Του Γιάννη Κορομήλη
Γράψαμε χθες στη στήλη: Ένα- το πρώτο και κρισιμότερο, νομίζω- σημείο όπου σκόνταψε η χώρα μας, ήταν η ένταξή μας στην ΟΝΕ, στη Ζώνη του ευρώ. Καλώς, κάλλιστα, ενταχθήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το απαιτούσαν τα εθνικά μας δεδομένα και συμφέροντα. Δεν έπρεπε όμως να ενταχθούμε στην Ζώνη του ευρώ. Δεν είχαμε τις απαραίτητες προϋποθέσεις. Τα καταφέραμε επειδή οι ισχυροί Ευρωπαίοι μας ήθελαν (το γιατί θα τα εξηγήσουμε παρακάτω) και με τη βοήθεια «δημιουργικής λογιστικής». Το γιατί δεν έπρεπε να μπούμε το 2002 στην ΟΝΕ το δείχνει,, έχω τη γνώμη, καλά ο εξής μύθος του Λαφονταίν («όσα μύθια, τόσα αλήθεια», λέει ο λαός μας), με τίτλο: «Το χάλκινο και το πήλινο τσουκάλι»: Ένα χάλκινο τσουκάλι προτείνει κάποια μέρα σ΄ένα γνωστό του πήλινο να πάνε παρέα ένα ταξίδι. Το δεύτερο ανταποκρίθηκε:
-Καλά ΄μαι στη γωνιά μου/ γιατί μπορεί ένα τίποτα/ να σπάσει τα πλευρά μου/κομμάτια να γενώ»./Σένα, του λέει το πλευρό/ φόβο ποτέ δεν έχει,/ μετάλλινο ΄ναι, αντέχει, πήγαινε στο καλό!»
-Μόνο μου του λέει το χάλκινο, δεν μου ΄ρχεται να πάω. Έλα μαζί μου κι εγώ θα σε φυλάγω στο δρόμο. Όταν συναντούμε οτιδήποτε σκληρό σο δρόμο που μπορεί να σε χτυπήσει θα μπαίνω εγώ ανάμεσα. Κάπως ησύχασε το πήλινο τσουκάλι. Κι εξάλλου ένιωθε και κάποια υπερηφάνεια να κάνει ταξίδι αυτό το ταπεινό κι αδύναμο μ΄ένα τόσο δυνατό «συνάδελφο» του. Δέχτηκε λοιπόν. Και κουτσά- στραβά ξεκίνησαν. Στην αρχή μάλιστα πρόσεχαν πάρα πολύ τα εμπόδια που παρουσιάζονταν. Συχνά πάντως χτυπούσαν το ένα πάνω στο άλλο. Κι όλο και χτυπούσε το πήλινο σε κάποιες πέτρες και άλλα εμπόδια. Κι απ΄τα χτυπήματα αυτά:
«Τρέμει, πονάει, ραγίζεται/ το πήλινο τσουκάλι/και τέλος σπα, τσακίζεται/ χωρίς αιτία νάβρη/να παραπονεθεί». Και καταλήγει ο Λαφονταίν, με το διδακτικό επιμύθιο:
«Αν θέλεις τι καλό σου/ποτέ μην κάνεις συντροφιά/ με τον ανόμοίο σου/ μην πάθεις κεινο πούπαθε/το πήλινο τσουκάλι/ και σπάσεις το κεφάλι».
Το 2001, επί κυβερνήσεως Κ. Σημίτη, στην Ελλάδα κυκλοφορούσαν για πρώτη φορά και η δραχμή και το ευρώ. Το 2002 και μέχρι και τώρα το επίσημο νόμισμα της χώρας είναι το ευρώ.
Υλοποιήθηκε δηλ. η προηγηθείσα συμφωνία ένταξης της χώρας μας στη Ζώνη του ευρώ. Στον πυρήνα δηλαδή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ελλάδα μαζί με τις ισχυρότερες οικονομικά (και πολιτικά και πληθυσμιακά) χώρες της Ευρώπης (Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, Ιταλία κ..π.) Η ισοτιμία της δραχμής με το ευρώ καθορίστηκε στις 340,75 δραχμές = 1 ευρώ.Και μόνο αυτή η νομισματική σχέση δείχνει πως μάλλον εμείς είμαστε το «πήλινο τσουκάλι» του μύθου. Και κάποιες άλλες χώρες, η Γερμανία π.χ. το χάλκινο που αποφασίσαμε να συνταξιδέψουμε στο μέλλον. Και μόνο το ότι ένα ευρώ κοστολογείται σε 340, 75 δραχμές δείχνει πόσο «ανόμοιοι» , όπως λέει και το επιμύθιο του Λαφονταίν, είμαστε με τη Γερμανία π.χ. για την οποία ισχύει το ένα ευρώ= δυο μάρκα ( νόμισμα Γερμανίας προ ΟΝΕ).
Τις συνέπειες αυτές τις γνωρίσαμε καλά βλέποντας τις τιμές όλων των ειδών να ανεβαίνουν σε ύψη δυσθεώρητα συγκρίνοντάς τες κανείς με αυτές όταν είχαμε τη δραχμή. Και δεν πέρασαν παρά εφτά χρόνια και «σπάσαμε το κεφάλι μας» με την τρόικα και την πρόσκληση μας στο ΔΝΤ να έρθουν να μας σώσουν. Και ήρθαν. Και μας έσωσαν. (Το έσωσαν με τη λαϊκή έννοια της λέξης. Μας τελείωσαν, όπως θάλεγε κι ο κ. Τσίπρας (θυμάστε το σύνθημα: «Ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν»). Ο Τσίπρας βέβαια το έλεγε για τους Έλληνες αντιπάλους του, το 65% και πλέον που δεν τον ψήφισε. Η τρόικα και το κουαρτέτο στο τέλος, το έκαναν για όλους μας σχεδόν. Όλους τους Έλληνες πλην «εχόντων και κατεχόντων» που όμως είναι ελάχιστοι (5%-10%, ας πούμε).
Συνεχίζεται..
