Σφήνες του Αφεντούλη
Μέσα Φλεβάρη, τα κανάλια μετέδωσαν την παραίτηση του συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας του νεόκοπου και νέας κοπής προέδρου Τραμπ, απόστρατου στρατηγού Μάικλ Φλιν, μόλις λίγες μέρες μετά τον διορισμό του, επειδή, πριν αναλάβει το αξίωμα, πληροφορίες τον έφεραν να συζητά τηλεφωνικά με τον Ρώσο πρεσβευτή στην Ουάσιγκτον, Σεργκέι Κίσλιακ, τις κυρώσεις της κυβέρνησης Ομπάμα εναντίον της Μόσχας ένεκα κάτι παρεμβάσεις στην προεκλογική εκστρατεία των Δημοκρατικών, το θυμάστε αναγνώστες μου;
Αν όχι, Τετάρτη, 10 Μαΐου, ιδού Τζέιμς Κόμεϊ που ως επικεφαλής του FBI όλο και θα «συνδαύλισε» την αποπομπή Φλιν, να παίρνει επίσης τον δρόμο της ιδιώτευσης, κατόπιν αποφάσεως του προέδρου, γεγονός που ήταν αδύνατο, βεβαίως – βεβαίως, να διαλάθει της προσοχής του έχοντος στα «πέτρινα χρόνια» φάκελο να, με το συμπάθιο, χαμηλοσυνταξιούχου, «Μήτσου», άδοντος σε παράφραση σχετικής επιτυχίας τού παρελθόντος:
Πληροφορίες κακές…
είπαν για μένα πολλές / κι ανατρέψανε τη ζωή μου / δεινοί ωτακουστές.
Είπαν πως είμαι χαμένο κορμί / κι ότι μισώ την πατρίδα πολύ / για να με στείλουν, οι «ευπατρίδες», / σε μακρινό νησί.
Όλοι με βλέπανε σαν τον εχθρό / γιατί είχα μητρώο αριστερό / και γυρεύανε αποδείξεις / βαριά να πληγωθώ.
Μην τους πιστεύεις εσύ, / κείνους που μας μισούν, / όλοι θέλουνε το κακό μας, / «Μήτσαινα», μας φθονούν.
Ρίχνει φαρμάκι ο κόσμος πικρό / και δεν χρωστάει να κάνει καλό, / όμως στις κρίσεις, αριστερό / ψηφίζει Πρωθυπουργό,
αμφιβάλλετε, προ της κάλπης, καλύτερες μέρες εναγωνίως αναμένοντες, εκλογείς μου;
Δεν νομίζω(!), και να τα βλέπει αυτά η φιλελεύθερη σύζυγος που σπεύδοντας να εναντιωθεί, σχολιάζοντας: «Τι ένας πράκτορας λιγότερος στον Λευκό Οίκο, τι “ποσοτική χαλάρωση” “μηδέν εις το πηλίκο”, από χασούρα όλοι καλά πάμε!», ανάγκασε την πένα τού εμπειροτέχνη πολιτικού αναλυτή, θείου Αφεντούλη, να φρεσκάρει παλαιότερη αναφορά της στήλης επί του θέματος (9/3/2017), προκειμένου να ερευνήσουμε το κρίσιμο ερώτημα:
Ηγεμόνων το γινάτι των λαών βγάζει το μάτι;…
Ναι, για! Βλέπετε, με τη μανδάμ να κάνει πως δεν κατάλαβε τα λεγόμενα μας αναφωνούσα: «Καλά, αυτοί με τις καρατομήσεις θα ειρηνεύσουν τον πλανήτη; Δεν ελπίζω!», επόμενο ήταν να διασκευάσουμε, Σώτια Τσώτου, άδοντες προς αφύπνιση της διεθνούς κοινής γνώμης:
Κάποιος βαρύτατα νοσεί,
κι ώσπου σπιτάλι να βρεθεί,
τη βγάζει με πανάκεια.
Κάποιο καράβι αγκομαχά,
με χίλια βάσανα βαστά,
μη ξεβραστεί στα βράχια.
Κι οι άρχοντες των ρετιρέ
τα νέα ακούνε βερεσέ,
βρε δε βαριέ-, βρε δε βαριέσαι αδερφέ!
Οι πρόσφυγες εκ Δαμασκού
σκέπασμα έχουν τ’ ουρανού,
το κρύο τους πεθαίνει.
Στο Αιγαίο κάποιος κολυμπά,
το κύμα δίπλα μας περνά,
για Χίο τον πηγαίνει.
Και οι μεγάλοι, μα το ναι,
ρεβάνς ζητούν στα ρετιρέ,
βρε δε βαριέ-, βρε δε βαριέσαι αδερφέ!
Έξω αστράφτει και βροντά
κάποιος διαβάτης τριγυρνά,
χαμένος μες την μπόρα.
Κάπου δεν έχουνε ψωμί,
κάπου πεινάει ένα παιδί,
πώς κλαίει αυτή την ώρα.
Και οι χορτάτοι, μα το ναι,
το κλάμα ακούνε βερεσέ,
βρε δε βαριέ- , βρε δε βαριέσαι αδερφέ!
Πόσοι απόψε να πεινούν,
πόσοι στην προσφυγιά θα βγουν,
ανέστιοι να γυρνούνε.
Άραγε, ξέρουν οι τρανοί
όσα συμβαίνουνε στη γη,
καθώς αντιδικούνε,
έλα μου ντε(!), πείτε κι εσείς, αναγνώστες μου.
Πείτε κι εσείς, οι ταγοί γνωρίζουν τι τραβάμε οι ουραγοί, τις (παρα)πληροφορήσεις μέσα!…
-Ω-
