Του Γιάννη Κορομήλη
Πριν από πολλά χρόνια- νέος φοιτητής τότε στο Αρ. πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης πρωτοεπισκέφτηκα το (τότε) ΣΤ΄ Γυμνάσιο (εξατάξιο) Θεσσαλονίκης στην περιοχή Παύλου Μελά (Σταυρούπολη). Μεγάλο κτίριο με τεράστιο χαλικοστρωμένο αυλόγυρο. Στην αρκετών δεκάδων μέτρων μετώπη της πρόσοψης του έγραφε με έντονα μεγάλα γράμματα: « Δεν το΄λπιζα ναν΄ η ζωή μέγα καλό και πρώτο». Στο τέρμα δεξιά και χαμηλότερα και τα μικρότερα γράμματα έφερε το όνομα : Διονύσιος Σολωμός! Τότε πρωτοσκέφτηκα σοβαρά για τη ζωή. Ο εθνικός μας ποιητής, σκέφτηκα τη χαρακτηρίζει ως το πρώτο και μεγαλύτερο αγαθό. Αξίζει συνεπώς να το σκεφτεί σοβαρά ο καθένας μας, να το ψάξει να το μελετήσει, να το κατανοήσει.
Αν είναι όντως – και απ΄όσα ως τώρα βρήκα και κατάλαβα, είναι και παραείναι «μέγα καλό και πρώτο»- τότε αυτονόητη είναι η υποχρέωση όλων μας πρώτα –πρώτα να ευγνωμονούμε εσαεί Αυτούς που μας τη χάρισαν (το Θεό και τους γονείς μας). Ύστερα πρέπει να σκεφτούμε, και να σκεφτόμαστε πάντα, πώς θα αξιοποιήσουμε ο καθένας μας, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, το μέγιστο δώρο που μας χάρισαν. Να σκεφτούμε μάλιστα μήπως τελικά δεν είμαστε εμείς που δικαιούμαστε να ζητούμε ο,τιδήποτε από τη ζωή (να ζητάμε δηλαδή από το κορυφαίο δώρο κι άλλα;) αλλά είναι η ζωή που δικαιούται να ζητάει από μας.
Προκύπτει έτσι ένα μέγιστο και σοβαρότατο ερώτημα: Σαν τι δηλαδή είναι δυνατό να ζητάει η ζωή από μας; Ας το σκεφτούμε.
Οποιοδήποτε δώρο και να μας κάνει κάποιος- συγγενής, φίλος, γνωστός- τις περισσότερες φορές θα μας είναι σε κάτι χρήσιμο και τις λιγότερες διακοσμητικό (έργο τέχνης ή κάτι άλλο σχετικό). Πάντα σε τελική ανάλυση θα είναι κάτι που θα καλύπτει (μερικώς συνήθως) κάποια ανάγκη μας, επιβίωση,ς διαβίωσης ή και ψυχική, πνευματική κ.λ.π. Σε κάθε περίπτωση πρέπει, ό,τι και νάναι, να το προσέχουμε, να το φροντίζουμε, και να του δώσουμε τη θέση που πραγματικά του αξίζει.
Εδώ μιλάμε για τη ζωή, το δώρο των δώρων κι όχι για ένα βιβλίο, ή ένα καλλυντικό, μια τσάντα, κάποιο κουζινικό κ.λ.π. Είναι προφανές ότι οι υποχρεώσεις μας απέναντι της είναι πολλές και μεγάλες:
Να τη φροντίζουμε και να τη σεβόμαστε. «Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις, / τούτο προσπάθησε τουλάχιστον/όσο μπορείς : μην την εξευτελίζεις…» πέραν τούτου: μην την υποβαθμίζεις με τις καταχρήσεις και τις επιπολαιότητες σου, μην την αγνοείς, μην την παραμελείς, μην την πληγώνεις.
«Η ζωή είναι κάτι ιερό», γράφει ο καθηγητής Α. Newberg. «Μη δίνετε τα άγια στα σκυλιά» μας δίδαξε ο Ιησούς. Ως κάτι ιερό έχουμε χρέος να τη σεβόμαστε, να την αγαπούμε, να την προστατεύουμε και να διεκδικούμε όσα την ανυψώνουν, την τιμούν ή της ανήκουν.
Η ζωή είναι πολύτιμη. Είναι μια και μοναδική για τον καθένα μας. Σκεφτήκατε ποτέ πόσο αξίζει; ‘Έστω και το πιο «φθηνό» κομμάτι της; Όχι η ψυχή, όχι το πνεύμα, αλλά το σώμα ( «χους ει και εις χούν, απελεύσει» δηλ. χώμα είσαι στο χώμα και θα καταλήξεις); Πόσο, ας πούμε, θα κοστολογήσετε το ένα σας μάτι, τα χέρια σας, τα νεφρά κ.λ.π..
Πολύτιμη λοιπόν και ανεκτίμητη η ζωή. Κι όμως την «παραδίδουμε» στους πολεμοχαρείς (στρατιωτικούς ή πολιτικούς) στους εμπόρους ναρκωτικών, σε κάποιες λαϊκίστικες και υπέρ της ένοπλης βίας ιδεολογίες.
Θα μπορούσαμε ασφαλώς να προσθέσουμε πολλά ακόμα. Ας αρκεστούμε (και λόγω χώρου)στα σημαντικότερα. Η ζωή ζητάει από μας να είμαστε: Υπεύθυνοι, ειρηνιστές, έντιμοι, δίκαιοι, γεμάτοι καλοσύνη για τους άλλους και αγάπη (προπαντός) για το Θεό και για τους συνανθρώπους μας.
