Του Ναούμ Ευαγγελόπουλου
Η ελληνική πραγματικότητα και στο χώρο της παιδείας είναι σκληρή. Τα ελληνικά σχολεία (Νηπιαγωγεία, Δημοτικά, Γυμνάσια και Λύκεια) στελεχώνονται κάθε χρόνο από αναπληρωτές εκπαιδευτικούς σε ποσοστό που αγγίζει το 1/5 του μόνιμου εκπαιδευτικού προσωπικού, δηλαδή από προσωπικό με συμβάσεις ορισμένου χρόνου 3 έως και 9 μηνών, που προσλαμβάνεται ετεροχρονισμένα στη διάρκεια της χρονιάς. Από το 2010 και μετά δεν υπάρχουν διορισμοί με αποτέλεσμα να υπάρχουν εκπαιδευτικοί που έχουν περισσότερους από 100 μήνες προϋπηρεσίας!
Οι μαθητές των σχολείων όλης της χώρας, αλλά κυρίως των νησιωτικών και ακριτικών περιοχών, αλλάζουν εκπαιδευτικούς κάθε χρόνο. Δεν υπάρχει καμία σταθερότητα και συνέχεια. Υπάρχουν ρυθμίσεις, ειδικά τα τελευταία 2 χρόνια, που εξανεμίζουν οποιαδήποτε ελπίδα για μονιμοποίηση των χιλιάδων αναπληρωτών εκπαιδευτικών, όταν σε άλλες χώρες μονιμοποιούνται έχοντας 30 μήνες προϋπηρεσία.
«Δημοσιονομικές πολιτικές χωρίς παιδαγωγική και κοινωνική μέριμνα
εις βάρος μαθητών, εκπαιδευτικών και οικογένειας»
Αποτέλεσμα όλης αυτής της κατάστασης είναι οι Έλληνες πολίτες-εκπαιδευτικοί, μετά από τόσα χρόνια αφερεγγυότητας και φρούδων ελπίδων για μόνιμους διορισμούς (Φίλης 20.000, Γαβρόγλου 20.000), να αγγίζουν ηλικιακά το στάδιο της ζωής που θέλουν να προχωρήσουν. Αυτοί οι λειτουργοί της εκπαίδευσης προσπαθούν να βρουν άλλες λύσεις αρχικά στην ελληνική επικράτεια και στη συνέχεια στο εξωτερικό. Είναι πολίτες με αυξημένα μορφωτικά προσόντα, αφού οι περισσότεροι κατέχουν σεμινάρια, μεταπτυχιακά, 2 ξένες γλώσσες, ακόμα και διδακτορικά. Στην ελληνική αγορά εργασίας ελάχιστοι απορροφώνται και αν γίνει αυτό είναι σίγουρα δυσανάλογος ο μισθός με τα προσόντα τους και με αυτά που προσφέρουν.
«Για τους περισσότερους ο δρόμος για το εξωτερικό αποτελεί μονόδρομο»
Χώρες όπως η Γερμανία, Σουηδία, Αγγλία και άλλες έχουν μόνιμες αγγελίες για αναζήτηση εκπαιδευτικών. Ωστόσο οι εκπαιδευτικοί δεν μένουν μόνο σε αυτές τις θέσεις ούτε σε αυτές τις χώρες. Ψάχνουν ο,τιδήποτε σχετικό με τις σπουδές τους. Έτσι πολλοί είναι αυτοί που επιλέγουν να προσπαθήσουν, στέλνουν βιογραφικά και κάποια στιγμή ξενιτεύονται. Η φυγή ταλαντούχων νέων ανθρώπων για εργασία στο εξωτερικό (brain drain) χτυπάει και την εργασιακή ομάδα των εκπαιδευτικών.
«Τα πράγματα φυσικά δεν είναι ρόδινα..
άλλες συνθήκες εργασίας, άλλη κουλτούρα, άλλη ζωή»
Όπως αρχικά αναφέρθηκε η ελληνική πραγματικότητα και στο χώρο της παιδείας είναι σκληρή.
Μένεις Ελλάδα και εργάζεσαι κάθε χρόνο σε διαφορετικό μέρος ή
φεύγεις στο εξωτερικό για μια καλύτερη ζωή..
