Του Αντώνη Νταγλιούδη
Σύμφωνα με τον νόμο 4327/2015 και με σχετική υπουργική απόφαση έγιναν το 2015 κρίσεις Διευθυντών εκπαίδευσης. Εκτός από τις προϋποθέσεις καθορίστηκαν τα κριτήρια ,που ήταν τρία και μοριοδοτούσαν αναλόγως τους υποψήφιους:H επιστημονική επάρκεια ,η εμπειρία και η «συμβολή στο εκπαιδευτικό έργο – προσωπικότητα – γενική συγκρότηση ».Το τελευταίο προέκυπτε με μυστική ψηφοφορία του Συλλόγου διδασκόντων .Έγινε λοιπόν η διαδικασία και εξελέγησαν μεταξύ άλλων και διευθυντές μικρής ηλικίας με γνώση, όρεξη και κοινωνική αναγνώριση (όχι πάντα βεβαίως).Όμως το Συμβούλιο Επικρατείας (ΣΕ) μετά από προσφυγή της Πανελλήνιας Ενωσης Διευθυντών Εκπαίδευσης(Τι είναι αυτό άραγε; Υπάρχουν μόνιμοι διευθυντές που συγκροτούν τέτοια ένωση;)ακύρωσε την διάταξη με το εξής σκεπτικό: η διοίκηση των σχολικών μονάδων πρέπει να αναδεικνύεται από κατάλληλο όργανο που συγκροτείται και λειτουργεί με εχέγγυα αξιοκρατίας, αμεροληψίας και αντικειμενικότητας και με διαφανή και αντικειμενική διαδικασία, κατάλληλη για τη διασφάλιση της ενιαίας και ομοιόμορφης εφαρμογής των οριζομένων κριτηρίων και στο πλαίσιο της ιεραρχικής δομής της υπηρεσίας. Με την προβλεπόμενη διαδικασία επιλογής, μέσω του Συλλόγου Διδασκόντων, οι υποψήφιοι «δεν αξιολογούνται με αιτιολογία» και η έλλειψη της αιτιολογίας καθιστά την όλη διαδικασία «αντίθετη στις αρχές της ισότητας, της αξιοκρατίας και της ελεύθερης προσβάσεως και σταδιοδρομίας κάθε Έλληνα στις δημόσιες θέσεις κατά το λόγο της προσωπικής του αξίας και ικανότητας ».Έτσι λοιπόν έγιναν οι τελευταίες κρίσεις με την καθιερωμένη συνέντευξη όπου όλοι πήραν από 6 έως 8 μόρια και Διευθυντές έγιναν βασικά οι αρχαιότεροι. Γιατί η ψηφοφορία του συλλόγου διδασκόντων δεν περιέχει «αξιοκρατία, αμεροληψία και αντικειμενικότητα »;Γιατί η δια της ψήφου επιλογή του διδάσκοντα ,φυσικού προσώπου, πολίτη(από όπου κατά το σύνταγμα πηγάζουν όλες οι εξουσίες)δεν θεωρείται «αιτιολογημένη αξιολόγηση» ;Διότι κατά την άποψη του ΣΕ ο πολίτης δεν είναι άξιος να συμβάλλει στην επιλογή των διοικητών του-αυτό είναι έργο «σοφών-ειδικών»
Η αδειοδότηση τηλεοπτικών σταθμών είναι κατά το σύνταγμα αρμοδιότητα του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης(ΕΣΡ).Αυτό όμως για να συγκροτηθεί απαιτείται η σύμφωνη γνώμη της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το 2016 παρά τις επανειλημμένες προσκλήσεις της της εκλεγμένης δημόσιας αρχής, η ΝΔ δεν συμφωνούσε στην συγκρότησή του και δεν προχωρούσε η διαδικασία αδειοδοτήσεων .Η κυβέρνηση λοιπόν έκρινε ότι ως εκ του συντάγματος υπεύθυνη για να λειτουργεί νόμιμα σε καθεστώς ισονομίας η κοινωνία και άρα και οι τηλεοπτικοί σταθμοί, προχώρησε σε νομοθετική ρύθμιση και αδειοδοτική διαδικασία. Το ΣΕ όμως με πλειοψηφία ακύρωσε τον νόμο και την διαδικασία διότι «το ΕΣΡ είναι το μόνο αρμόδιο όργανο» .Αν δηλαδή η αξιωματική αντιπολίτευση δεν επιθυμεί την συγκρότηση ΕΣΡ στην χώρα μας επι…πεντακόσια χρόνια οι TV θα λειτουργούν αυθαίρετα με δια της μαγκιάς κατάληψη των δημόσιων συχνοτήτων.
Υπάρχει σαφής νομοθεσία σύμφωνα με την οποία κοινόχρηστοι χώροι (δρόμοι,πλατείες κλπ)δεν μεταβιβάζονται ,δεν πωλούνται. Επί χούντας όμως το Δημοτικό Συμβούλιο Αιγινίου δώρισε στο Σώμα Ελλήνων Προσκόπων(ΣΕΠ) τμήμα πλατείας ,βαπτίζοντάς το «οικόπεδο» . Έκτοτε και παρά τις προσφυγές και τις εφέσεις όπου αναφερόταν ότι πρόκειται για πλατεία οι δικαστές δεν εφάρμοσαν τον νόμο και δεν ακύρωσαν το συμβόλαιο.Αποτέλεσμα:Τμήμα πλατείας με κτίριο πολιτισμού στο Αιγίνιο(το πολύκεντρο)ανήκει ακόμα-υπο την αδράνεια βεβαίως των δημοτικών διοικήσεων(και της σημερινής)-στο ΣΕΜ και να καταλογίζονται με δικαστικές αποφάσεις αποζημιώσεις χρήσης στον Δήμο.
Πρόκεται για τρία διαφορετικά ακραία παραδείγματα λανθασμένων κατά την γνώμη μου αποφάσεων της Ελληνική δικαιοσύνης. Βεβαίως είναι σεβαστές και εφαρμόσιμες(Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς),αλλά οφείλονται σε υποκειμενικές εσφαλμένες εκτιμήσεις και αβλεψίες και προξενούν κοινωνική ζημία.
Οι πολιτικές ηγεσίες λοιπόν πρέπει να προσαρμόζουν καταλλήλως την νομοθεσία ώστε να περιορίζεται η δυνατότητα υποκειμενικών λανθασμένων ερμηνειών. Το πιο σημαντικό όμως είναι η κοινωνία .Που πρέπει να αντιδρά στην ανομία ,να υπερασπίζεται το δίκαιο και να πολεμά την αυταρχικότητα ακόμα και αν αυτή προέρχεται από τους κόλπους της δικαιοσύνης .Και στις τρείς όμως περιπτώσεις που ανέφερα η κοινωνία και τα κινήματα ήταν και είναι απόντα. Δυστυχώς!
