Σφήνες του Αφεντούλη
Οικογενειάρχες αναγνώστες μου, οι πολιτικοί μας έχουν καταλάβει, άραγε, πως όσο κάνουν εκλογές αυτοί, μήπως βρεθεί κατάλληλος να μας βγάλει σε ξέφωτο, άφαντος μέχρι στιγμής μετά τεραστίας απογοητεύσεως υποσημειώνουμε, κι αιματηρές οικονομίες εμείς, προκειμένου να καταβάλλουμε το τίμημα παραμονής στο ευρώ του δόκτορος Σόιμπλε, τα νιάτα μεταναστεύουν;
Βέβαια, και προς αποφυγή τυχόν παρεξηγήσεων, δεν λέμε. Το λόγω αρνητικών επιπτώσεων στις υπηρεσίες προς τους πολίτες, τα έσοδα του κρατικού κορβανά ή των ασφαλιστικών ταμείων κ.λπ. κακά μαντάτα προοιωνιζόμενο για το έθνος ζήτημα όλο κι απασχολεί τηλεοπτικά πάνελ’ς, όπου οι προσκεκλημένοι δεν παραλείπουν να αναφερθούν, περίλυποι, στη φυγή των πτυχιούχων, ίνα μη, και σε πείσμα τής εκ των υστέρων ανασκευής των λεγομένων, τα περί «προδοσίας» κορυφαίου ηθοποιού, νυν επικεφαλής ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. αναμεταδώσουμε, άξιος ο μισθός του!
Ναι, για(!), και το χειρότερο; Επειδή, παρόμοιες δογματικές απόψεις δεν αλλάζουν με νηφάλιες συζητήσεις, μοιραία έπονται:
Δονήσεις να ξυπνήσουν συνειδήσεις.
Κακά τα ψέματα, αναγνώστες μου. Καλοβολεμένος υψηλά ιστάμενος δύσκολα αναζητεί υπολανθάνουσες παραμέτρους σύνθετων προβλημάτων κι ερχόμαστε στο προκείμενο, τρέχοντας το καλαντάρι μπροστά.
Ποια διευθυντικά στελέχη θα επιλεγούν σε βάθος χρόνου; Όσες και όσοι παρέμειναν να ανακουφίσουν την αιμάσσουσα κοινωνία ή οι προσοντούχοι με τα βαριά βιογραφικά των μετεκπαιδεύσεων που δεν μπορεί θα επιστρέψουν κάποια στιγμή;
Έλα μου, ντε(!), «γόρδιος δεσμός» το ερώτημα, ευρυμαθείς μου, κι άντε ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης, να ταρακουνήσει νόες, ελπίζοντας σε αλλαγή γωνίας θέασης του προβλήματος, αν δεν έσπευδε σε βοήθεια ο χαμηλοσυνταξιούχος, «Μήτσος», ισχυριζόμενος: «Ειδικότης μας τα τραντάγματα να μπαίνουν σε σειρά τα πράγματα».
Έτσι, ακολουθεί παράφραση δημιουργίας του Μιχάλη Κακογιάννη, πρώτη εκτέλεση Στέλιος Καζαντζίδης, με τον «Εγκέλαδο», συγγνώμη τον «Μήτσο», άδοντα:
Άσπλαχνες εξουσίες
Μια νύχτα που πεινάγαμε, / κανείς δεν είχε φάει, / καρδούλα μου, / στον κάτω δρόμο τού χωριού / έφυγες για Ντουμπάι, / καρδούλα μου.
Μάνα, το σπίτι κλείσανε / άσπλαχνες εξουσίες, / άνθρωπο δεν αφήσανε / μόνο φωτογραφίες.
Ο άντρας σου μπαρκάρισε, / πλέει προς Φιλιππίνες, / μανούλα μου, / στα εμιράτα πάει ο γιος, / σαν σφίξανε οι πείνες, / μανούλα μου.
Μάνα, το σπίτι κλείσανε / άσπλαχνες εξουσίες, / άνθρωπο δεν αφήσανε / μόνο φωτογραφίες,
πικραμένοι μου, κι αν καταφέραμε να αναδείξουμε κάποιες επί πλέον πτυχές του όλου ζητήματος, έχει καλώς.
Αν όχι, η σύζυγος του αοιδού, μάνα και γιαγιά η ίδια, είπε να κάνει τη συγκίνηση πρόταση παραμονής των νέων στα πάτρια εδάφη, με την α λα Μποστ απαγγελία:
Επανεκκίνηση εντός ευρωπαϊκών πλαισίων.
Γονείς! Όχι κραυγές υστερικές τα τέκνα σαν μισεύουν
και να χαλάμε τις καρδιές τι έξω θα δουλεύουν.
Για «τεφτετέρη» Γερμανό που δόκτορας τυγχάνει
υπάρχει τρόπος εθνικός κόνξες να μη μας κάνει,
προσφέροντας ένα μισθό σ’ Έλληνες πτυχιούχους
που άλλως θα τους πλήρωνε για αξιωματούχους.
Αν όλοι στην παραγωγή πιστά αφοσιωθούμε,
θα χρειαστούν ειδήμονες να ανταποκριθούμε.
Τότε οι νέοι διεθνώς προϊόντα θα εξάγουν,
απ’ τη μεγάλη ζήτηση μισθούς τους θα αυξάνουν,
ο Σόιμπλε θα τ’ ακουμπά να πάρει τεφαρίκι
οι μισθωτοί θα δίνουνε στις μάνες χαρτζιλίκι,
κι όσο για τους πολιτικούς, πικραμένοι μου; Ελπίζουμε να ενστερνιστούν το πλάνο, αλλιώς; Στα εμιράτα πάει ο γιος και κλάααμα οι μανούλες, καρδούλα μου!…
-Ω-
