Γράφει ο Λευτέρης Μωυσιάδης
Η θέση ενός σύγχρονου Ευρωπαϊκού κόμματος, δεν μπορεί να μην είναι η καλύτερη και προς όφελος του κοινωνικού συνόλου αξιοποίηση όλων των φυσικών πόρων, προκειμένου η Ελλάδα να έχει μακροπρόθεσμα σταθερό σχέδιο και στρατηγική για την ενέργεια.
Η πρόταση της Νέας Δημοκρατίας που παρουσιάστηκε πριν λίγο καιρό, έχει τέσσερις βασικές προτεραιότητες:
Γράφει ο Λευτέρης Μωυσιάδης*
I. Τη διασφάλιση της ενεργειακής επάρκειας και τροφοδοσίας της χώρας.
II. Τη δημιουργία προϋποθέσεων ώστε το κόστος της ενέργειας να είναι προσιτό για τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις, και ανταγωνιστικό σε σχέση με άλλα γειτονικά Κράτη.
III. Την προστασία του περιβάλλοντος, με εκπλήρωση των υποχρεώσεων της χώρας που προκύπτουν από τη Συμφωνία του Παρισίου για την Κλιματική Αλλαγή.
IV. Την προσέλκυση επενδύσεων από τον ιδιωτικό τομέα, προκειμένου να πραγματοποιηθούν οι απαραίτητες επενδύσεις χωρίς να επιβαρυνθεί ο Έλληνας φορολογούμενος.
Ειδικά για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, το ειδικό χωροταξικό για τις Α.Π.Ε. προβλέπει που και πως χωροθετούνται μεταξύ άλλων και οι επενδύσεις αιολικών πάρκων. Με βάση το ειδικό χωροταξικό μπορούν να εγκατασταθούν τηρώντας απαρέγκλιτα τους ειδικούς περιβαλλοντικούς όρους – ακόμα και σε προστατευόμενες περιοχές- αφού αποδεδειγμένα προκαλούν σχεδόν μηδενική όχληση.
Συνεπώς λοιπόν, σχέδια επενδύσεων τα οποία έχουν ολοκληρώσει όλη την περιβαλλοντική αδειοδότηση εξορισμού πληρούν όρους εγκατάστασης.
Την περίοδο 1955-1963 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εάν δεν λάμβανε πέρα από οτιδήποτε άλλο μεγάλες πολιτικές αποφάσεις για την ολιστική ανάπτυξη και εκβιομηχάνιση της χώρας, σήμερα θα στερούμασταν βασικές υποδομές. Η φυγή λοιπόν προς τα εμπρός που επιλέγει η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στα τέλη της δεκαετίας του 1950 μπορεί να μην ήταν με αυστηρά οικονομικούς όρους δικαιολογημένη, αλλά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν έβλεπε ποτέ το δέντρο, αλλά το δάσος. Τα αποτελέσματα ήταν μάλλον εντυπωσιακά, εφόσον στη βάση αυτής της λογικής μετασχηματίστηκε η μεταπολεμική ελληνική οικονομία.
Σήμερα οφείλουμε να αναλογιστούμε εάν επιθυμούμε ως τοπική κοινωνία να γίνουμε μέρος της εξέλιξης ή εάν θέλουμε να μείνουμε πάλι θεατές της. Θέλουμε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας με αποδεδειγμένες θετικές συνέπειες για το περιβάλλον και απτά ανταποδοτικά οφέλη ή θα συνεχίσουμε να καίμε με μεσαιωνικό ύφος τις μάγισσες στην πυρά – και μάλιστα με πετρέλαιο;
Αν απαντήσουμε «ναι» δεν μπορούμε να συμπληρώσουμε κανένα «αλλά». «Ναι αλλά ας γίνει αλλού», «ναι αλλά όχι εδώ»…
Είναι δυστυχώς σύνηθες το φαινόμενο κομμάτων, πολιτευόμενων και αυτοδιοικητικών που λαϊκίζουν συχνά με τέτοιες επενδύσεις, αποσκοπώντας σε εκλογική ωφέλεια και με την σπέκουλα αυτή αποτελούν και τους λίγους παραδοσιακούς αντιδρώντες, την ίδια στιγμή που η πολιτεία έχει θεσμοθετημένα όργανα που αξιολογούν με πάρα πολύ αυστηρά κριτήρια και εγκρίνουν ή απορρίπτουν επενδυτικά σχέδια, τα οποία ελέγχονται στη συνέχεια από τους ίδιους μηχανισμούς για την εύρυθμη και σύννομη λειτουργία τους.
Όλοι αυτοί όμως θα ήταν χρήσιμο να απευθυνθούν στους κατοίκους των τοπικών κοινωνιών όπου είναι εγκατεστημένα αιολικά πάρκα για να διαπιστώσουν την οικονομική ωφέλεια που καρπούνται οι τοπικές κοινωνίες από τη λειτουργία τους. € 17.000.000 έχουν ήδη επιστραφεί από τη ΔΕΗ ως ανταποδοτικό τέλος από την αιολική ενέργεια. Το ποσό αυτό αφορά τα ανταποδοτικά μέχρι το 2014, ενώ σύντομα αναμένεται και η καταβολή επιπλέον € 13.000.000 στις τοπικές κοινωνίες για τα ανταποδοτικά μετά το 2014.
Διαβάστε αναλυτικά την πρόταση της Νέας Δημοκρατίας για την ενεργειακή πολιτική στον παρακάτω σύνδεσμο: goo.gl/5t1A4T
*Ο Λευτέρης Μωυσιάδης είναι Μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας
