Του Δημήτριου Νατσιού
«Αυτό που κερδήθηκε με αίμα δεν μπορεί να ξεπουληθεί με το μελάνι μιας υπογραφής»
Μπαίνω απευθείας στο θέμα, άνευ περιστροφών και προλόγων. Αν βρεθεί, αν τολμήσει «ελληνική» κυβέρνηση, κυβέρνηση Γραικύλων, να υπογράψει την προδοσία, την μεγαλύτερη από καταβολής νεοελληνικού κράτους, που λέγεται «βόρεια ή άνω ή νέα «Μακεδονία», θα πρέπει να γνωρίζει ότι:
Πρώτο: το πλέον ευτελές και ανάξιο λόγου. Δεν πρόκειται ν ξαναδεί εξουσία. Όπως στην περίπτωση του ιστορικού κουρελουργήματος της Ρεπούση, θα υπάρξει τέτοια κινητοποίηση από τον πατριωτικό χώρο, που οι κυβερνώντες – όποιοι κι αν είναι – θα τρίβουν κυριολεκτικά τα μάτια τους. Ιδίως οι βουλευτές της Μακεδονίας, ας ετοιμάζονται για ισόβια, άτιμη και όχι τιμητική ιδιώτευση. Ας γνωρίζουν ότι θα αντιμετωπίσουν σε περίπτωση υπογραφής της προδοσίας, ό,τι αντιμετώπισαν οι παπόδουλοι επίσκοποι, όταν γύρισαν στην Κωνσταντινούπολη το 1438, μετά την ψευτοσύνοδο Φερράρας – Φλωρεντίας. Υπέγραψαν ένωση – υποταγή της Ορθοδοξίας – των Εκκλησιών και φτάνοντας στην Πόλη τους ανέμενε ο λαός.. . Όταν μαθεύτηκε ότι λατινοφρόνησαν και υπέκυψαν στα «φλωρία» του Πάπα, ο ευσεβής λαός τους προπηλάκισε και τους έφτυσε. Ταραγμένοι και μετανιωμένοι ψέλλιζαν οι μητραλοίες: «Πεπράκαμεν (πουλήσαμε) την πίστην ημών, αντηλλάξαμεν τη ασεβεία την ευσέβειαν, προδόντες την καθαράν θυσίαν (την Ορθοδοξία), αζυμίται (παπικοί) γεγόναμεν. Κόψατε την δεξιάν ημών την υπογράψασαν ( κόψτε το χέρι που υπέγραψε), εκριζώσατε την γλώσσαν ημών την τοιαύτα ομολογήσασαν. (Δ. Παναγόπουλου, «Εις έναντι μυρίων»). Χέρι που θα υπογράψει και γλώσσα που θα ομολογήσει «Βόρεια ή Άνω ή Νέα Μακεδονία» θέλει κόψιμο ή ξερίζωμα. Τελεία και παύλα. Σε θέματα Πατρίδος ή Πίστεως δεν χωρεί συγκατάβασις.
Δεύτερον: η στάση μας στο θέμα της Μακεδονίας είναι η λυδία λίθος για το σύνολο της εξωτερικής μας πολιτικής. Αν υποκύψουμε στους ωμούς εκβιασμούς και παραδώσουμε αμαχητί το όνομα ανοίγει ο ασκός του Αιόλου. Πέραν της διεθνούς ανυποληψίας και περιφρόνησης – που ήδη … απολαμβάνουμε – δημιουργείται κακό προηγούμενο. Όλοι – Αλβανοί – Βούλγαροι και οι πάτρωνες τους Τούρκοι – θα απαιτούν, θα ορμούν καλύτερα, και εμείς θα επαιτούμε την σύμπραξη των ανύπαρκτων συμμάχων. Ως γνωστόν οι λεγόμενες μεγάλες δυνάμεις συναγάγουν συμπεράσματα για την πολιτική τους, όχι με κριτήριο την «ετοιμότητα υποκλίσεων», αλλά με κριτήριο την ισχύ των κρατών στις περιφέρειες, την ικανότητα – αποφασιστικότητα των κυβερνήσεων τους να υπερασπίσουν τα εθνικά τους συμφέροντα και το ειδικό γεωπολιτικό βάρος που αναπτύσσουν στους περιφερειακούς συσχετισμούς ισχύος.
Τρίτον: Αν συμβεί το απευκταίο, η προδοσία, είναι σίγουρο πως οι Σκοπιανοί ευθύς θα καταπατήσουν τις υπογραφές τους και θα θέσουν, από θέσεως ισχύος πλέον, όλα τα συμπαρομαρτούντα με το Σκοπιανό ζητήματα: αλυτρωτισμός, περιουσίες, ονοματοδοσία προϊόντων, τοπονυμίων, αεροδρομίων, «μακεδονική» εκκλησία, ιστορική κληρονομιά. Μας απομένει, δεν έχει σημασία αν είναι εις το εγγύς ή το απώτερο μέλλον, το μακεδονικό Κόσσοβο. Και τότε θα ερωτηθούμε εμείς οι Μακεδόνες, οι γηγενείς. «Είστε Έλληνες ή Μακεδόνες; Όσοι Έλληνες κάτω από τον Όλυμπο.. η Μακεδονία ανήκει στους Μακεδόνες».
Τέταρτον: «Την δε πόλιν σοι δούναι ούτ’ εμόν εστί ουτ’ άλλου των κατοικούντων εν αυτή…». Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο ηρωικός αυτοκράτορας, διδάσκει ες αεί. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πουλήσει πατρίδα. Στην πατρίδα ανήκουμε και δεν μας ανήκει. Αυτό που κερδήθηκε με αίμα δεν μπορεί κανείς να το περιφέρει σε συνέδρια παρανόμων, να το διαγράψει με το μελάνι μιας υπογραφής.
Κάποιοι θέλουν να «ρευστοποιήσουν» κόκαλα ιερά σε σταδιοδρομίες, αξιώματα έδρανα πρωθυπουργικά. «Παίζουνε πασιέντζες το έθνος ολάκερο για να ικανοποιήσουν τις μωροφιλοδοξίες τους», όπως έλεγε ο Παν. Κολοκοτρώνης. Ματαιοπονούν. Πολλές φορές σταυρώθηκε ο Ελληνισμός από ξένους και βαρβάρους, πολιτισμένους και απολίτιστους, πολλές φορές και τους δικού μας, τους εφιάλτες και μηδίζοντας, παλαιούς και νέους, αλλά, «ιδού ζώμεν». «Τρώνε από μας και μάνει και μαγιά». Και άλλη φορά η Μακεδονία χάθηκε με το μελάνι της υπογραφής. Το 1878 η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου την παραχωρούσε σχεδόν εξ ολοκλήρου στη Βουλγαρία. Εις μάτην. Κατέπεσε μέσα σε λίγους μήνες το ψεύδος και η αδικία. Η συνθήκη του Βερολίνου αποκατέστησε την τότε τάξη των πραγμάτων. Σ’ αυτά τα ζητήματα λειτουργούν και πνευματικού νόμοι. «Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής, η οικουμένη και πάντες οι κατοικούντες εν αυτή». (Ψαλμός, ΚΔ΄).
Πέμπτον: Τυχόν υπογραφή σε κείμενο καταισχύνης και διασυρμού που θα αναγνωρίζει κράτος Μακεδονίας, θα τινάξει στον αέρα την ελληνική εκπαίδευση. Υα παρουσιαστούμε ενώπιον των μαθητών μας ψεύτες, υποκριτές, με έλλειψη φιλοπατρίας, αφού τόσα χρόνια διδάσκουμε μία και μοναδική Μακεδονία, αναπόσπαστο τμήμα του Ελληνισμού. Ελεγχόμαστε έτσι για την πνευματική μας ανεντιμότητα, για την παιδαγωγική μας ειλικρίνεια. Όταν αντικρίσουν οι μαθητές μας στις οθόνες τους Σκοπιανούς να πανηγυρίζουν για την «υποκλοπή, και τους χάρτες να εμφανίζουν «Νέα Μακεδονία», τι θα τους πούμε το άλλο πρωί; Πώς ο φιλότιμος και ευαίσθητος Έλληνες δάσκαλος θα ατενίσει το βλέμμα των μαθητών του; Θα μας τοξεύει αλύπητα η απορία, η ειρωνεία, η αγωνία των παιδιών για την επερχόμενη θύελλα.
Ντροπή να ντροπιαστούμε ωρέ!! 8500 νεκροί πολεμιστές στο Κιλκίς, το 1913, έπεσαν για την Μακεδονία μας. Θα καταδεχτούμε να μαγαρίσουμε το χώμα που φιλοξενεί τα κόκκαλα τους τα ιερά;
Την περίοδο της Τουρκοκρατίας οι γυναίκες έδιναν στο παιδί που βαφτίζανε μια ευχή: «Μη χάσεις το όνομά σου», υπονοώντας τον κίνδυνο αλλαξοπιστίας. Και σήμερα στην αλαλιασμένη εποχή μας μια πρέπει να είναι η ευχή και η προσευχή μας: να μην χάσουμε το όνομά μας, το όνομά μας που είναι Μακεδονία.
Νατσιός Δημήτρης
Δάσκαλος – Κιλκίς
