Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Τι μπορεί να πάθει στα καλά καθούμενα ο άνθρωπος. Έλειπε ο γιατρός μου και οι φίλοι με σύστησαν τον δόκτορα Δρεπάνη, άριστο επιστήμονα.
Μόλις μπαίνω στο ιατρείο μένω ενεός. Σύξυλος στην καθομιλουμένη. Ο δρ. Δρεπάνης έμοιαζε εκπληκτικά με τον κ. Σταύρο που μας έκοβε με το αλυσοπρίονο τα κλαδιά των δέντρων όταν μεγάλωναν. Τι κάνει λοιπόν ο συνειρμός: συνδύασε το δρεπάνι που κρατάει ο χάρος με το πριόνι που κρατούσε ο τρελός δολοφόνος. «Βρε που πέσαμε» σκέφτηκα. Όμως το χαμόγελο του γιατρού ήταν ενθαρρυντικό.
– Ορίστε ακούω…
– Γιατρέ μου πονάω εδώ, λέω και ζουλάω την κοιλιά μου.
– Χμ. Ξαπλώστε.
Κοιτάω τριγύρω αλαφιασμένος να δω το φονικό όργανο που θα με κόψει στη μέση, αλλά δεν βλέπω τίποτε. «Ανοησίες», σκέφτομαι. «το μυαλό παίζει παιγνίδια».
Ξαφνικά, με ζουλάει με το δάχτυλο.
-Ωχ! Πετάγομαι όρθιος, έτοιμος να το βάλω στα πόδια.
-Χμ! Χμ! το συκώτι.
– Το προτιμώ ψητό με λαδολέμονο, του λέω.
– Το δικό σας συκώτι!
– Ευχαριστώ δεν θα πάρω, ψελλίζω ενώ με λούζει κρύος ιδρώτας
– Μα τι πάθατε αγαπητέ και κιτρινίσατε. Δεν είναι τίποτε το σοβαρό.
– Συγγνώμη μια παροδική ζάλη.
– Μήπως πίνετε πολύ;
– Ένα λίτρο νερό την μέρα και μια μπύρα την εβδομάδα.
-Χμ, λέει και με κοιτάει καχύποπτα.
– Καπνίζετε;
– Μόνο παθητικά!
– Χμ. ξαναλέει και με κοιτάει ερευνητικά. Προφανώς δεν του άρεσαν οι απαντήσεις και βρισκόταν σε αμηχανία τι να μου κόψει.
-Ξενυχτάτε;
-Συνέχεια!
-Με γυναίκες; Με κοίταξε με αδιόρατο θαυμασμό.
– Όχι με βιβλία!
Τον βλέπω να τινάζεται απότομα με το πρόσωπο κατακόκκινο. Απλώνει το χέρι του προς το συρτάρι αλλά παρακάτω δεν πρόλαβα να δω. Κατέβηκα πέντε –πέντε τα σκαλοπάτια και μην τον είδατε. Από τότε όταν περνάω έξω από το γραφείο του, πιάνω καλού κακού το άλλο πεζοδρόμιο. Είναι να μη σου τύχει.
Κώστας Δαλακιουρίδης
