Σφήνες του Αφεντούλη
Του ορυχείου οι στοές…
Φαρμακωμένος ο καιρός παραμονεύει
μες τις στοές του ορυχείου να σε βρει
κι απελπισμένος ο άνεργος γυρεύει,
αριστερέ μου ποιον εξάψαλμο θα πει.
Σε καρτερούνε συμφορές και συμπληγάδες,
μες τα μαλάματα μια νύφη ξαγρυπνά
και στο μυαλό της εξυφαίνει τις κατσάδες
να βάλει πόστα τον που υπόσχεται πολλά.
Άκου τα λόγια τα πικρά του σκαπανέα,
κοίτα της νύφης τη θωριά αγριωπή,
στις κάλπες θα αποκαλύψουνε τα νέα,
κι άμα στηθούν μην περιμένεις προκοπή.
Του ορυχείου οι γραμμές και τα βαγόνια
«μαύρο» μηνάνε, αν το θέμα δεν λυθεί,
η Κουμουνδούρου, που θα αψηφούσε τα Μνημόνια,
να ικετεύει ψήφο φοβούμενη μην ηττηθεί,
διασκευή Μάνου Ελευθερίου επιστράτευσε ο ανήσυχος περί του αν οι κυβερνητικοί χειρισμοί θα μας απαλλάξουν από την επιτροπεία των Θεσμών τον ερχόμενο Αύγουστο, χαμηλοσυνταξιούχος, «Μήτσος», για να οριοθετήσει τη σημερινή αφήγηση, οπότε τι να έκανε κι ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης, αναγνώστες μου;
Κατόπιν ενός τόσο εμπνευσμένου προοιμίου – δημιουργέ Ελευθερίου, αν είναι «να βγάλετε χρυσή» λόγω αμετροέπειας, μια κουβέντα είπαμε που την ανακαλούμε, με το συμπάθιο κιόλας! – παρέδωσε το πηδάλιο τής ενημέρωσης στον εκλογομάγειρα, διαφωνεί κανείς;
Δεν νομίζω(!), πιθανολόγημα επιτρέπον να περάσουμε στο κυρίως θέμα, αν η σύζυγος, κυρία «Μήτσαινα», δεν έσπευδε να υποβάλλει τις αριστερές ενστάσεις της, πομπωδώς διερωτώμενη:
Εκλογές; Ποιος επείγεται μαθές…
Κακά τα ψέματα, αναγνώστες μου. Με τη συντρόφισσα να υπενθυμίζει, λέτε και δεν το ξέραμε, πως ο μόνος αρμόδιος προκηρύξεως εκλογών Πρωθυπουργός τις τοποθετεί στο τέλος τής τετραετίας, μισό να απομονώσουμε τις παρεμβολές για να ολοκληρώσουμε την αρχική τοποθέτηση κι ύστερα ξιφουλκούμε με την ησυχία μας.
Διότι, το μότο «ο χρυσός μάς φέρνει κοντά» της αλληλέγγυας προ ετών διαφήμισης δεν φαίνεται να βρίσκει σύμφωνους τους πέριξ Σκουριών της Χαλκιδικής κατοίκους, όπου στις αρχές τού φθινοπώρου, εξ αφορμής δυσαρέσκειας της «Eldorado Gold» με τις διά κυβερνητικής υπαιτιότητας καθυστερήσεις των χρυσοφόρων αντλήσεων, μεταλλωρύχοι και απασχολούμενοι στον τουρισμό, άρα υπέρμαχοι της περιβαλλοντικής προστασίας, βρέθηκαν μακράν.
Πιο μακράν δεν γίνεται, όταν οι έριδες μεταξύ των από την ανεργία απειλουμένων και των σε τουριστικά έσοδα προσβλεπόντων κατάφεραν να διαπληκτίζονται μέχρι και τα παιδιά των αντιμαχόμενων στα σχολεία, το θυμάστε;
Αν όχι, τώρα που χάρη στις συνομιλίες κυβέρνησης – επενδυτών η ένταση αποκλιμακώθηκε, δραττόμαστε της ευκαιρίας να αναδείξουμε πλάι στο κοινωνικό και το παράπλευρο πολιτικό κόστος, άδοντες σε διασκευή παλαιότερης λαϊκής επιτυχίας:
Η ψηφοδόχος, μια μέρα τού Σεπτέμβρη,
εκεί που έσμιγε η απαντοχή με τον καημό,
ήταν γραφτό Αριστερά να φέρει,
αχ η καρδιά μου, μόλις δω λογαριασμό.
Στην ψηφοδόχο, στην ψηφοδόχο,
μεγάλη πάθαμε ζημιά,
παράπονο να το ‘χω.
Στην ψηφοδόχο σε βρήκα και με βρήκες,
γυρεύαμε απ’ τα Μνημόνια σωσμό,
και τώρα που εκλέχτηκες μου είπες,
λυπάμαι, ξόφλα τον λογαριασμό.
Στην ψηφοδόχο, στην ψηφοδόχο,
τη στήριξη που θα ζητάς,
σιγά μην ξαναδώσω,
έλαβε τα μηνύματα των καιρών το Μαξίμου;
«Προ πονόψυχου Αλέξη, / Μητσοτάκη θα εκλέξει, / Έλληνας τα ζόρια έχων / κι αναπτύξεις απαντέχων;» αναρωτήθηκε η συντρόφισσα, αφήνοντας το αποτέλεσμα των εκλογών ανοιχτό κι όσο για το ευγενές μέταλλο, αναγνώστες μου;
Είθε να μας ξαναφέρει κοντά, μήπως αντικρίσουμε το πολυπόθητο ξέφωτο αλληλοβοηθούμενοι, αμήν!…
-Ω-
