Του Γιάννη Κορομήλη
«Δεν καταλαβαίνω- γράφει αναγνώστης της στήλης – το ερώτημα που θέτετε τόσο στον υπότιτλο όσο και στην τελευταία φράση του άρθρου σας στο σημερινό (σ.σ χθεσινό) φύλλο της Τρίτης 19.9 στο Ολύμπιο Βήμα. Ρωτάτε «τι ζητά η ζωή από μας;». Εμείς άνθρωποι είμαστε με τα προβλήματα και τις ανάγκες μας και ζητούμε δικαιολογημένα να λυθούν ή να ικανοποιηθούν. Η ζωή τι είναι; Μάλιστα δε να έχει και απαιτήσεις από μας. Αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω”.
Δεν καταλαβαίνει, μας λέει ο φίλος ανάγνωσης, τι είναι η ζωή. Δεν είναι ο μόνος! Χιλιάδες επιστήμονες διαφόρων κλάδων (γιατροί, βιολόγοι, γενετιστές, κ.λ.π.) όπως και φιλόσοφοι και θεολόγοι, κατά μόνας, ή και σε ειδικές συγκεντρώσεις τους προσπαθούν να βρουν και να συμφωνήσουν σ΄ ένα κοινά αποδεκτό ορισμό της ζωής. Όμως, ως τώρα τουλάχιστον, δεν τα κατάφεραν. Προτάσεις υπάρχουν πολλές. Ωστόσο καμία, ως τώρα δεν συγκέντρωσε την έγκριση όλων. Έστω των περισσότερων.
Η διαμάχη μεταξύ των επιστημόνων διαφόρων κλάδων θυμίζει πολύ την γνωστή ιστορία των τυφλών κα του ελέφαντα. Επέτρεψαν στους τυφλούς να αγγίξουν τον ελέφαντα και να αποφανθούν τι είναι . Ο κάθε τυφλός είχε τη δική του γνώμη και άποψη. Ανάλογα με ποιο μέρος του ζώου άγγιξε. Κάποιος που έπιασε την λεπτή και μακριά ουρά του είπε πως πρόκειται για κάποιο είδος… φιδιού. Άλλος που ακούμπησε και περιεργάστηκε την προβοσκίδα του διαφώνησε υποστηρίζοντας πως αν ήταν φίδι θα πρέπει να ήταν μεγάλο και δυνατό, βόας ας πούμε ή κροταλίας, κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Εκείνος που άγγιξε ένα από τα δυνατά όμοια με κορμούς δένδρων πόδια του μίλησε για κάποιο… δένδρο κ.ο.κ. Όλες οι εκδοχές ήταν λάθος αφού δεν μπορούσαν μόνο με την αφή να αντιληφθούν όλη την αλήθεια. Ξεπερνούσε τις δυνατότητες τους αφού δεν είχαν το φως τους. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων. Και γενικότερα με όλους σχεδόν, εμάς τους ανθρώπους. Πώς να ορίσουμε άραγε τη ζωή; Ή την αγάπη π.χ. ή την ευτυχία. Κι ένα σωρό άλλες σημαντικότατες και έχουσες μεγάλη σχέση με όλους μας και με το επίπεδο και την ποιότητα της ζωής μας;
Από την άλλη πλευρά βέβαια όλοι οι ζωντανοί έχουμε εμπειρική γνώση της ζωής κι ας μη μπορούμε να την ορίσουμε επακριβώς. Το ίδιο και όσοι ευτυχισμένοι έχουν μια γεύση της ευτυχίας κ.λ.π. Μια τέτοια προσέγγιση έκανε ο μεγάλος δάσκαλος Ινδός σοφός Τζίντου Κρισναμούρτι
Οι θεοσοφιστές έλεγαν ότι ήταν … θεός, αλλά εκείνος στα 27 του χρόνια το αρνήθηκε δημοσίως. Όταν, στα πλαίσια περιοδείας και διαλέξεων του σ όλο τον κόσμο βρέθηκε στο Ρίο Ιανέιρο, ένας ευπρεπής ντόπιος τον ρώτησε ευγενέστατα: «Θα μπορούσατε κ. Κρισναμούρτι, να μου πείτε τι είναι ζωή;» Εκείνος απάντησε: «Πολύ ενδιαφέρον το ερώτημα σας. Αξίζει να ακούσουν την απάντηση μου πολλοί. Σας παρακαλώ λοιπόν, ελάτε αύριο το απόγευμα στην ομιλία μου (θα ξέρετε τον τόπο και τον χρόνο που θα γίνει) και στο τέλος της εκδήλωσης, θα σας δώσω την απάντηση. Α, μην ξεχάσετε να φέρετε μαζί σας δυο σπόρους. καλαμποκιού, ριζιού φασολιού ή άλλους. Δύο ίδιους και ότι να΄ναι».
Την επομένη ο Κρισναμούρτι μίλησε στο πολυπληθέστατο ακροατήριο του και όταν τελείωσε την διάλεξη είπε: «Τώρα έχετε το δικαίωμα να υποβάλλετε όποια σχετική ερώτηση θελήσουν κάποιοι από σας. Με συντομία γιατί γι΄αυτή τη διαδικασία διατίθενται μόνο μισή ώρα. Πριν υποβληθεί η πρώτη ερώτηση ζήτησα από κάποιον κύριο να φέρει δυο σπόρους. Αν είναι εδώ ας μου τους δώσει. Και μόλις τελειώσουν οι ερωτήσεις θα απαντήσω και στην ερώτηση που μου έκανε χθες. Δηλ. στο ερώτημα: Τι είναι ζωή;»
Ο κύριος με τους σπόρους ήταν εκεί, πλησίασε στο βήμα και έδωσε στον Κρισναμούρτι δυο ξερά φασόλια. Ο Κρισναμούρτι έκλεισε το ένα στην αριστερή και το άλλο στη δεξιά παλάμη του. Ακολούθησαν οι ερωταποκρίσεις. Κι όταν – μετά μισή ώρα – τελείωσαν, ο κ. Κρισναμούρτι είπε : «Έφτασε η ώρα να απαντήσω και στην τελευταία ερώτηση περί ζωής». Απλώνει το αριστερό του χέρι, ανοίγει την παλάμη του και τη δείχνει στο ακροατήριο. Εκεί ήταν το φασόλι που του έδωσε ο ντόπιος κύριος. Ίδιο και απαράλλακτο όπως του το παρέδωσε. Κι ο Κρισναμούρτι είπε: «Κύριε μου αυτό σίγουρα δεν είναι ζωή».
Ύστερα προέκτεινε το δεξί του χέρι και άνοιξε την παλάμη. Τότε ακούστηκε, ένα ααα γεμάτο απορία και θαυμασμό. Στο ξερό φασόλι… είχε σκάσει, ένα θαυμάσιο φύτρο! Κι ο Κρισναμούρτι είπε: «Κυρίες και κύριοι, αυτό είναι η ζωή!»
Συνεχίζεται
