Της Δέσποινας Ποικιλίδου
Το πρώτο άρθρο με το ίδιο τίτλο γράφτηκε από μια στιγμιαία έμπνευση που επιτέθηκε στη σκέψη μου στις 17/6/2015. Από τότε πέρασε καιρός, τα γεγονότα όπως πάντα τρέχουν ταχύτατα και δίνουν πολλές αφορμές για την καταγραφή τους αλλά και την κατάθεση σχετικών απόψεων. Αυτή τη φορά όμως ένιωσα επιτακτική την ανάγκη να ξανασχοληθώ με το θέμα από άλλη οπτική γωνία.
Όλα ξεκίνησαν από ένα «θεραπευτικό» ταξίδι, παρέα με την αγαπημένη μου συμπεθέρα, σε κάποια ελληνική λουτρόπολη. Η παραμονή μας εκεί, σ’ έναν τόπο ευλογημένο από το Θεό, υπήρξε μια πολύ ευχάριστη ανάπαυλα από την καθημερινότητα. Ιδιαίτερα η περιοχή των πηγών από όπου αναβλύζουν θερμά ιαματικά νερά αποτελεί τόπο ασύλληπτης ομορφιάς και απερίγραπτου θαυμασμού. Από τη συνεχή ροή των θειούχων υδάτων τα οποία χύνονται στη θάλασσα δημιουργήθηκαν πολλαπλοί όγκοι λίθινων στρωμάτων με μικρούς καταρράκτες και σπήλαια που η φύση σμίλεψε περίτεχνα.
Όταν όμως έστρεψα το βλέμμα μου στον περιβάλλοντα χώρο γέμισα θλίψη. Η υποβάθμιση της γύρω περιοχής ήταν παραπάνω από εμφανής. Κρίμα, σκέφθηκα, τέτοιο προνομιούχο τόπο σε άλλα κράτη θα τον μετέτρεπαν σε Μόντε Κάρλο ή Κάρλοβυ Βάρυ και θα τον εκμεταλλεύονταν ανάλογα. Παρ’ όλα αυτά και παρά τα προβλήματα υγείας τα οποία κουβάλησα μαζί μου, γέμισα με θετική ενέργεια τη οποία θα μπορώ να καταναλώσω στη διάρκεια του χειμώνα. Με αυτά και μ’ αυτά ήρθε η ώρα της επιστροφής στην πατρώα πιερική γή.
Πήγαμε στο πρακτορείο των λεωφορείων και περιμέναμε για την επιβίβαση. Κόσμος πολύς πηγαινοερχόταν, κάθε ηλικίας και κάθε καταγωγής. Πολλοί επισκέπτες από γειτονικά βαλκανικά κράτη έφταναν εκεί μαζικά, τονώνοντας σημαντικά την τοπική οικονομία. Δεν ήταν ηλικιωμένοι αλλά νέοι, ντυμένοι μοντέρνα με φθαρμένα ή ξεσκισμένα μοδάτα τζίν. Κάποτε στο κοσμοπολίτικο αυτό μέρος, σκέφθηκα, κυριαρχούσαν τα κοστούμια και οι τουαλέτες. Πόσο άλλαξε η μόδα!…Πώς αλλάζουν οι καιροί!…
Και τότε ένιωσα την ανάγκη να επισκεφθώ την άλλη… τουαλέτα. Ρώτησα έναν υπάλληλο και μου έδειξε μια πόρτα. Μόλις την άνοιξα όμως αναγκάστηκα να υποχωρήσω άτακτα. Το θέαμα ήταν άκρως εξπρεσιονιστικό. Σαν να πέρασε από εκεί ο Τζάκσον Πόλοκ* και έσταξε με το πινέλο του μαύρο χρώμα στη λευκή πορσελάνη, «πιτσιλώντας» ακόμη και το καπάκι. Πανικόβλητη και απεγνωσμένη στράφηκα σε ένα υπάλληλο και διαμαρτυρήθηκα καταγγέλλοντας τον «ασυνείδητο»
«συνάνθρωπό» μας που έφταιγε για το αποτέλεσμα. Όπως ήταν «φυσικό» σήκωσε αδιάφορα τους ώμους.
Με νωπές ακόμη τις εντυπώσεις επιχειρώ σήμερα να καταγράψω τις αιτίες.
Φταίει λοιπόν πρώτα ο κάθε ένας από εμάς που συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο.
Φταίει το κράτος (κεντρική κυβέρνηση ή τοπική αρχή) που δεν προσλαμβάνει προσωπικό καθαριότητας ώστε να αντιμετωπίζονται έγκαιρα τέτοια ζητήματα.
Φταίει επίσης ο υπάλληλος που αδιαφορεί για την απαράδεκτη αυτή κατάσταση και τις διαμαρτυρίες των χρηστών.
Φταίει ακόμη το σχολείο που θα έπρεπε να διδάσκει ορθές κοινωνικές συμπεριφορές.
Φταίει τελικά η κουλτούρα μας …το ώχ αδελφέ, δε βαριέσαι…
Γι’ αυτό εγώ τώρα θέλω να τους καταγγείλω όλους αυτούς και να μην προσκρούσω σε «ώτα μη ακουόντων».
Όλοι σήμερα κόπτονται για τον τουρισμό και τις ανάσες που θα δώσει στην εποχή των μνημονίων. Με τέτοιες σιχαμερές τουαλέτες θα προσελκύσουμε τουρίστες; Είμαι σίγουρη ότι τα ξενοδοχεία των 5 αστέρων είναι πεντακάθαρα γιατί εκεί θα «αφοδεύσουν» οι μεγιστάνες του πλούτου και οι καταναλωτές των «γκουρμέ» γευμάτων. Αλλά οι «φτωχοί» τουρίστες που κατακλύζουν τη χώρα μας και εξαιτίας τους δουλεύουν χιλιάδες επιχειρήσεις και ζουν εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας πρέπει να αντιμετωπίζονται με τέτοια αδιαφορία;
Θού, Κύριε, φυλακή των στόματί μου!
Πότε θα γίνουμε επί τέλους…άνθρωποι;
Καλημέρα σας!!
Δ.Χ. Ποικιλίδου
Ζωγράφος – Λογοτέχνης
*Ο Τζάκσον Πόλοκ (1912-1956) ήταν διάσημος αμερικανός ζωγράφος του αφηρημένου εξπρεσιονισμού γνωστός για την τεχνική dripping, του φαινομενικά τυχαίου σταξίματος του χρώματος στη ζωγραφική επιφάνεια.
