Σφήνες του Αφεντούλη
Πενόμενε αναγνώστη μου, εσχάτως δεν πάμε καλά. Όχι, δηλαδή, ότι ζούσαμε πλουσιοπάροχα τα προηγούμενα χρόνια της κρίσης, ας όψονται μνημόνια, capital controls ή άλλες αναποδιές που μας θέλουν στον «τούνελ» επί επταετία και βλέπουμε αλλά να: πώς να το πει ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης, με το συμπάθιο κιόλας!…
«Άμα είναι να σας πιάνουν οι ντροπές, πιάνω μικρόφωνο!» πετάχτηκε στο σημείο αυτό, ο θαρραλέος χαμηλοσυνταξιούχος, «Μήτσος», αναγνώστη μου, για να συνεχίσει άδων το σε διασκευή αυτού του ιδίου παραδοσιακό:
Τούτες οι μέρες το `χουνε,
τούτες οι εβδομάδες / να συνταράσσεται η στεριά / να πιάνουμε μπελάδες.
Παιδιά! Δώστε του χορού να πάει. / τούτ’ η γη θα μας εφάει, / τούτ’ η γη που την πατούμε, / όλοι μέσα θε να μπούμε.
Χορέψετε, χορέψετε, / τα νιάτα να χαρείτε, / γιατί σε τούτο τον ντουνιά / δε θα τα ξαναβρείτε.
Τούτ’ η γη με τα χορτάρια / χάνετε μεσ’ στα νταμάρια / τούτ’ η γη μ’ όλη τη χάρη /
θάβει σπίτια στο Πλωμάρι.
Χαρείτε νιοί, χαρείτε νιές, / χαρείτε παλληκάρια, / Εγκέλαδου του έβαλα / σίδερα στα ποδάρια.
Χορέψετε, χορέψετε, / παπούτσια μη λυπήστε, / χορέψτε να τα φθείρετε, / στη σκόνη αν τα βρείτε.
Δώστε του χορού να πάει / τούτ’ η γη θα μας εφάει, / τούτ’ η γη που την πατούμε, / όλοι μέσα θε να μπούμε.
Βάρ’ τε την με το ποδάρι, / τούτ’ η γη θα μας εφάει(!),
και τώρα που αποσαφηνίσαμε τους κραδασμούς, λίγο πριν κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση στο Eurogroup του Λουξεμβούργου, πρόγευση του οποίου πήραμε χτες, από «σφηνών», υπενθυμίζουμε, φύγαμε να βολιδοσκοπήσουμε άνωθεν προθέσεις για αποκατάσταση των ζημιών στο ορυχείο Αμυνταίου ή την ένεκα τα 6,1 υποθαλάσσια ρίχτερ νότια της Λέσβου ισοπεδωμένη Βρίσα, Θεός σχωρέσ’ την αδικοχαμένη κάτοικο.
Αμάν! Σαν μην έφτανε η συμφορά του νησιού και η αβαρία της ΔΕΗ – καταπλακωμένα μηχανήματα κ.λπ. – «ωχ το ποδαράκι μου!» αναφώνησε χορεύτρια τού προηγούμενου σκηνικού, αναγνώστη μου, προτρέποντας τον αοιδό να επιχειρήσει α λα Μποστ αναδρομή, συγκρίνοντας:
Εσκαμμένα και σκαμμένα.
«Τι να σας κάνω ματμαζέλ; Όταν υπερβαίνετε τα «εσκαμμένα», φορώντας ψηλοτάκουνο, τα σκαμμένα πονούν» διέγνωσε, ο «Μήτσος», το λοιπόν, κι ας το έχουν υπόψη οι «επί τόπου».
Που στο καπάκι κάθε καταστροφής υπόσχονται ελπίδα κι ύστερα φεύγουν, αφήνοντας τους ντόπιους να ψάχνουν φως στον ορίζοντα με το κανοκιάλι, αμφιβάλλεις αναγνώστη μου;
Δεν νομίζω(!), όταν μέχρι σήμερα ελάχιστοι διακρίθηκαν για τη συνέπεια λόγων και έργων, που για να πούμε και κανένα θετικό υπέρ των πολιτικών μας, καλούμε τον αοιδό να γράψει τον επίλογο, απαγγέλλοντας:
Κάτω Εγκέλαδος δονεί,
άνω ταράσσεται η γη
και των αρμόδιων η φωνή
που νά ‘βρει στέκι να ομιλεί
στον ενεό σεισμοπαθή:
Η Βρίσα πρώτο μέλημα,
κι αν είναι Σόιμπλε θέλημα,
στο Eurogroup επισκευών κονδύλι,
αλλιώς από Συνόδου Κορυφής σίγουρα θ’ ανατείλει.
Τότε, μοιραία οι θύμησες στον Σηφουνάκη πήγαν,
εγγύς αυτού Πολύκεντρο και από κει μας είπαν:
Μυτιλήνη μη μου τρέμεις
κι η Αριστερά, το ξέρεις,
ρίχτερ αν ξαναχτυπήσει
σαν μνημόνιο θα το σκίσει,
εννόησες, αναγνώστη μου, ότι κατόπιν του σαφούς ανακοινωθέντος εκ Λουξεμβούργου σε σκαμμένα ήτοι λακκούβες δεν πέφτουμε και εσκαμμένα υπερβαίνουμε. Όταν ή άμα λάχει, βεβαίως – βεβαίως!…
-Ω-
