Γρλάφει η Δέσποινα Χ.Ποικιλίδου Ζωγράφος – Λογοτέχνης
Προς κ. Γιώργο Ράπτη.
Φίλτατε Γιώργο Ράπτη, υποκλίνομαι μπροστά στο μέγεθος της γνώσης και της σοφίας με την οποία σε προίκισε ο Πάνσοφος Δημιουργός. Γι’ αυτό παρακολουθώ πάντα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις απόψεις που εκφράζεις μέσα από την αρθρογραφία σου. Πρόσφατα λοιπόν στη στήλη «Ρήσεις και αντιρρήσεις» το θέμα σου ήταν «Περί αναστάσεων» (6/6/2017) σε συνέχεια από το προηγούμενο. Επέτρεψέ μου να καταθέσω κάποιες σκέψεις αναφορικά με το περιεχόμενο αυτής της δημοσίευσης.
Συνοπτικά, για όσους δεν είχαν την ευκαιρία να το διαβάσουν, αναφέρεσαι σε μια διήγηση του Πλούταρχου για τον Αιγύπτιο θεό «Όσιρι», τον τεμαχισμό του από τον Τυφώνα, την αναζήτηση και επανασυγκόλληση των μελών του από την μητέρα του Ίσιδα, την ανάσταση του Υιού της και την μυστηριακή μετάληψη του σώματός του από τους οπαδούς μιας σχετικής λατρείας. Ο στόχος βέβαια της συγκεκριμένης αναφοράς ήταν ο παραλληλισμός με το αντίστοιχο χριστιανικό μυστήριο της «Θείας Κοινωνίας» που τελείται σε ανάμνηση του «Μυστικού Δείπνου» όπου ο Χριστός προσκαλεί τους μαθητές του σε μετάληψη του σώματος του «λάβετε, φάγετε? τούτό μου εστι το σώμα το υπέρ υμών Κλώμενον» (Α’ Κορ. ια’,24 ) όπου «κλώμενον» = «τεμαχιζόμενον» αλλά και αντίστοιχος παραλληλισμός της Ίσιδας με την Παναγία.
Πράγματι πολύ ενδιαφέρουσα η συσχέτιση ανάμεσα στον Όσιρι και το Χριστό ή την Ίσιδα και την Παναγία αλλά μάλλον πολύ συνηθισμένη καθώς πλήθος εθνολογικών και ανθρωπολογικών μελετών έχουν αναδείξει πολλές περιπτώσεις παρόμοιων «θρησκευτικών παράλληλων». Εξάλλου η λατρεία της Ίσιδας έφτασε μέχρι τα μέρη μας και φιλοξενήθηκε με το ιερό της στο αρχαίο Δίον, ίσως παράλληλα για κάποιο χρονικό διάστημα με τη λατρεία του Χριστού.
Όσον αφορά το συγκεκριμένο περιστατικό ο Ιωάννης δεν αναφέρει τίποτε, ο Μάρκος χρησιμοποιεί άλλη διατύπωση «λάβετε, φάγετε? τούτο είναι το σώμα μου» και ο Λουκάς άλλη μετοχή όπως «τούτο είναι το σώμα μου το υπέρ υμών διδόμενον» (Από τη μετάφραση του Νεόφυτου Βάμβα). Βέβαια τα κείμενα της Καινής Διαθήκης έφτασαν σε εμάς μέσα από τόσους αντιγραφείς που δεν θεωρώ περίεργη οποιαδήποτε νοηματική ή λεκτική διαφοροποίηση καθώς δεν διαθέτουμε ακέραιο κανένα πρωτότυπο κείμενο.
Επίσης όλες αυτές οι διαφορετικές διατυπώσεις ή αποσιωπήσεις μου θυμίζουν ένα περιστατικό από τα παλιά, όταν οι προτεστάντες παππούδες μου στον ιστορικό Πόντο προσπαθούσαν να κατανοήσουν το δυσκολονόητο κείμενο της «κοινής ελληνιστικής» γλώσσας των ιερών κειμένων.
Είχαν πέσει λοιπόν με τα μούτρα να διαβάζουν (ή να μαθαίνουν να διαβάζουν) και να αποστηθίζουν, πλουτίζοντας παράλληλα και το λεξιλόγιό τους, γιατί οι περισσότεροι ήταν απόφοιτοι των πρώτων τάξεων των ελληνικών σχολείων. Ακούγοντας λοιπόν μια γριούλα τα λόγια του ευαγγελίου που λέγανε «…και έκλασεν τον άρτον και έδωκεν να φάνε οι πεινασμένοι» προσευχήθηκε και είπε «γουρπάντζ Χριστέ μ΄, κατ’ ‘κι κλάντζ μίαν κι άλλο να τρώνε κατ’ φτωχοί σην γειτονία μου».
Τώρα σχετικά με την περίπτωση του Όσιρι και τη συγκόλληση των διαμελισμένων μερών του από την Ίσιδα, μάνα του ήταν και αφού κατάφερε να τον αναστήσει, της αξίζει ένα εύγε! Για εμάς βέβαια τους Έλληνες είναι πιο ουσιαστικός ο μαρτυρικός θάνατος του Αθανάσιου Διάκου, αν και μη αναστηθείς, καθώς έγινε σύμβολο του αγώνα για την ελευθερία.
Ούτε αυτού ο θάνατος όμως μπορεί να συγκριθεί με τη θυσία του Χριστού στο σταυρό που με το θάνατό Του εξασφάλισε την παγκόσμια ελευθερία από τα δεσμά της «αμαρτίας» δηλαδή της ηθικής δικαίωσης των ανθρώπων και της προσδοκίας μιας «άλλης» ανώτερης ζωής στη βασιλεία του Θεού. Γιατί τον Χριστό δεν τεμάχισε κάποια άλλη αντίπαλη θεότητα αλλά τον θανάτωσαν με τη λόγχη τους οι ίδιοι οι άνθρωποι την ίδια στιγμή που αυτός τους συγχωρούσε προσευχόμενος «Πάτερ συγχώρησον αυτοίς, διότι δεν εξεύρουσι τι ποιούσι». Γιατί αυτόν δεν τον συγκόλλησε η μάνα του αλλά τον έκλαψε ανθρώπινα, βαθιά, μητρικά.
Ο Χριστός, φίλε Γιώργο, ήρθε στον κόσμο μας για να πεθάνει. Όλη αυτή η χριστιανική ιστορία είναι μια ιστορία αγάπης και ελπίδας. Ελπίδας κυρίως των φτωχών και κατατρεγμένων. Και από όλες τις ιστορίες για θεούς και δαίμονες που εμφανίστηκαν στην ιστορία της ανθρωπότητας μόνο αυτή έχει ως πρωταγωνιστή τον άνθρωπο, έναν Θεό που έγινε άνθρωπος για να σώσει τον άνθρωπο κι έναν Θεό που μας υπόσχεται όχι την επίγεια αλλά την ουράνια, τη θεία δικαιοσύνη.
Κατερίνη 21/6/2017 Δέσποινα Χ.Ποικιλίδου
Ζωγράφος – Λογοτέχνης
