθνικός ποιητής, βλέποντας τα κουσούρια της φυλής, φτάνει στο σημείο να υποθέσει:
Μην ειπούν στο στοχασμό τους
τα ξένα έθνη αληθινά:
Εάν μισούνται ανάμεσό τους
δεν τους πρέπει ελευθεριά,
ο «Μήτσος» θα κινήσει για το «μέτωπο» χωρίς ομόφωνη ανάθεση της αποστολής, τι γράφω ο άνθρωπος;
Δεν νομίζω(!), οπότε, πιστοί στη διαχρονική αποτελεσματικότητα της σάτιρας, αλλάζουμε τροπάρι.
Ναι, για! Βλέπετε, κεντρίζοντας το φιλότιμο όλων ημών των διαφωνούντων, με την κάτωθι α λα Μίκη Θεοδωράκη σκωπτική διασκευή της ακατανίκητης «ρωμιοσύνης» του Γιάννη Ρίτσου, αμήν και πού ‘ν’ την(!), διόλου απίθανο να εμφανιστεί το κουράγιο που απαιτεί η αντιμετώπιση των απειλών του παρόντος, θυμηθείτε το!
Θυμηθείτε το(!), καθώς θα συνοδεύετε την αφεντιά μας άδουσα:
Τη ρωμιοσύνη να την κλαις…
Θα σας μιλήσω όπως ξέρω εγώ
μη μου θυμώσετε, παρακαλώ,
ξεμείναμε από ντομπροσύνη
κι έκαστος μπορεί να κρίνει:
Πως ρωμιοσύνη χρεωμένη
είν’ ρωμιοσύνη σκλαβωμένη.
Στο δράμα μου απόδραση ζητώ,
μα όλοι λεν να πάω σε γιατρό,
κι η ρωμιοσύνη δεσμευμένη
πληρώνει χρέη γονατισμένη.
Τη ρωμιοσύνη τώρα να την κλαις,
μη ντρέπεσαι να της το λες
Αυτά τα δάκρυα τα παρανοϊκά
ίσως αποδειχτούνε ιαματικά
στου Ερντογάν τη βουλιμία,
οι Ρωμιοί να δώσουν μία,
το Αιγαίο να αφρίσει,
σύμπνοια να ανεμίσει,
ευρωπαίοι πιστωτές
κι άλλοι επιτηρητές,
την Ελλάδα να κοιτάζουν,
ενεοί να ανακράζουν:
Έτσι, που είσαστε ακμαίοι,
όταν δύνασθε, τα χρέη,
και πού είστε, αναγνώστες μου; Επειδή, λόγω των κλαυθμών τα ματάκια σας κοκκινίσανε, για να συνέλθουν, τους ζυγούς λύσατε, αμήν!…
-Ω-
