Του Μακρυγιάννη
Οι εξελίξεις στη διεθνή σκηνή είναι καλπάζουσες σε βαθμό, ώστε να είναι αρκετά δύσκολη η παρακολούθησή τους. Παρατηρείται μείξη λαών και πολιτισμών με τελικό στόχο τον αφανισμό των ιδιαιτεροτήτων και τον σχηματισμό ενός συνονθυλεύματος μαζών υποταγμένων στα κελεύσματα των δυνάμεων που απεργάζονται συμφορές για τον πλανήτη μας όχι μόνο για τις ανθρώπινες κοινωνίες, αλλά και για τη φύση. Ήδη κάποιοι έντιμοι επιστήμονες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τον ανησυχητικού βαθμού περιορισμό της βιοποικιλότητας.
ΟΙ εξελίξεις αυτές βρίσκουν τον λαό μας να βιώνει βαθειά παρακμή, την τρίτη μεγάλη παρακμή στην μακραίωνη ιστορία του.
Η πρώτη εκδηλώθηκε κατά την ύστερη αρχαιότητα, περί το τέλος της ελληνιστικής εποχής. Ο Πολύβιος ο Μεγαλοπολίτης παρουσιάζοντας την εικόνα της Ελλάδος το 165 π.Χ. έγραψε: «Έφθασε ο καιρός σήμερα στην Ελλάδα να υπάρχει αρνησιπαιδία και ολιγανθρωπία, εξαιτίας της οποίας οι πόλεις ερημώθηκαν και σημειώθηκε πλήρης έλλειψη παραγωγής, αν και δεν συνέβησαν πόλεμοι ή επιδημίες, επειδή οι άνθρωποι εξετράπησαν στον εγωισμό και τη φιλοχρηματία ακόμη και σε τεμπελιά, έτσι ώστε να μη θέλουν να παντρευτούν, ούτε να κάνουν παιδιά, ούτε να ανατρέφουν, αλλά να αποκτούν το πολύ ένα ή δύο, ώστε να τα αφήσουν πλούσια κληρονομιά και να μη ξοδεύουν για την ανατροφή τους, γι’ αυτό το λόγο το κακό μεγαλώνει». Ο εκφυλισμός προστέθηκε στην προαιώνια κατάρα της φυλής μας, τη φιλαρχία και τη διχόνοια, ώστε ο Ρωμαίος συγκλητικός Κάτων, αν και ελληνομαθής, επισήμανε τον κίνδυνο που διέτρεχαν οι ομοεθνείς του από τις κακές ελληνικές επιρροές. Φοβόταν αυτούς, που με μεγάλη ευκολία νικούσαν τα ρωμαϊκά στρατεύματα, μήπως τελικά τους νικήσουν με τη διαφθορά τους!
Η δεύτερη εκδηλώθηκε στην αυτοκρατορία της Ρωμανίας, την οποία κάποιοι Νεοέλληνες (είναι πράγματι;) θέτουν εκτός ελληνικής ιστορίας. Ήδη από τα μέσα του 11ου αιώνα παρατηρήθηκε σ’ αυτήν τάση των ισχυρών επιβολής φεουδαρχίας, κατά τα φραγκικά πρότυπα, που είχαν επικρατήσει στη Δύση. Παράλληλα εντάθηκε η διαφθορά στον δημόσιο βίο με δύο σημαντικές συνέπειες: Την ολιγοτεκνία και την εκούσια μεταστροφή στη μουσουλμανική θρησκεία στις κατακτηθείσες περιοχές. Ελάχιστοι ήσαν οι υπερασπιστές εντός των τειχών της Κωνσταντινούπολης, όταν άρχισε την πολιορκία της ο Μωάμεθ. Πολλαπλάσιοι αυτών οι χριστιανοί στο στράτευμα του πορθητή.
Η μακραίωνη τουρκική σκλαβιά ήταν ακραία δοκιμασία της αντοχής του λαού μας. Βέβαια εκείνοι, οι οποίοι πανηγυρίζουν στις ημέρες μας την τρίτη μεγάλη παρακμή μας αποκαλώντας την πρόοδο, επιχειρούν να ωραιοποιήσουν την εικόνα του κατακτητή. Ευτυχώς που υπάρχουν πληθώρα οδοιπορικών δυτικών περιηγητών (τις δικές μας πηγές απαξιώνουν), οι συντάκτες των οποίων, παρά το ανθελληνικό πνεύμα, που ως επί το πλείστον τους χαρακτηρίζει, αναγνωρίζουν τη θαυμαστή αντοχή και καρτερία των σκλαβωμένων προγόνων μας. Και επειδή οι πρόγονοί μας των ενδόξων περιόδων μας ελέγχουν, καταβάλλουμε έντονες προσπάθειες να τους καλύψουμε με πέπλο λήθης ή να τους υποτιμήσουμε, αν δεν είναι δυνατό το πρώτο. Το πλέον σημαντικό όμως είναι ότι επιχειρείται άνευ προηγουμένου εμπαθής και ενορχηστρωμένη επίθεση κατά της πίστης του λαού και της πατρίδας στα πλαίσια της πολιτικής της νέας τάξης πραγμάτων στη διεθνή σκηνή, η οποία, όπως γράψαμε στην αρχή ως στόχο έχει τον αφανισμό των πάσης φύσεως ιδιαιτεροτήτων θρησκευτικών, εθνικών και πολιτιστικών και την επικράτηση της πανθρησκείας της νέας εποχής σ’ έναν παγκοσμιοποιημένο όχλο χωρίς εθνικές και πολιτιστικές ιδιαιτερότητες. Και αυτό γίνεται αποδεκτό με πανηγυρισμούς μάλιστα από τους αυτοαποκαλούμενους προοδευτικούς σε κάθε δυτική κοινωνία. Βέβαια τα σχέδια αυτών που απεργάζονται συμφορές σε βάρος των λαών δεν θα επιτύχουν τελικά, όμως οι λαοί θα υποστούν συμφορές στην επιχείρηση επιβολής τους.
Στην Ελλάδα είχε τεθεί σε εφαρμογή σχέδιο εκδυτικισμού της αμέσως μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια. Κατά τη μεταπολίτευση βιώσαμε άνευ προηγουμένου επίθεση κατά της πίστης του λαού και στη συνέχεια υπερψήφιση νομοσχεδίων εχθρικών προς το πνεύμα του Ευαγγελίου του Χριστού, συνεπώς αντισυνταγματικών, με βάση το ισχύον Σύνταγμα, στο προοίμιο του οποίου γίνεται επίκληση του ονόματος της Αγίας Τριάδος. Επισημαίνω ιδιαίτερα μεταξύ των νομοθετημάτων αυτών τη νομιμοποίηση της έκτρωσης, επέμβασης, που σύμφωνα με την Εκκλησία αποτελεί έγκλημα. Βέβαια πέρα από την αμαρτία, στο άκουσμα της οποίας δεν είναι λίγοι πλέον που μειδιούν ειρωνικά, οι εκτρώσεις συνετέλεσαν στην τρομακτική δημογραφική συρρίκνωση του πληθυσμού της χώρας. Δεν υπήρξαν λίγοι, που θεώρησαν εύκολη τη λύση του δημογραφικού προβλήματος με την ενσωμάτωση των λίγων προσφύγων και των πολλών μεταναστών!
Η Ιεραρχία της Εκκλησίας δεν αντέδρασε δυναμικά κατά του νομοσχεδίου περί εκτρώσεων (1986) (με προσφυγή τουλάχιστον στο Συμβούλιο της Επικρατείας), όπως στη συνέχεια αντέδρασε με κινητοποιήσεις κατά του νομοσχεδίου για την εκκλησιαστική περιουσία (1987), με συνέπεια αυτό να αποσυρθεί και η κατάσταση να παραμένει έκτοτε η ίδια. Ποιο άραγε ήταν το μείζον για την πίστη και το έθνος; Σήμερα αρκετοί του κυβερνητικού χώρου, της ψευδούς αριστεράς, ωρύονται κατά της Εκκλησίας και ζητούν τη δήμευση της περιουσίας της και τη παύση καταβολής μισθών στους κληρικούς. Και η Εκκλησία, αν και έχει από δεκαετίες εκτεταμένη έκθεση περί της περιουσίας, την οποία κατά καιρούς διέθεσε στο κράτος, καθώς και τη συμφωνία για την ανάληψη από μέρους αυτού της μισθοδοσίας του κλήρου σιωπά, αντί να ερωτά πώς το κράτος αξιοποίησε την περιουσία αυτή και ποιοί μεγαλόσχημοι της πολιτικής σκηνής επωφελήθηκαν. Πρόσφατα η κυβέρνηση έλαβε την απόφαση να θέσει υπό κρατικό έλεγχο το Ίδρυμα της Ευαγγελιστρίας της Τήνου, γεγονός που ανάγκασε τον αρχιεπίσκοπο να προβεί σε εντονότατη διαμαρτυρία. Στο μεταξύ το κατά πολύ σοβαρότερο θέμα της διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών παραμένει εκκρεμές, μετά από κάποιες συναντήσεις αμφιβόλου αποτελεσματικότητας μεταξύ εκπροσώπων της διοικούσας Εκκλησίας και της κυβέρνησης. Δεν υπάρχει κίνδυνος να σχηματίσει ο λαός τη γνώμη ότι οι σεβασμιότατοι ιεράρχες αντιδρούν έντονα μόνον όταν πρόκειται για οικονομικής φύσεως θέματα;
Το σκάνδαλο χρηματισμού πολιτικών προσώπων από μέρους μεγάλης φαρμακευτικής βιομηχανίας επισκίασε το θέμα του ονόματος της γείτονος χώρας, για το οποίο υπάρχει καταληκτική ημερομηνία. Η κυβέρνηση, που χρωστά απέραντη ευγνωμοσύνη σ’ αυτούς που εκτίναξαν το ποσοστό του κυβερνώντος κόμματος από το 3% στο 35%, ενεργεί τα πάντα, ώστε να στρέψει αλλού την προσοχή του λαού μας, που φάνηκε, επί τέλους, να αντιδρά στην εκποίηση των πάντων, με συνέπεια να χαρακτηρίζεται από τους «προοδευτικούς» φασιστικής νοοτροπίας! Φυσικά η αντιπολίτευση δεν έχει το σθένος να αντικρούσει την επίθεση για πολλούς λόγους: Είναι απολύτως υπεύθυνη για την οικονομική εξαθλίωση της χώρας. Θέλει κι αυτή το θέμα του ονόματος να κλείσει με συμβιβασμό. Δεν έχει τη δύναμη να καταγγείλει το FBI, που εμφανίζεται σήμερα ως αβανταδόρος της κυβέρνησης. Και ποιας προηγούμενης δεν ήταν αβανταδόρος οι ΗΠΑ;
Και η Τουρκία αυξάνει την ένταση των διεκδικήσεων, καθώς βλέπει τη σε βάθος σήψη στη χώρα μας. Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
