Του Μανώλη Κ. Κεφαλογιάννη
Άρθρο του Μανώλη Κ. Κεφαλογιάννη
Η Ευρώπη κινείται πλέον σε υψηλές οικονομικές ταχύτητες.
Αναπτύσσεται, με ταχείς οικονομικούς ρυθμούς.
Άφησε πίσω της, κρίση και ύφεση.
Χώρες που ήταν μέχρι πρόσφατα σε μνημόνια, Κύπρος, Ιρλανδία, Πορτογαλία παρουσιάζουν ρυθμούς ανάπτυξης ρεκόρ.
Μόνη της ξεχασμένη, η Ελλάδα. Που ξέχασε τι σημαίνει ανάπτυξη.
Που παραμένει σε ρυθμούς ύφεσης τρία χρόνια τώρα.
Πριν ένα χρόνο, κάποιοι πανηγύριζαν γιατί το 2017 η ανάπτυξη θα ανέλθει στο 2,7% του ΑΕΠ σύμφωνα με τον προϋπολογισμό που μόλις είχαν ψηφίσει.
Σήμερα, προσεύχονται να βελτιωθεί το ΑΕΠ του 2017 κατά 1,6%.
Κάποτε, κατηγορούσαν την προηγούμενη κυβέρνηση ότι δημιούργησε τη γενιά των 700 ευρώ.
Σήμερα, πανηγυρίζουν για τη γενιά των 360 ευρώ της μερικής απασχόλησης.
Κάποτε, βάφτιζαν τον Πειραιά «λιμάνι της αγωνίας» και δενόντουσαν στα κάγκελα για να μην πραγματοποιηθεί η ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ.
Σήμερα, θριαμβολογούν και προσπαθούν να μας πείσουν ότι η επένδυση της Cosco οφείλεται σε αυτούς.
Κάποτε, οι διαδηλώσεις κατά της επένδυσης στο Ελληνικό ήταν στην καθημερινή τους ατζέντα παρέα με τις κραυγές αγανάκτησης περί περιβάλλοντος και ξεπουλήματος.
Σήμερα, πανηγυρίζουν μέσω Tweeter την υπογραφή του Προεδρικού Διατάγματος για την επένδυση του Ελληνικού που καθυστέρησε τρία χρόνια.
Κάποτε, η οποιαδήποτε ιδιωτικοποίηση ήταν από σκάνδαλο και ξεπούλημα μέχρι προδοσία.
Σήμερα, είναι «ευχής έργο» η εκχώρηση όλης της δημόσιας περιουσίας στο υπό ξένη διοίκηση Υπερταμείο για 99 χρόνια.
Κάποτε, κραυγάζανε στις ομιλίες τους: «Θα βαράμε τα νταούλια και θα χορεύουν οι αγορές.
Σήμερα, με αμήχανο χαμόγελο σημαίνουν την έναρξη των εργασιών της Wall Street της «Μέκκας» των αγορών.
Κάποτε, κρατούσαν πανό με το αλήστου μνήμης σύνθημα: «Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη».
Σήμερα, είναι αυτοί, οι επισπεύδοντες στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας.
Κάποτε, κραύγαζαν κατά των «αιμοδιψών» τραπεζιτών.
Σήμερα, υπερασπίζονται μέχρι θανάτου τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς κοπτόμενοι για την ευστάθεια του τραπεζικού συστήματος.
Κάποτε, ήταν «η κάθε λέξη του Συντάγματος».
Σήμερα, τσαλαπατούν το Σύνταγμα όποτε στέκεται θεσμικά ενάντια στις μικροκομματικές τους επιδιώξεις μας
Κάποτε, σκίζανε τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο.
Σήμερα, έχουν ήδη υπογράψει δύο αχρείαστα μνημόνια.
Κάποτε, ήταν υποταγή στην «μπότα των δανειστών» το mail Χαρδούβελη του 1,5 δις ευρώ.
Σήμερα, είναι αποτέλεσμα σκληρής διαπραγμάτευσης και έντιμος συμβιβασμός τα 20 δις ευρώ μέτρα που έχουν επιβάλλει στην ελληνική κοινωνία και στην πραγματική οικονομία.
«Ο Αλέξης Τσίπρας δεν πρόδωσε, δεν εξαπάτησε, δεν είπε ψέματα στον ελληνικό λαό.»(!!!)
Κάποτε, στο πολιτικό λεξιλόγιο της ευκολίας και του λαϊκισμού δονούσαν την ατμόσφαιρα οι λέξεις, προδότες, γερμανοτσολιάδες, μερκελιστές.
Σήμερα, διανθίζεται από καινούργιες εκφράσεις. Δίκαιη ανάπτυξη, επενδύσεις, καθαρή έξοδος από τα μνημόνια.
Ανοίκειες πολιτικές ύβρεις τότε. Πολιτικές πομφόλυγες κενές περιεχομένου σήμερα.
Οι έννοιες επενδύσεις και ανάπτυξη με το ΣΥΡΙΖΑ είναι έννοιες ασύμβατες.
Δεν γνωρίστηκαν ποτέ. Δεν συναντήθηκαν ποτέ. Δεν θα συνυπάρξουν ποτέ.
Λόγω της βαριάς ιδεοληπτικής αγκύλωσης του.
Που στοχεύει σε ένα μόνο. Στην καθεστωτική του επικράτηση μέσω της φτωχοποίησης της κοινωνίας. Της ολοκληρωτικής ισοπέδωσης προς τα κάτω.
«Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση αλλά δεν πήρε την εξουσία»(!!!)
Και η έννοια καθαρή έξοδος από τα μνημόνια είναι μία ακόμη πολιτική ουτοπία της κυβέρνησης.
Μίας κυβέρνησης που έχει δεσμεύσει τη χώρα για πολλά χρόνια μετά τη λήξη του υφιστάμενου τρίτου προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής.
Με ένα τέταρτο μνημόνιο διαρκείας. Μέχρι το 2060.
Γιατί, η σημερινή αριστερή κυβέρνηση έχει συμφωνήσει και υπογράψει.
Μέτρα περικοπής των συντάξεων και μείωσης του αφορολόγητου ορίου που θα εφαρμοστούν από την 1η Ιανουαρίου 2019 συνολικού ύψους 5,2 δις ευρώ.
Δέσμευση για διατήρηση συγκεκριμένων υψηλών πλεονασμάτων μέχρι το 2060.
Κάποτε, τρία χρόνια πριν η χώρα έβγαινε από τα μνημόνια.
Κάποιοι, τότε σας είπαν την αλήθεια. Χαρακτηρίστηκαν, αφρόνως, κινδυνολόγοι και καταστροφολόγοι.
Κάποιοι, τότε έριξαν, χρησιμοποιώντας τον πολιτικό εκβιασμό της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, την κυβέρνηση Σαμαρά. Κάποιοι τους επιδοκίμασαν. Τους έδωσαν τη νίκη στις εκλογές.
Σήμερα, τρία χρόνια μετά όλοι ξέρουμε ότι κάνανε λάθος. Που στοίχισε σε όλους. Αλλά, κυρίως, στην Πατρίδα μας.
Σήμερα, όλοι πια ξέρουμε ότι επιβάλλεται άμεσα πολιτική αλλαγή.
Που θα δώσει ξανά ώθηση στην Ελλάδα.
