Σφήνες του Αφεντούλη
Έλα μου, ντε, ερώτημα και το σημερινό που βρήκε να θέσει σε από «σφηνών» διάλογο ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης, αναγνώστες μου, αλλά τέλος πάντων.
Πιστοί στο έθιμο της στήλης θα κάνουμε πέτρα την καρδιά, ευχόμενοι «καλή θητεία» στον φιλελεύθερο, Σεμπάστιαν Κουρτς, που κλίνοντας επί περισσότερο του δέοντος δεξιά, κέρδισε τις εκλογές της Κυριακής, 15 του περασμένου Οκτώβρη, αφού προηγουμένως, ως υπουργός Εξωτερικών, φρόντισε να μας αλλάξει τον αδόξαστο, πότε επιμένοντας στο κλείσιμο της βαλκανικής οδού μη μετακινηθεί πρόσφυγας από τη χρηματοδοτούμενη Ελλάδα προς την εκτός κονδυλίων πατρίδα του, ένα το κρατούμενο(!), και πότε συντασσόμενος με το «μπλοκ» των σκληρών του δόκτορος Σόιμπλε που προτείνανε στη χώρα μας να κάνει σύντομο διάλειμμα εκτός ευρώ.
Ωσάν να παίζαμε καλαθοσφαίριση, δηλαδή, για να πάρουμε «timeout», κι άντε μετά να αφήσει κρατούμενο στη θέση του ο αλληλέγγυος χαμηλοσυνταξιούχος, «Μήτσος».
Το κατεβάζουμε, λοιπόν, για να τα ψάλλει μια ώρα αρχύτερα, άδων ως άλλος Μουστακί σε διασκευασμένη ποίηση Δημήτρη Χριστοδούλου:
Εδώ μέτοικος. Σεμπάστιαν, με θέλετε ένοικο;…
Σαν σύννεφο απ’ τον καιρό, / μονάχο μες τον ουρανό, / πήρα παιδί τους δρόμους.
Όργωσα θάλασσα και γη / με μια ελπίδα στην καρδιά / και βάσανα στους ώμους
Μ’ αυτά τα χέρια σαν κουπιά / που δε γνωρίσανε χαρά / πάλεψα με το κύμα.
Κι είχαν τα μέσα μου πληγή, / τις διάτες να μη βρίσκω γη, / Αυστριακών το κρίμα.
Με τη σφιγγώδη μου μορφή / να περπατώ χωρίς τροφή / χάθηκα μες τη νύχτα.
Και τ’ όνειρο με πήγε κει / που ‘χει ευμάρεια γενική / μα πρόσκληση δεν είδα.
Με την καρδιά μου μια πληγή / αφήνω Βιεννέζων γη / που ήθελα να ζήσω.
Βλέπετε, πήρανε μαζί / το όνειρο και την αυγή / και φεύγω να ηρεμήσω,
αλλά πώς να ησυχάσει ο βάρδος, αναγνώστες μου, όταν εσχάτως έχουν στήσει τριγύρω μας χορό τα παρατράγουδα.
Άλλα εσωστρεφή, φοβικά ή ακροδεξιά, το ίδιο κάνει, να απομυζούν την ανθρωπιά των ευρωπαϊκών δημοκρατιών, παρωθώντας τον Σεμπάστιαν Κουρτς να υιοθετήσει απόψεις ενός ναζιστικού παρελθόντος ακροδεξιού κόμματος, όπως προαναφέραμε, έως ορίων μετεκλογικής συνεργασίας, μάλιστα, και προς μεγάλη ασυγκινησία για τα προβλήματα ημών των ανοικονόμητων, βεβαίως – βεβαίως, θυμηθείτε το(!), κι άλλα έξω καρδιά.
Με το εξωστρεφές της συζύγου, κυρίας «Μήτσαινας», πομπωδώς διερωτώμενης: «Θα προτιμήσεις ύπνο, όταν θύραθεν ξενόφοβες τάσεις επιβουλεύονται το της δημοκρατίας λίκνο;» να σαλπίζει έγερση εν τω άμα για να κόψουμε τον βήχα όλων όσοι φιλοδοξούν να μας βάλουν να χορεύουμε στους σκοπούς τους, απαγγέλλοντας α λα Μποστ:
Καντάδες απάντηση στους τσαμπουκάδες.
Όχι αγριάδες και μομφές σε σύμμαχους και φίλους,
τι αναπάντεχα θα δεις τους Έλληνες οργίλους.
Όλων ημών, Σεμπάστιαν, είν’ η χολή σπασμένη
και ποιος θα φοβηθεί βροχή σαν είμαστε βρεγμένοι;
Εκτός αν πας φιρί – φιρί να γίνουμε δυο ξένοι,
για να δανείζει η χώρα σου η εξοικονομημένη
αγνώστους και αταίριαστους του Νότου πτωχευμένοι,
γιατί ρωμιός, Σεμπάστιαν, απ’ το ευρώ δεν βγαίνει,
κι όσο για τις αντιρρήσεις που ενδέχεται να εγείρει η νέα αυστριακή κυβέρνηση ενόψει ρύθμισης του ελληνικού χρέους;
Με κανταδόρους σαν τον «Μήτσο», αναγνώστες μου, άλλοι, προ του κινδύνου να καταστούν χλεύη της οικουμένης, πρέπει να μάθουν καλούς τρόπους, γίναμε σαφείς;…
-Ω-
