Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Κάθισε στο τραπέζι κι άφησε επιδεικτικά το εντυπωσιακό κινητό του.
– Αυτό φίλτατε είναι το τελευταίο μοντέλο. Σούπερ, ντούπερ, σμαρτ. Κάνει τα πάντα. Είναι και θερμόμετρο, βαρόμετρο θερμιδόμετρο, σου μετρά την πίεση το σφυγμό, πόσα βήματα έκανες, έχει δύο κάμερες, ραδιόφωνο τηλεόραση, τι να σου λέω: χίλια δυό.
– Μπορεί να μου ψήσει ένα καφέ πολλά βαρύ και όχι;
– Άντε ρε κρύε. Τι το πέρασες;
– Μπορεί αν με καλεί κάποιος που δεν τον χωνεύω να του απαντήσει ότι μου έκλεψαν το κινητό και δεν μπορώ να τον ακούσω;
– Φταίω εγώ που συζητάω μαζί σου.
– Ε τότε τι μου τσαμπουνάς σμαρτ και κολοκύθια. Αυτή είναι η εξυπνάδα του;
– Μα τι θέλεις δηλαδή;
– Να είναι δημιουργικό. Να κάνει κάτι παραπάνω από αυτά που του λένε τα προγράμματα. Μπορεί να κάνει καμάκι και να μου κλείσει ραντεβού με όποια του δείξω; Μπορεί να διαβάσει ένα βιβλίο και να μου πει την περίληψη, ή μια ταινία; Η να δει ένα θέατρο και να κάνει κριτική;
– Δηλαδή θέλεις να έχει τεχνητή νοημοσύνη;
– Δεν το θέλω γιατί με τρομάζει αλλά αυτή είναι η φορά των πραγμάτων που έρχεται. Μηχανές αυτομανθάνουσες και αυτοαναπαραγόμενες. Να σχεδιάζουν την επόμενη γενιά που να είναι καλύτερη.
– Και τότε τι θα κάνουν οι άνθρωποι;
– Καλή ερώτηση. Το μόνο που ξέρουν να κάνουν καλά. Να φαγώνονται μεταξύ τους, αλλά αυτή τη φορά θα έχουν και έξυπνους βοηθούς. Προς το παρόν έχουν τους έξυπνους πυραύλους.
– Λες αυτούς που διαβάζουν το έδαφος και κάνουν ελιγμούς;
– Αυτούς ανάθεμά τους. Σε λίγο δεν θα υπάρχει μέρος να κρυφτείς. Θα σε παρακολουθούν μέρα νύχτα και αν δεν τους αρέσει η φάτσα σου θα σου στέλνουν τον εφοριακό-ρομπότ. Θα έχει μέσα του όλη την οικονομική σου ιστορία και θα σε βρει χιλιάδες παραβάσεις. Θα φωνάξει τον αστυφύλακα ρομπότ, θα σε δικάσει ο δικαστής ρομπότ και θα σε στείλει στη στενή στο πιτς φυτίλι.
-Σταμάτα για τον Θεό!
– Κι εκεί οι φύλακες ρομπότ θα είναι. Ψυχροί, άτεγκτοι και «λογικοί» σύμφωνα με τη λογική που θα του διδάξουν.
– Σε παρακαλώ μη μου χαλάς τη μέρα.
– Εσύ άρχισες. Πάψε σε παρακαλώ να παίζεις με το κινητό σου. Πάρε ένα παλιό καβουρντιστήρι μόνο να τηλεφωνείς, να πούμε και δυο κουβέντες. Να αισθανθούμε ότι είμαστε ακόμα άνθρωποι. Ότι επικοινωνούμε ά μ ε σ α!
Κώστας Δαλακιουρίδης
