Του Αδάμου Ευαγγέλου
Εύλογα ρωτούν οι πολίτες, μέχρι πότε θα ελέγχει η Τρόικα τη χώρα. Η απάντηση είναι φανερή. Θα την ελέγχει, όσο δεν αναθεωρούμε τη σχέση της Ελλάδας με τον έξω κόσμο, όσο δεν γίνεται καμία προσπάθεια προσαρμογής στη ρευστή πραγματικότητα, όσο συνεχίζουμε να εξάγουμε εξυπνάδα, όπως την εποχή της «γκράντε διαπραγμάτευσης» με τα πουκάμισα έξω, όσο η οικονομία μας μοιάζει καπιταλιστική αλλά δεν είναι, όπως δείχνουν οι πολλοί κρατικοί περιορισμοί με αποκορύφωμα τους κεφαλαιακούς ελέγχους, όσο ο κρατισμός και το πελατειακό σύστημα εξακολουθούν να αναπαράγονται.
Θα την ελέγχει η Τρόικα τη χώρα, όσο υπάρχουν ανασταλτικά διαρθρωτικά εμπόδια, όπως η γραφειοκρατία, οι εργασιακοί νόμοι και το ρυθμιστικό πλαίσιο, τα οποία περιπλέκουν κάθε επενδυτική απόφαση. Η αστάθεια του φορολογικού συστήματος είναι ίσως το σημαντικότερο αντικίνητρο για να επενδύσει κάποιος στην Ελλάδα. Μόνο τα τέσσερα τελευταία χρόνια, οι βασικοί φορολογικού νόμοι, οι Κώδικες Φορολογίας Εισοδήματος, υπέστησαν αλλαγές με δεκάδες νομοθετήματα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι επενδυτές να αποχωρούν και μεγάλες επιχειρήσεις να μεταφέρουν την έδρα τους στο εξωτερικό, κάτι που έχει μεγάλο κόστος και για το Δημόσιο. Οι άνθρωποι που κρατούν τις τύχες της χώρας στα χέρια τους, ίσως να μην εννοούν ότι από τη μικρή μέχρι την πιο μεγάλη επιχείρηση, η φορολογική σταθερότητα αποτελεί βασικό ζητούμενο, καθώς επιτρέπει τον ασφαλή και μακροχρόνιο σχεδιασμό. Και αν το ζητούμενο τα τελευταία χρόνια είναι η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, όπως φαίνεται το ελληνικό φορολογικό σύστημα, δεν το επιτρέπει. Και δεν το επιτρέπει γιατί από μόνο του σήμερα το φορολογικό σύστημα, δημιουργεί αβεβαιότητα η οποία ακυρώνει τις προϋποθέσεις μεγέθυνσης της ελληνικής επιχείρησης, αλλά και ευρύτερα της ελληνικής οικονομίας, με συνέπεια η κατάσταση αυτή να οδηγεί στη διόγκωση της φοροδιαφυγής και στον περιορισμό της φορολογικής συμμόρφωσης, με αποτέλεσμα να μειώνονται και τα έσοδα του προϋπολογισμού. Αρα θα έλεγε κανείς ότι η φορολογική αβεβαιότητα είναι μία από τις μεγαλύτερες και πλέον ανόητες σπατάλες που κάνει το κράτος, αφού δεν εισπράττει χρήματα, τα οποία θα μπορούσε να διαθέσει στην υγεία, στην παιδεία…
Θα την ελέγχει η Τρόικα τη χώρα, όσο το συντεχνιακό κράτος συνεχίζει να ασκεί την ολέθρια εξουσία του.
Ναι, αυτό το κρατικό – συντεχνιακό μόρφωμα με τις καταχρήσεις του, το οποίο πήρε τεράστιες διαστάσεις με την ανοχή των εκάστοτε κυβερνώντων, σήμερα καλά κρατεί.
Στη σημερινή Ελλάδα, η μη βαθειά μεταρρύθμιση του συντεχνιακού κράτους είναι μια πληγή από την οποία μολύνεται όλος ο κοινωνικός ιστός. Ο στόχος του είναι να εξυπηρετούνται οι άνθρωποί του και όχι οι πολίτες. Να εξυπηρετούνται οι κρατικοδίαιτοι εργαζόμενοι, οι οποίοι με τη σειρά τους, είναι ταυτόχρονα προϊόντα και παραγωγοί των πολιτικών πελατειακού συστήματος.
Ετσι, παρατηρούνται δύο πολύ σοβαρά φαινόμενα, όπως είναι η πτώση της οικονομικής ανταγωνιστικότητας και η υπερ-διοίκηση μιας υποκυβερνώμενης χώρας, στην οποία οι μεγάλες κοινωνικές ανισότητες προκύπτουν από το συντεχνιακό κράτος, τις καταχρήσεις του και την ακαμψία του.
Θα την ελέγχει η Τρόικα τη χώρα, όσο το πολιτικό σύστημα συνεχίζει να μην δίνει τις λύσεις που χρειάζεται ο τόπος. Όμως αυτοί που είναι στο κοινοβούλιο, είναι εμείς, μια και εμείς τους ψηφίσαμε. Οι πολιτικοί είναι η εικόνα μας, παρουσιάζουν εμάς, είτε μας αρέσει είτε όχι. Έτσι τα αδιέξοδα της πολιτικής είναι και δικά μας αδιέξοδα, λόγω των κακών επιλογών μας. Πέσαμε στην παγίδα με τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα της αριστεράς και είδαμε ότι η κρίση δεν έχει πάτο, όταν την διαχειρίζονται πρόσωπα που υποκλέπτουν την εξουσία και τώρα ικανοποιούν κάθε απαίτηση των δανειστών, καταπατώντας χωρίς ντροπή υποσχέσεις και όρκους περί του αντίθετου. Όλοι λοιπόν για την καρέκλα…
Η πλήρης αποτυχία του σημερινού πολιτικού συστήματος και η αδυναμία του να βγάλει τη χώρα από την κρίση, οφείλεται στο γεγονός ότι κανείς, μα κανείς δεν τόλμησε να κάνει το αυτονόητο. Όπως : να διορθώσει το ξεχαρβαλωμένο κρατικό μηχανισμό, της αρπαχτής, της ακατάσχετης πολυνομίας, τη γραφειοκρατίας, της απίστευτης σπατάλης, να καταργήσει τα προνόμια και θέσεις άχρηστες και δαπανηρές.
Συνεπώς – απαντώντας για άλλη μια φορά στο αρχικό ερώτημα – θα συνεχίσουμε να νιώθουμε τον έλεγχο των δανειστών, όσο μας λείπει η σύνεση και στέλνουμε στην εξουσία ανθρώπους χωρίς προσόντα, χωρίς δεξιότητες, ανθρώπους με ηθελημένη άρνηση, οι οποίοι στο μόνο που διακρίθηκαν ήταν σε διαδηλώσεις και σε κομματικό ακτιβισμό. Θα συνεχίσουμε να νιώθουμε τον έλεγχο των δανειστών, όσο μας κυβερνούν άνθρωποι μέτριας πολιτικής αντίληψης οι οποίοι δεν αγαπούν την αριστεία, δεν αγαπούν την επιβράβευση, τη διάκριση, το ταλέντο.
Θα συνεχίσουμε να νιώθουμε τον εξευτελιστικό – πολλές φορές – έλεγχο των δανειστών, όσο καταδικάζουμε τη χώρα με την ψήφο μας, να κυβερνιέται και να ασκούν εξουσία άνθρωποι αρχομανείς και μικρόνοες.
