Εις ώτα μη ακουόντων
Έχει πολυδιαφημισθεί το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς. Αλλά άλλο το να το ακούς κι άλλο να το βλέπεις ζωντανό μπροστά στα μάτια σου. Έτσι ωσάν τον αρχαίο Διογένη πήραμε ένα φανάρι και τραβήξαμε αλλά έλιωσαν οι σόλες των παπουτσιών μας και ήθος πουθενά. Έτσι αρχίσαμε να άδουμε για το πολυθρύλητο αυτό είδος εν ανεπαρκεία: Μωρέ μην το είδατε το απαντήσατε… Τελικά κάποιοι μας πληροφόρησαν ότι το ήθος είναι ντροπαλό και κρύβεται μόλις βγει η αριστερά στην εξουσία.
Ο Σλάβοϊ Ζίζεκ (Σλοβένος μαρξιστής φιλόσοφος) λέει ότι οι οπαδοί της αριστεράς έχουν την τάση να αναλύουν τις αποτυχίες τους επειδή έτσι μπορούν να δημιουργούν μύθους με το τι θα μπορούσε να συμβεί αν πετύχαιναν οι προσπάθειες. (αναφέρεται στην άνοιξη της Πράγας).
Σύμφωνα με τον Ζίζεκ λοιπόν, αυτές οι αποτυχίες επιτρέπουν στην αριστερά να διατηρεί μια «ασφαλή ηθικολογική θέση» επειδή χάρη σ’ αυτές ποτέ δεν αναλαμβάνει την εξουσία και δεν δοκιμάζεται στην πράξη. Κάνει δηλαδή αντίσταση εκ του ασφαλούς που επιτρέπει την αποφυγή των πραγματικών ζητημάτων όπως την φύση της πολιτικής επανάστασης.
Επομένως αν καταλάβαμε καλά το ηθικό πλεονέκτημα το βάζουμε στο καταψύκτη όσο είμαστε στην αντιπολίτευση και μετά το ξεπαγώνουμε σιγά-σιγά για να μας συντηρεί στην κυβέρνηση! Βέβαια εδώ που τα λέμε οι πνευματικοί πατέρες των σημερινών νεομηδενιστών δεν είχαν απλώς ηθικό πλεονέκτημα σαν παράταξη, αλλά και προσωπικό ήθος. Τι να θυμηθούμε, Κύρκο, Παπαγιαννάκη, Κωνσταντόπουλο, Κουβέλη (μέχρι που να τον στραπατσάρουν οι καινοφανείς αστέρες του αριστερισμού) και άλλους. Όμως το ήθος δεν οδηγεί στην εξουσία ιδίως όταν οι άλλοι τάζουν λαγούς με πετραχήλια. Έτσι όπως έλεγε κάποιος παλιός πολιτικός «μας ερωτεύονται αλλά δεν μας παντρεύονται» τουτέστιν τους μαυρίζουν ανηλεώς από την πολύ αγάπη.
Βλέποντας αυτά οι γιάπηδες της εξουσίας αγανάκτησαν. «Ως πότε θα είμαστε το άλλοθι ενός διεφθαρμένου συστήματος;» και όρμησαν στο κάστρο της εξουσίας που έπεσε στο τρίτο γιουρούσι. Όχι να είναι στην απέξω και να ξερογλείφουν οι διεφθαρμένοι τα κόκαλα της εξουσίας που τους πετούσε ο κ. Σόιμπλε. Και βάλθηκαν αμέσως να διορθώσουν τον κόσμο. Να κάνουν τον καπιταλισμό να παθαίνει ντελίριο από την τρομάρα του ή έστω να χορεύουν οι αγορές στο ρυθμό που θα του έπαιζαν οι επαναστάτες. Το ότι θα μας έκαναν να παριστάναμε τους αναστενάρηδες ούτε που μας πέρασε από το μυαλό.
Όπως όμως σημειώνει ευφυώς ο Ζίζεκ, σε κάθε κρίση ο καπιταλισμός βρίσκει κάποια διέξοδο. Επομένως, οι παλιές, αριστερές προσδοκίες ότι η κρίση θα οδηγήσει αυτόματα σε ριζοσπαστικοποίηση αποδεικνύονται φρούδες. Τώρα δυστυχώς για μας, αναδύεται ένα νέο είδος αυταρχικού καπιταλισμού, που δεν αφορά μόνο την Κίνα και την Ανατολική Ασία, αλλά και τη Δύση.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων δεν ήταν και τόσο καλή ιδέα να βάλουν ανοιχτά γιακαδάκια όπως οι έφηβοι στις παρελάσεις και να ξαμοληθούν ανά τας Ευρώπας. Οι νουνεχείς τους φώναζαν «βρε που πάτε ξυπόλυτοι στ’ αγκάθια» αλλά αυτοί εκεί, απτόητοι. Τελικά, τους (και μας) τρέλαναν στις κατραπακιές. Μερικοί κακόψυχοι λένε ότι από τις πολλές κατραπακιές άρχισαν να έχουν παραισθήσεις αλλά δεν τους πιστεύουμε. Όταν πρόκειται για παλαιοκομματικές ίντριγκες να φορτώσουν τις αποτυχίες τους στους αφελείς αστούς δεν πιάνονται.
Όσο για το ηθικό πλεονέκτημα, τα απομεινάρια του σε συνδυασμό με τα σκάνδαλα που θα βγουν οσονούπω στη φόρα θα τους επιτρέψει να μείνουν στο πολιτικό παιγνίδι. Το κακό είναι ότι την κάθε παρτίδα αυτού του παιγνιδιού την πληρώνει το κορόιδο ο λαός.
Κώστας Δαλακιουρίδης
