Του Γιάννη Κορομήλη
Πριν μισό και πλέον αιώνα, το 1964, ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου – ο αποκληθείς και «γέρος της Δημοκρατίας»- ρωτούσε το διακεκριμένο παιδαγωγό και φιλόσοφο Ευ. Παπανούτσο:
«Άραγε παιδεύσαμεν λαόν άξιον της Δημοκρατίας;». Η ερώτηση και μόνο δείχνει καθαρά την πεποίθηση του Γ. Π. (του Α΄) ότι δεν μπορεί να υπάρξει σωστή δημοκρατία χωρίς την κατάλληλη μόρφωση, παιδεία. «Παιδεύσαμεν» είπε ο Γ.Π. Τόνιζε δηλαδή την ιδιαίτερη σημασία που έχει η Παιδεία που παρέχει μια Πολιτεία στο λαό της.
Η αλήθεια της πεποίθησης αυτής είναι προφανής. Ένας «απαίδευτος», χωρίς παιδεία λαός προφανώς και δεν είναι σε θέση να εκλέξει τους καταλληλότερους εκπροσώπους του που θα επανδρώσουν την Βουλή και την κυβέρνηση. Ούτε βέβαια τους καλύτερους και πλέον αποτελεσματικούς να στελεχώσουν τόσο το δημόσιο κυρίως τομέα, αλλά και τον ιδιωτικό.
Ο Μέγας Αλέξανδρος εξάλλου είχε πεί: «στους γονείς μας οφείλομεν το ζην, στους δε διδασκάλους μας το ευ ζήν».
Αλλά αυτό ακριβώς το «ευ ζην», το να ζούμε δηλαδή ως άνθρωποι καλά, όπως μας πρέπει και μας αξίζει, μας το χαρίζουν οι διδάσκαλοι, όλων των βαθμίδων. Αν λοιπόν η παιδεία μας είναι η πρέπουσα, δηλαδή αυτή που οι καιροί και οι συνθήκες επιβάλλουν, τότε και μόνο θα ζούμε καλά ως άνθρωποι.
Τότε και μόνο θα είμαστε άξιοι της Δημοκρατίας. Μ΄άλλα λογια θα ξέρουμε τι και γιατί να ψηφίσουμε. Θα ψηφίζουμε δηλαδή τους ικανότερους, τους καταλληλότερους- σύμφωνα βέβαια με τις κρατούσες, κάθε φορά, συνθήκες κι ασφαλώς με βάση τα κόμματα και τους υποψηφίους τους που φιλοδοξούν να γίνουν εκπρόσωποι μας και να κυβερνήσουν, ως νομοθετική και εκτελεστική εξουσία. Ο Μαχάτμα Γκάντι έλεγε: « Κάθε λαός έχει την κυβέρνηση, την εξουσία που του αξίζει».
Μ΄ αυτή την έννοια αξίζει πραγματικά να αναρωτηθούμε: «Αλήθεια, ο ελληνικός λαός είχαμε άραγε (για να περιοριστούμε στα δικά μας χρόνια που τα ζήσαμε και τα γνωρίσαμε) τις κατάλληλες κυβερνήσεις στα χρόνια της Μεταπολίτευσης και προπάντων στα χρόνια της κρίσης;»
Κι επειδή «προς γαρ το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπάρξαντων κρίνεται»: Άραγε οι κυβερνήσεις των τελευταίων 10 ετών της κρίσης που μαστίζει τη χώρα μας αυτές τις κυβερνήσεις που είχαμε και έχουμε μέχρι σήμερα, τις αξίζαμε; Και γιατί;
Κρίνοντας από την άθλια κατάσταση που βρισκόμαστε και ως χώρα και ως λαός νομίζω πως η απάντηση είναι δεδομένη: Όχι δεν αξίζαμε. Ούτε τη συμπεριφορά που μας επεφύλαξαν οι κυβερνώντες και οι φίλοι μας – υποτίθεται- της Ευρώπης· ούτε το εξευτελισμό της ιστορίας μας και της αξιοπρέπειας μας που υπεστήκαμε. Ούτε: μισθούς και συντάξεις πείνας, ως επί το πολύ· αεροδρόμια , τρένα αρχαιολογικούς χώρους και μνημεία κ.λ.π. ξεπουλημένα· την απαράδεκτη εκχώρηση του ιερού όρου Μακεδονία, την «μακεδονική ταυτότητα» και την ανύπαρκτη
«μακεδονική» γλώσσα στους γείτονες μας Σλαβοαλβανορομά.; Όχι, χίλιες φορές όχι. Δε τα αξίζαμε όλα αυτά. Με τίποτα.
Δεν τα αξίζαμε, όμως τα πάθαμε. Και το χειρότερο; Δεν τελειώσαμε ακόμα. Δεν φτάσαμε στο τελευταίο σκαλί της σκάλας του κακού. Έχουμε πολλά να πληρώσουμε ακόμα. Κι όχι μόνο εμείς αλλά και τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας. Υψώνεται μπροστά μας ένα πελώριο ΓΙΑΤΙ; Σε τι φταίξαμε; Τι ακριβώς πληρώνουμε;
Η αλήθεια είναι πως την πρώτη τη μεγάλη ευθύνη τη φέρνουν οι πολιτικοί μας και τα κόμματα τους. Θα πείτε ασφαλώς: Μα εμείς ως ψηφοφόροι κάθε φορά, αναδείξαμε τους κυβερνώντες τη χώρα;
Ναι έχετε δίκιο. Αλλά πρέπει να πάρετε υπόψη σας ότι δεν μας έδωσαν η Πολιτεία οι πολιτικοί δηλαδή, που κυβερνούσαν, την κατάλληλη παιδεία. Δεν μας έκαναν δηλαδή άξιους της Δημοκρατίας.
Συνεχίζεται…
