Της Δέσποινας Ποικιλίδου
Παρ’ όλη τη δυστυχία στην οποία έχει περιέλθει ελληνικός λαός στο σύνολό του λόγω των φρυκτών πυρκαγιών που προκάλεσαν τόσα θύματα, ας ευχηθούμε να μην ξαναθρηνήσουμε άλλες καταστροφές. Είθε να στήσουν οι αρμόδιοι ευήκοα ώτα στον πόνο, τη λύπη και την οργή του λαού μας, ώστε να πάρουν τα απαραίτητα μέτρα για την αποτροπή παρόμοιων καταστροφών (από πυρκαγιές, πλημμύρες, σεισμούς και όποιες άλλες) διότι ο «καιρός γαρ…εγγύς». Όσο για τους λόγους και τις αιτίες αυτής της θανατηφόρας πυρκαγιάς, πολλά λέγονται για συμφέροντα, αβλεψίες αλλά και τους δυνατούς ανέμους που επικρατούσαν εκείνες τις λίγες ώρες που παραδόθηκαν όλα στο έλεος της πυράς.
Αν όμως ψάχνετε για ηθικό αυτουργό, σας διαβεβαιώνω πως είναι εκείνος ο ένας, ο παππούς μας, ο Προμηθέας. Ναι, φίλοι μου, είναι εκείνος που έκλεψε τη φωτιά από τους θεούς και την έδωσε στους ανθρώπους πληρώνοντας ακριβά το τίμημα της ανθρωπιστικής του πράξης. Κι εγώ που συνομιλώ συχνά μαζί του τον ξαναρώτησα «Τι το ‘θελες βρε παππού κι έμπλεξες μ’ αυτόν τον αναξιόπιστο και ατίθασο εκδιωχθέντα κάτοικο της Εδέμ, που μετά την ανυπακοή του έγινε μόνιμος κάτοικος των σπηλαίων και των λαγουμιών της γύρω περιοχής; Αυτόν που το καλοκαίρι έλιωνε στον ιδρώτα και το χειμώνα έτρεμε από το κρύο μην έχοντας τίποτε άλλο για να ζεσταθεί παρά τα δυό του χέρια και την αναπνοή του. Τότε που τον συνάντησες και σίγουρα θα σου κλάφτηκε και έκανε τον κακομοίρη, αυτός που τα είχε όλα και τα έχασε εξαιτίας της ανυπακοής του. Κι εσύ τον λυπήθηκες. Αν του ζητούσες να σου φέρει βιογραφικό θα καταλάβαινες με ποιον είχες να κάνεις αλλά πού να το σκεφτείς έτσι καλόκαρδος και πονετικός που ήσουνα. Και του παρέδωσες τη φωτιά. Ευλογία και κατάρα. Και σιγά μην σου είπε ένα ευχαριστώ. Και επειδή είχε φάει από τον απαγορευμένο καρπό με τη δυνατότητα που του έδωσε ο απατεώνας φίλος του, ο όφης, και «ηνοίχθησαν οι οφθαλμοί του», έφτασε σήμερα να χρειάζεται όλο και λιγότερο τη φωτιά σου για να ζεσταθεί. Ανακάλυψε τον ηλεκτρισμό και παράγει ενέργεια από το νερό, τον ήλιο αλλά και από τον αέρα ακόμη. Ανακάλυψε την πυρηνική ενέργεια. Ευλογία ή κατάρα; Τώρα πια η φωτιά ταυτίζεται κυρίως με την καταστροφή. Σήμερα όλοι, από τα βάθη της καρδιάς μας, ευχόμαστε να μην ξανασυμβεί. Τι το ‘θελες βρε παππού;»
Μ’ αυτές τις σκέψεις λοιπόν να στροβιλίζονται στο μυαλό μου καλωσόρισα την καινούργια μέρα που ανέτειλε στο βάθος του ορίζοντα. Πλάκα Λιτοχώρου, αρχές Αυγούστου 2018. Κοίταξα το ρολόι, ήταν 6:20 ακριβώς. Ο κατακόκκινος δίσκος του ήλιου αναδύονταν μέσα από τα καταγάλανα νερά του Θερμαϊκού σκορπώντας παντού τη ζωή με τις πρώτες του χρυσαφένιες αναλαμπές. Τι υπέροχο γλυκοχάραμα, σκέφτηκα, τι ανυπέρβλητο θέαμα. Πόσοι ποιητές το έχουν υμνήσει; Πόσο σύντομη, όμως, είναι πάντα η διάρκειά του, σαν όνειρο, όπως όλες οι όμορφες στιγμές της χαράς και της ευτυχίας. Και προκαθορισμένη επίσης, από την ανατολή μέχρι το μεσουράνημα και ύστερα στη δύση, αφού «ο χρόνος είναι εις πάντα, και καιρός παντί πράγματι υπό τον ουρανόν». (Εκκλησιαστής, γ’1)
Μία όμορφη ανατολή σαν αυτή ίσως θαύμαζε και ο Δαβίδ όταν απευθυνόμενος στον Κύριό του έψελνε και μελαγχολούσε ότι «χίλια έτη ενώπιόν σου είναι ως η ημέρα η χθές, ήτις παρήλθε, και ως φυλακή νυκτός. Είναι ως όνειρο της αυγής, ως χόρτος όστις παρέρχεται. Το πρωί ανθεί και παρακμάζει. Το εσπέρας κόπτεται και ξηραίνεται…. Διατρέχομεν τα έτη ημών ως διανόημα. Πλήν το καλύτερον μέρος αυτών είναι κόπος και πόνος, διότι ταχέως παρέρχεται και ημείς πετώμεν.» Και τον παρακαλεί «δίδαξον ημάς να μετρώμεν ούτω τας ημέρας ημών ώστε να προσκολώμεν τας καρδίας ημών εις την σοφίαν». (Ψαλμοί, ϟ, 4-12)
Ας σοβαρευτούμε και ας σκεφτούμε κι εμείς, φίλε αναγνώστη, μη ως άσοφοι αλλά ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρό, ποιοι είμαστε, από πού ήρθαμε και που πάμε «διότι αι ημέραι είναι πονηραί» και ο χρόνος του ταξιδιού μας σύντομος.
Κατερίνη 1/8/2018
Δέσποινα Ποικιλίδου
Ζωγράφος – Λογοτέχνης
